Hiçbir şey olmayan, enteresan bir anlatı. Aslında bir şeyler oluyor, tamam; ama eski kaleci Bloch, hiçbir şey yapma niyetinde değil. Hiççiliğiyle biraz Meursault'una yaklaşıyor, hatta belki de geçiyor onu.

Neden-sonuç ilişkilerine (cümlelerde, kelimelerde bile) kafayı takmış. Hayatta da herhangi bir seçim yapmamaya çalışıyor. Öylesine yürüyor, gidiyor. Seçim yapmayınca da hiçbir şey olmayacağına inanıyor. Penaltı paradoksuna değiniyor son satırlarda; sonunda oyuncu, penaltıyı kalecinin ne sağına ne de soluna atıyor; aksine tam üstüne vuruyor. Kaleci de duruyor! Hiçbir şey olmuyor. Hiç.

İlginç bir anti-edebiyat denemesi diyelim. Lâkin üslup yorucu.