Αχχ......αν αυτό το βιβλίο το είχα διαβάσει πριν δυο-τρία χρόνια θα το είχα υπερλατρέψει!!
Τώρα θα του βάλω 4 αντί για 5, γιατί αν και μου άρεσε πάρα πολύ και χαίρομαι ακόμη περισσότερο που υπάρχει, είχε λίγο παραπάνω δράμα για τα δικά μου γούστα και γιατί ένιωθα πως όσο αναφορά την asexuality γίνονταν λίγο παραπάνω επεξηγηματικό απ' ότι χρειαζόταν (ή ίσως από όσο Εγώ χρειαζόμουν, για κάποιον που δεν ξέρει μάλλον ήταν οκ).
Η Georgia, η Rooney και η Pip, τόσο διαφορετικές μεταξύ τους, τις αγάπησα και τις τρεις και η μεταξύ τους δυναμική ήταν ίσως το καλύτερο πράγμα του βιβλίου!

Την Alice Oseman την αγαπώ και περιμένω το επόμενο της βιβλίο, ό,τι και να ναι!



In the end, that was the problem with romance. It was so easy to romanticise romance because it was everywhere. It was in music and on TV and in filtered Instagram photos. It was in the air, crisp and alive with fresh possibility. It was in falling leaves, crumbling wooden doorways, scuffed cobblestones and fields of dandelions. It was in the touch of hands, scrawled letters, crumpled sheets and the golden hour. A soft yawn, early morning laugher, shoes lined up together dy the door. Eyes across a dance floor. I could see it all, all the time, all around, but when I got closer, I found nothing was there.