Το βιβλίο δεν αφορά τόσο την ομοφυλοφιλία όσο το τι συμβαίνει όταν είσαι τόσο φοβισμένος που δεν μπορείς να αγαπήσεις κανέναν.

Νομίζω ότι η παραπάνω πρόταση συνοψίζει όλο το νόημα και την ουσία αυτού του βιβλίου!

Για την υπόθεση δεν έχω να πω κάτι παραπάνω, τα γράφει πολύ ωραία στο οπισθόφυλλο.
Πολύ δυνατό, πολύ έντονο, με μια ρέουσα γραφή, άλλες φορές πιο μελαγχολική και άλλες φορές οργισμένη.
Ένα βιβλίο για τον φόβο του να αισθάνεσαι και του να το παραδέχεσαι πρώτα από όλα στον εαυτό σου, και του πώς αυτός ο φόβος είναι ικανός να σε καταστρέψει, εσένα και τους γύρω σου, να σε ρημάξει, μέχρι να μην νιώθεις τίποτε πια.


Ορισμένα μόνο από τα αγαπημένα μου κομμάτια:

Οι άνθρωποι, όμως δυστυχώς, δεν μπορούν να επινοήσουν τα αραξοβόλια τους, τους εραστές και τους φίλους τους, όπως δεν μπορούν να επινοήσουν και τους γονείς τους. Η ζωή τα δίνει όλα αυτά και η ζωή τα παίρνει, και η μεγάλη δυσκολία είναι να λες Ναι στη ζωή. (σελ. 16)

Οι άνθρωποι που θυμούνται τρελαίνονται από τον πόνο, τον πόνο να αναβιώνουν αιωνίως τον θάνατο της αθωότητάς τους. Οι άνθρωποι που ξεχνούν παθαίνουν μια άλλου είδους τρέλα, την τρέλα της άρνησης του πόνου και του μίσους της αθωότητας. Και ο κόσμος είναι κατά κανόνα χωρισμένος ανάμεσα σε τρελούς που θυμούνται και τρελούς που ξεχνούν. Οι ήρωες είναι σπάνιοι. (σελ.45)

“Κάποιος” έκανε ο Ζακ “ο πατέρας σου ή ο δικός μου πατέρας, θα 'πρεπε να μας έχει πει ότι δεν είναι και τόσο πολλοί οι άνθρωποι που πέθαναν από αγάπη. Άπειροι όμως έχουν χαθεί, και εξακολουθούν κάθε ώρα και στιγμή να χάνονται -και στα πιο απίθανα μέρη μάλιστα!- από την έλλειψή της”. (σελ. 89)

Πολλά έχουν γραφτεί για την αγάπη που μετατρέπεται σιγά σιγά σε μίσος, για την καρδιά που κρυώνει σιγά σιγά όταν πεθαίνει η αγάπη. Είναι εντυπωσιακή διαδικασία. Είναι πολύ πιο τρομερή απ' όσα έχω διαβάσει ποτέ σχετικά, πολύ πιο τρομερή απ' ό,τι θα μπορέσω ποτέ να διηγηθώ. (σελ. 224)


B.R.A.CE. 2018: 4 βιβλία με όνομα στον τίτλο(3/4)