Ίσως 3,5*

Καταρχήν να πω πως δεν είμαι εξοικειωμένη με τα πρωτότυπα έργα στα οποία βασίστηκε ο Tóibín. Ήξερα την ιστορία αλλά δεν έχω διαβάσει ποτέ τα αρχικά κείμενα οπότε δεν ξέρω και κατά πόσο έμεινε πιστός σε αυτά.
Τώρα στο βιβλίο.....όλα ξεκινούν με τη θυσία της Ιφιγένειας από τον Αγαμέμνονα για χάρη του Τρωικού Πολέμου και τα όσα αποτρόπαια επακολούθησαν στον Οίκο των Ατρειδών.
Την ιστορία την παρακολουθούμε από τις πρωτοπρόσωπες αφηγήσεις της Κλυταιμνήστρας και της Ηλέκτρας και την τριτοπρόσωπη του Ορέστη. Αυτή της Κλυταιμνήστρας ήταν ίσως το καλύτερο κομμάτι του βιβλίου! Μια φωνή δυνατή, επιβλητική που δε δέχεται αμφισβήτηση.
Μου άρεσε η γραφή και μου άρεσε που δεν ένιωσα ότι δικαιολογεί τους χαρακτήρες, ούτε όμως ότι τους κατηγορεί για τις πράξεις τους, αλλά αντίθετα ότι τους εξανθρωπίζει.
Γενικά μου άρεσε, μέχρι που έφτασα σχεδόν 100 σελίδες πριν το τέλος και κάπως άρχισα να βαριέμαι. Το τέλος ήταν κάπως άνευρο και σαν να ήθελα περισσότερο συναισθηματική ένταση, κάτι που ομολογώ με απογοήτευσε αρκετά.

Τώρα πια είμαστε όλοι πεινασμένοι. Το φαγητό ίσα που μας ανοίγει την όρεξη, μας ακονίζει τα δόντια· το κρέας μας κάνει ακόμη πιο ακόρεστους -κι άλλο κρέας- πώς είναι ο θάνατος όλο και πιο ακόρεστος -κι άλλον θάνατο. Ούτε κι ο φόνος ξέρει από κορεσμό, πλημμυρίζει την ψυχή με λυσσαλέα απόλαυση, κι ύστερα κάτι σε πιάνει και τη λιμπίζεσαι ολοένα και περισσότερο αυτή την απόλαυση.

P.S. Μου άρεσε πολύ ο τίτλος και τον βρήκα και πολύ ταιριαστό!