Το 1922 ο Αλεξάντρ Ίλιτς Ροστόφ, αποδέκτης της υψηλότερης τιμής του Τάγματος του Αγίου Ανδρέα, μέλος του Ιππικού Ομίλου, Αρχιιπποκόμος, συλλαμβάνεται με την κατηγορία της συγγραφής ενός ποιήματος και αντί να τον στήσουν στον τοίχο για αυτή του την πράξη τιμωρείται με ισόβιο εγκλεισμό στο πολυτελέστατο ξενοδοχείο Μετρπόλ της Μόσχας στο οποίο και διέμενε τα τελευταία τέσσερα περίπου χρόνια.

Πόσο ενδιαφέρον μπορεί να έχει ένα βιβλίο στο οποίο ο πρωταγωνιστής είναι κλεισμένος μέσα σε ένα ξενοδοχείο και δεν μπορεί να πάει πουθενά αλλού;
Πολύ περισσότερο από ότι μπορούσα να φανταστώ!
Και παρ' όλη την θετική προδιάθεση με την οποία ξεκίνησα το βιβλίο, αυτό κατάφερε και με εξέπληξε ευχάριστα καθ' ότι δεν περίμενα να μου αρέσει τόσο πολύ!

Γραμμένο με χιούμορ χωρίς όμως να γίνεται το βασικό χαρακτηριστικό του, με μια λεπτή ειρωνεία αραιά και που αλλά και την ανάλογη σοβαρότητα εκεί που χρειάζεται. Έξυπνο, ευχάριστα αισιόδοξο, με μια ρομαντική χροιά και μια ίσως φιλοσοφική διάθεση χωρίς ποτέ όμως να βαραίνει την ανάλαφρη ατμόσφαιρά του. Ζωντανές περιγραφές χωρίς να γίνεται κουραστικό, του ξενοδοχείου, του φαγητού, των ανθρώπων, των διάφορων περιστατικών, και γρήγορος ρυθμός ο οποίος όμως δεν με ώθησε σε γρήγορη ανάγνωση, αλλά αντίθετα με έκανε να πηγαίνω σιγά σιγά, χωρίς βιασύνη, για να το απολαμβάνω. (Κι αν αυτό δεν δείχνει το πόσο καλό είναι, τότε τι άλλο;!)

Έξυπνα αστείο, καθόλου βαρετό, γεμάτο εικόνες και συναισθήματα, ένας αξιαγάπητος πρωταγωνιστής, κλασσική (και όχι μόνο) μουσική, εκλεκτό φαγητό συνοδευμένο πάντα από το κατάλληλο κρασί, μικρές ή μεγαλύτερες περιπέτειες, ενδιαφέρουσες γνωριμίες και ένας κόσμος που αλλάζει, κι όλα αυτά εντός των τοίχων του ξενοδοχείου, που για τον Κόμη μας θα γίνει όλος του ο κόσμος.
Είχε και κανά δυο ανατροπούλες έτσι για την τσαχπινιά, που δεν τις περίμενα! Τι άλλο θέλω;

Για την υπόθεση και γενικότερα για το περιεχόμενο του βιβλίου δεν θέλω να πω κάτι άλλο γιατί είναι τόσο όμορφο να το ανακαλύψει κανείς από μόνος του, να επισκεφτεί το ξενοδοχείο και να γνωρίσει τους ανθρώπους του, περαστικούς ή μόνιμους, που είναι κρίμα να το χαλάσω!

Και μια τελευταία παρατήρηση: το βιβλίο είναι ιστορικό μυθιστόρημα αλλά δεν ξέρω πόση ιστορική αλήθεια έχει μέσα του και πόσο ρεαλιστικά είναι αυτά που συμβαίνουν στις σελίδες του. Βέβαια εμένα αυτό δεν με ενόχλησε και προσωπικά πιστεύω πως στην προκειμένη περίπτωση μικρή σημασία έχει.
Μου άρεσε πολύ, το απόλαυσα, το καταδιασκέδασα, με συγκίνησε και λίγο και σίγουρα το προτείνω!


"Επειδή αυτό που έχει σημασία στη ζωή δεν είναι αν θα μας χειροκροτήσουν. Αυτό που έχει σημασία είναι αν έχουμε το κουράγιο να προχωρήσουμε μπροστά παρά την αβεβαιότητα της αναγνώρισης."


η άποψη μου και εδώ:
https://wordpress64426.wordpress.com/2018/09/06/%CE%AD%CE%BD%CE%B1%CF%82-%CF%84%CE%B6%CE%AD%CE%BD%CF%84%CE%BB%CE%B5%CE%BC%CE%B1%CE%BD-%CF%83%CF%84%CE%B7-%CE%BC%CF%8C%CF%83%CF%87%CE%B1-%CE%BC%CE%B9%CE%B1-%CF%81%CF%8E%CF%83%CE%B9%CE%BA%CE%B7-%CE%B9/