You need to sign in or sign up before continuing.
Scan barcode
A review by kyriakiz
Άνθρωποι του δάσους by Annie Proulx, Γιώργος Κυριαζής
4.0
Μετά το [b:The Overstory|40180098|The Overstory|Richard Powers|https://i.gr-assets.com/images/S/compressed.photo.goodreads.com/books/1562786502l/40180098._SY75_.jpg|57662223] (αντίστοιχο θέμα, διαφορετικός τρόπος προσέγγισης) πολύ χάρηκα που αυτό το βιβλίο μου άρεσε!!
Είναι ένα ογκωδέστατο και περίπλοκο βιβλίο με πληθώρα ονομάτων.
Ένα ταξίδι στο χρόνο και στο χώρο. Από τον 17ο αιώνα μέχρι και το σήμερα και από την Αμερική έως την Κίνα και την Αυστραλία. Από τα απέραντα δάση του Καναδά ως τα γιγάντια Κάουρι της Νέας Ζηλανδίας.
Αλλά δεν ήταν ένα ευχάριστο ταξίδι. Όχι γιατί ήταν απαιτητικό και ήθελε συγκέντρωση (παρόλο που ήθελε κι από τα δύο) αλλά γιατί είχε μέσα του πολύ καταστροφή. Πονούσε λίγο η καρδιά μου με κάθε τσεκουριά, με κάθε στρέμμα δάσους που αφανίζονταν απερίσκεπτα και δίχως δεύτερη σκέψη.
Βλέπουμε την εκμετάλλευση των Ινδιάνων από τους λευκούς, τις δολοφονίες τους, την καταπάτηση της γης στην οποία ζούσαν, εξαφανίζοντας ολόκληρα οικοσυστήματα. Τα αιώνια δάση αντικαθίστανται από λαχανόκηπους, αγροκτήματα, κτήρια και μεγάλα αστικά κέντρα. Την απληστία των ανθρώπων δεν μπόρεσε να την σταματήσει ούτε οι πυρκαγιές, ούτε τα ατυχήματα ή οι αρρώστιες, ούτε καμιά προειδοποίηση για το μέλλον, καθώς η μια γενιά διαδέχονταν την άλλη.
Θα ήθελα πολύ να ήταν ένα βιβλίο επιστημονικής φαντασίας, που ίσως διαδραματίζεται σε έναν φανταστικό πλανήτη. Δυστυχώς όμως όχι. Έχει πέσει πολύ έρευνα και πολύ ψάξιμο από την Annie Proulx και αυτό φαίνεται. Η εξιστόρηση των γεγονότων, οι περιγραφές της, οι χαρακτήρες της που έρχονται και φεύγουν, όλα είναι τρομακτικά ρεαλιστικά.
Παρά τις 800+ σελίδες του, δεν κατάφερε να με κουράσει και μου άρεσε που ποτέ δεν γίνεται ούτε πολύ υπεραισιόδοξο, ούτε τελείως μίζερο ή μελό. Ούτε καν στο τέλος.
Πολύ μου άρεσε και πιστεύω είναι από αυτά τα βιβλία που θα μου μείνουν.
Ολόκληρη η άποψη μου εδώ:
https://wordpress64426.wordpress.com/2020/07/11/%CE%AC%CE%BD%CE%B8%CF%81%CF%89%CF%80%CE%BF%CE%B9-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%B4%CE%AC%CF%83%CE%BF%CF%85%CF%82-%CE%AD%CE%BD%CE%B1-%CF%87%CF%81%CE%BF%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CF%8C-%CE%B6%CF%89%CE%AE%CF%82-%CE%BA/
Είναι ένα ογκωδέστατο και περίπλοκο βιβλίο με πληθώρα ονομάτων.
Ένα ταξίδι στο χρόνο και στο χώρο. Από τον 17ο αιώνα μέχρι και το σήμερα και από την Αμερική έως την Κίνα και την Αυστραλία. Από τα απέραντα δάση του Καναδά ως τα γιγάντια Κάουρι της Νέας Ζηλανδίας.
Αλλά δεν ήταν ένα ευχάριστο ταξίδι. Όχι γιατί ήταν απαιτητικό και ήθελε συγκέντρωση (παρόλο που ήθελε κι από τα δύο) αλλά γιατί είχε μέσα του πολύ καταστροφή. Πονούσε λίγο η καρδιά μου με κάθε τσεκουριά, με κάθε στρέμμα δάσους που αφανίζονταν απερίσκεπτα και δίχως δεύτερη σκέψη.
Βλέπουμε την εκμετάλλευση των Ινδιάνων από τους λευκούς, τις δολοφονίες τους, την καταπάτηση της γης στην οποία ζούσαν, εξαφανίζοντας ολόκληρα οικοσυστήματα. Τα αιώνια δάση αντικαθίστανται από λαχανόκηπους, αγροκτήματα, κτήρια και μεγάλα αστικά κέντρα. Την απληστία των ανθρώπων δεν μπόρεσε να την σταματήσει ούτε οι πυρκαγιές, ούτε τα ατυχήματα ή οι αρρώστιες, ούτε καμιά προειδοποίηση για το μέλλον, καθώς η μια γενιά διαδέχονταν την άλλη.
Θα ήθελα πολύ να ήταν ένα βιβλίο επιστημονικής φαντασίας, που ίσως διαδραματίζεται σε έναν φανταστικό πλανήτη. Δυστυχώς όμως όχι. Έχει πέσει πολύ έρευνα και πολύ ψάξιμο από την Annie Proulx και αυτό φαίνεται. Η εξιστόρηση των γεγονότων, οι περιγραφές της, οι χαρακτήρες της που έρχονται και φεύγουν, όλα είναι τρομακτικά ρεαλιστικά.
Παρά τις 800+ σελίδες του, δεν κατάφερε να με κουράσει και μου άρεσε που ποτέ δεν γίνεται ούτε πολύ υπεραισιόδοξο, ούτε τελείως μίζερο ή μελό. Ούτε καν στο τέλος.
Πολύ μου άρεσε και πιστεύω είναι από αυτά τα βιβλία που θα μου μείνουν.
Ολόκληρη η άποψη μου εδώ:
https://wordpress64426.wordpress.com/2020/07/11/%CE%AC%CE%BD%CE%B8%CF%81%CF%89%CF%80%CE%BF%CE%B9-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%B4%CE%AC%CF%83%CE%BF%CF%85%CF%82-%CE%AD%CE%BD%CE%B1-%CF%87%CF%81%CE%BF%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CF%8C-%CE%B6%CF%89%CE%AE%CF%82-%CE%BA/