De eerste 300 bladzijden van het boek vond ik erg langdradig en oppervlakkig. Ik miste de verdieping over de politiek/sjah. Er werd wel wat genoemd over het communisme, maar met zo weinig inhoud. Er waren veel onnodige conversaties die naar mijn idee niks toevoegden aan het verhaal.

Toen deel 3 begon vond ik het interessanter worden en werd de revolutie duidelijk benoemd en acties uitgebreid besproken.

Wat ik ook opvallend vond is dat vanaf dat deel de schrijfstijl mij ook meer aansprak. Ik lees hem in het Nederlands, dus dacht eerst dat het door de vertaling kwam. Maar dat is het denk ik niet. De zinnen waren mooier, rijker en boeiender. Ik kon vanaf toen het boek ook niet meer wegleggen.

Al met al heb ik dus hele gemixte gevoelens. Ik vind het vooral zonde dat het begin zo’n enorme struggle was om doorheen te komen. De rest heeft me namelijk gegrepen en ontroerd.