Het boek begint een beetje chaotisch. Er wordt uitgelegd dat er een seriemoordenaar is, maar dat het op dat moment nog niet bekend was en dat hij de Trawler werd genoemd. Dit werd steeds benadrukt en dat zorge eigenlijk dat het niet prettig las. Ja, nu weet ik het wel. Laat het dan weg...

Het boek bouwt zich erg langzaam op. Het gaat over een groep tieners die naar hun laatste jaar op de middelbare school gaan. Er komt een nieuwe jongen in de klas, Robert. En sinds Robert er is, gebeuren er vreemde dingen. Het boek volgt het leven van de schrijver Bret. Delen zijn fictie en delen zijn non-fictie. Hij legt in het begin uit (of had ik dat in een interview gelezen?) dat de angsten die hij in het boek uitlegt echt waren. De seriemoordenaar mag dan niet echt waar zijn, de angsten die heb ik wel echt zo gevoeld.

Dit klinkt allemaal heel spannend, maar er gebeurt niet veel. Pas na een derde van het boek gebeuren er meer dingen, waardoor je nieuwsgierig wordt, is Robert wel de Trawler of is Bret gewoon doorgeslagen?

Ik vind de combinatie van een autobiografische thriller wel origineel. Het zal vast vaker voorkomen, maar ik had dit nog niet eerder gelezen. 

Doordat het literatuur is, is het gedeelte over de seriemoordenaar wel aanwezig, maar wie het is, blijft meer op de achtergrond. Het belangrijkste is de angsten van Bret. Een jongen van 17 die volwassen wordt en welke onzekerheden en angsten hij heeft. Maar echt waarom laten zijn ouders hem zo lang alleen? Terwijl er een seriemoordenaar rondloopt?

De moorden werden gruwelijk en gedetailleerd beschreven. Dit past goed bij de langzame opbouw van het boek. Maar je moet hier wel tegen kunnen.

Ik kan me voorstellen dat er mensen zijn dit dit een leuk boek vinden. Langzaam en dat alles gedetailleerd wordt omschreven en herhaald.

Voor mij duurde het echt te lang. Vergeet niet dat als je over 576 pagina's een tijdje doet, je dan elke keer als je leest te maken hebt met angsten, iemand die paranoïde begint te worden en daar had ik op een gegeven moment geen zin meer in, dan wil je uit die narigheid. Dus als je het zo bekijkt, weet de schrijver de sfeer heel goed over te brengen.