Το Συζητήσεις με φίλους η αλήθεια είναι πως εξαρχής δεν έμοιαζε με κάτι που θα διάλεγα εύκολα ή με κάτι που θα μου άρεσε, αλλά όλο αυτό το hype γύρω από το όνομα της Sally Rooney με έκανε να αναρωτιέμαι. Οπότε κυρίως για να μου φύγει η απορία και να καταλάβω γιατί στο καλό μιλάνε όλοι και ποια είναι τέλος πάντων η “συγγραφέας των millennials”, αποφάσισα να δοκιμάσω αυτό, που κυκλοφορούσε και στα ελληνικά.

Τώρα λοιπόν.......δεν είμαι σίγουρη τι να σκεφτώ.....δεν ήταν κακό, αλλά δεν με συγκλόνισε, ούτε μου άλλαξε τη ζωή. Κάποιες φορές ήταν αμήχανο, κάτι που δεν θεωρώ κακό αντίθετα το βρίσκω ενδιαφέρον, μερικές φορές ταυτιζόμουν λίγο με τη Φράνσις (την αφηγήτρια), αλλά πολλές φορές την έβρισκα και κάπως ηλίθια. Δεν είμαι καν σίγουρη αν ακόμη κι αυτό το θεωρώ κακό, αφού υπάρχουν ένα σωρό ηλίθιοι άνθρωποι εκεί έξω και βασικά τώρα που το σκέφτομαι πολύ πιθανό να έχουμε υπάρξει όλοι ηλίθιοι κάποια στιγμή στη ζωή μας. Οπότε ίσως να είναι και ρεαλιστικό. Δεν συμπάθησα όμως και κανέναν από τους τέσσερις βασικούς χαρακτήρες, κάτι που νομίζω με ενόχλησε λίγο.

Δεν συνέβαινε σχεδόν τίποτε, κάτι που λέω απλά σαν γεγονός και όχι σαν αρνητικό, θα το χαρακτήριζα νωχελικό, με κάποιο τρόπο οικείο και το διάβασα ευχάριστα. Δεν ξέρω όμως αν μου άφησε κάτι......ή ποιο ήταν το νόημα από όλο αυτό. Ή αν έπρεπε να μου αφήσει....θα έπρεπε δεν θα έπρεπε;; Ταυτόχρονα όμως μου έβγαζε και κάτι πολύ σύγχρονο, κάτι που δεν μπορώ να θυμηθώ πως έχω σκεφτεί για άλλο βιβλίο.

Δεν μετάνιωσα που το διάβασα, κάθε άλλο. Θα το πρότεινα κιόλας, και πολύ πιθανό να διαβάσω και το normal people όταν κυκλοφορήσει στα ελληνικά.

3* και μπορεί να το αδικώ γιατί το γεγονός ότι κάθομαι και το σκέφτομαι ίσως λέει κάτι........