2,75 ☆ gdyby nadarzyła mi się jedyna taka okazja do umówienia spotkania przy herbacie w filiżance i przy ciastku z dowolną postacią, wybrałabym vhallę. a z jakiego to powodu? vhalla — główna bohaterka “przebudzenia powietrza”, krocząca z wiatrem, uczennica w bibliotece, jak zwykli nazywać ją co poniektórzy, posiada wszelkie cechy, których tylko jej pozazdrościć. nie zna słowa asertywność, a gdyby nawet znała, szczerze powątpiewam, czy by z niego skorzystała. a gdy już ma ochotę wyrazić swoje zdanie, czyni to za sprawą nieznośnego krzyku i mdlenia w środku akcji niczym księżniczki w filmach disneya. z całą upartością jaką posiada ignoruje wielką czerwoną lampkę ostrzegawczą drącą się wniebogłosy nad łbem takiego jednego delikwenta. dziewczyna ma niemały problem z wybraniem sobie mężczyzny życia; jakimś cudem niemal każdy napotkany chłop to nowy love intrest, choćby tylko na chwil kilka. naiwne to jak szczur na widok pułapki z serem, potężne i ćwiczy dużo, a na nic jej się to zdaje.

jak widać na załączonym obrazku, mam niebywały konfilkt z główną bohaterką i dopiero końcówka stawia ją w moich oczach w bardziej obiecującym świetle. do innych postaci mam absolutnie mieszane uczucia — lampka alarmująca to młodszy książę, starszy ma ewidentne problemy z agresją i traumę na barkach, a larel żądam dużo więcej w kolejnym tomie. bo pomimo absolutnie niemożliwej vhalli, końcówka w jakiś pokraczny sposób sprawia, że głowa wychyla się zza progu z zamiarem chociażby przejrzenia drugiej części.