Γι' αυτό το βιβλίο είχα αρκετά υψηλές προσδοκίες οι οποίες τελικά ικανοποιήθηκαν εν μέρη......

Στην αρχή ήταν αρκετά αργό...δεν με κούραζε, ούτε βαριόμουν, αλλά δεν συνέβαινε και τίποτα αρκετά ενδιαφέρον και για να πω την αλήθεια άρχισα να απογοητεύομαι λίγο...
Από τη μέση όμως περίπου και μετά απέκτησε ένα μεγαλύτερο ενδιαφέρον και άρχισε να κλέβει ώρες από τον ύπνο μου. Ναι συνέχισε να είναι αργό, αλλά όχι ακριβώς φλύαρο...ήταν λίγο σαν να κάνεις μια ευχάριστη βόλτα στο πάρκο, περπατώντας αργά και χαζεύοντας...
Όταν συνειδητοποίησα ότι μου έμεναν 100 σελίδες ακόμα στεναχωρήθηκα λίγο που τελείωνε... Το είχα συνηθίσει...είχα συνηθίσει τον Μισέλ να μου αφηγείται την ιστορία του, για τη ζωή του, για την οικογένεια του, τη Λέσχη, τους φίλους του, τις αποτυχίες και τις επιτυχίες του, τα μυστικά του...
Πριν καν το τελειώσω μου έλειπαν ήδη ο Μισέλ, ο Σάσα, ο Ίγκορ, ο Λέονιντ και τα υπόλοιπα μέλη της Λέσχης!

Αλλά έχω κι ένα παράπονο για το τέλος: δεν μάθαμε ποτέ τι συνέβη μετά...πώς ήταν η ζωή του Μισέλ τα χρόνια που ακολούθησαν; Τι απέγινε η Σεσίλ; η Κμίγ; ο Φρανκ; Τελειώνοντας το βιβλίο ξαναδιάβασα το πρώτο κεφάλαιο μήπως και βρω καμιά κρυμμένη πληροφορία για το τι συνέβη αλλά...τίποτα...


Υπάρχουν κακόφημες συνοικίες που είναι καλύτερο να τις αποφεύγεις, γιατί σου θυμίζουν το παρελθόν σου. Νομίζεις ότι το έχεις ξεχάσει επειδή δεν το σκέφτεσαι, όμως αυτό επανέρχεται με την πρώτη ευκαιρία.

-Πρέπει να περάσατε δύσκολα, του είπε ο Ίγκορ.
-Το ίδιο κι εσείς.
-Αυτό που μετράει είναι ότι είμαστε ζωντανοί, έτσι δεν είναι;
-Ναι, πρέπει να σκεφτόμαστε το μέλλον.
-Αν δεν είμαστε εμείς αισιόδοξοι, τότε ποιος θα είναι;

Υπάρχουν βιβλία που θα 'πρεπε να απαγορεύεται να τα διαβάσεις πολύ μικρός. Που είτε τα προσπερνάς είτε απλώς τα διατρέχεις. Το ίδιο ισχύει και για μερικές ταινίες. Θα 'πρεπε να συνοδεύονται από μια ετικέτα που να γράφει: δείτε το ή διαβάστε το, αφού πρώτα έχετε ζήσει.

B.R.A.CE 2018: Ένα βιβλίο που με κάποιο τρόπο συνδέεται με ένα κτίριο