(Wiem, że daję na razie dosyć często pięć gwiazdek, ale co ja poradzę, że takie dobre książki czytam?)

Ten tom podobał mi się jeszcze niż poprzedni, między innymi dlatego, że w tym było więcej akcji i w końcu można było zobaczyć więcej Jonathana Strange'a.
Pamiętam, że najpierw się zastanawiałam dlaczego jak na tytułowego bohatera pojawił się dosyć późno, ale potem zrozumiałam, że dzięki temu w pierwszym tomie można było poznać porządnie pana Norrella i osoby z jego otoczenia, żeby w drugim już skupić się bardziej na rozwijających się coraz bardziej wydarzeniach i na Strange'u, którego szczerze polubiłam.

Humor pozostał tak samo piękny jak w poprzednim tomie, a może nawet był jeszcze lepszy. Przypisy też są we wspaniałej formie i mimo że potrafią rozciągnąć się nawet na kilka stron (jak na razie najdłuższy trwał chyba przez dziewięć), to czyta się je tak samo ciekawie jak główną fabułę. (Jedne z moich ulubionych były te o miejscach które Jonathan przesunął podczas wojny).

Książka tak mnie wciągnęła, że przez trzy dni w każdej wolnej chwili (których było dużo, dzięki temu że siedzę w domu) siadałam z książką i herbatą i czytałam, odrywając się od tego tylko kiedy było naprawdę trzeba. Zakończenie, mimo że od pewnego czasu spodziewałam się że coś w tym rodzaju się wydarzy, sprawiło, że naprawdę się cieszę że pożyczyłam od razu całą trylogię, bo nie mogłabym zbyt długo czekać by czytać dalej.

Całość jest mocno specyficzna i nie każdemu trafi do gustu, ale–
ale mi trafiła i to bardzo.
W skrócie – polecam sprawdzić.

(I wiem, że nie napisałam tu prawie nic konkretnego, ale dosłownie chwilę temu skończyłam czytać i głową wciąż jestem w tamtym świecie, i pewnie zostanie mi tak na długi czas).