Το ότι είχε τον ατελείωτο, τον είχε!
Αλλά το τελείωσα! Και μου άρεσε!
Εγώ και το νομικό/δικαστικό σύστημα (οποιασδήποτε χώρας και εποχής), το οποίο ο Ντίκενς εδώ κριτικάρει και υποτίθεται πως είναι το κεντρικό στοιχείο του βιβλίου, δεν έχουμε σχέσεις και δεν με ενδιέφερε ιδιαίτερα είναι η αλήθεια. Μου άρεσε όμως για όλα τα υπόλοιπα θέματα με τα οποία καταπιάνεται!(και ήταν αρκετά!)

Ήταν ειρωνικό και σαρκαστικό και αστείο και τρυφερό και μυστηριώδες και εξοργιστικό ταυτόχρονα με μια καταθλιπτική και μελαγχολική ατμόσφαιρα. Ήταν και λίγο αργό σε σημεία, κάπου έπεφταν οι ρυθμοί του κάτι που το λες και λογικό σε ένα βιβλίο τέτοιας μεγάλης έκτασης το οποίο μάλιστα κυκλοφόρησε αρχικώς σε συνέχειες* και όχι όπως το διαβάζουμε σήμερα!

Περισσότερο απ' όλα όμως μου άρεσαν οι χαρακτήρες και η ποικιλία αυτών. Από την πάντα καλοσυνάτη, αφοσιωμένη και μετριόφρων μέχρι αηδίας Έσθερ, τον γενναιόδωρο με όλους όσους νοιάζεται κύριο Τζάρννταϊς, την γλυκιά Έιντα, την Κάντι Τζέλιμπι και την φιλάνθρωπο αλλά παραμελητική μαμά της, μέχρι την μυστηριώδη Λαίδη Ντέντλοκ, τον επικίνδυνο δικηγόρο κύριο Τάλκινγκχορν και τον χειρότερο απ'όλους κατ'εμέ τον Σκίμπολ και πολλούς άλλους (γιατί ναι παίζουν πολλά ονόματα!)

Παρά το μέγεθος του, τον χρόνο που μου πήρε να το τελειώσω (διάβαζα κι άλλα ταυτόχρονα αλλά αυτό νομίζω με κάποιο τρόπο βοήθησε) και τα κάπως αργά του σημεία, το διάβασα ευχάριστα και άξιζε το όλο χρόνο που του αφιέρωσα!


*Είδα πρόσφατα ένα βίντεο με μια συζήτηση/συνέντευξη με τον Neil Gaiman και τον David Mitchell όπου σε κάποια φάση μιλούσαν ακριβώς γι'αυτά τα μυθιστορήματα που εκδίδονταν σε συνέχειες(αν θυμάμαι καλά μάλιστα ανέφεραν και τον Ζοφερό Οίκο) συγκρίνοντας τα με τα κομικ, ένα σχόλιο που βρήκα ενδιαφέρον!