Όταν ήμουν μικρή κάθε φορά που περνούσαμε με το αυτοκίνητο από διόδια πάντα αναρωτιόμουν αυτοί οι άνθρωποι που δουλεύουν εκεί, πόσο μακριά να μένουν άραγε; Πώς φτάνουν στη δουλειά τους; Ποτέ δεν σκέφτηκα αν βαριούνται ή τι κάνουν όταν δεν περνάνε αμάξια. Μόνο πώς βρέθηκαν εκεί, αφού δεν έβλεπα σπίτια τριγύρω!

Τα ίδια και τα ίδια,χωρίς πολλές παραλλαγές. Λίγοι είναι οι ευγενικοί που έχουν διάθεση να πουν μια καλημέρα ή μια καλησπέρα. Οι περισσότεροι δεν βλέπουν μπροστά του, ούτε δίπλα τους, δεν βλέπουν τίποτα πέρα από το πώς θα φτάσουν στον προορισμό τους.

Το συγκεκριμένο βιβλίο μου τράβηξε αμέσως την προσοχή. Και η αλήθεια είναι πως περίμενα να μου αρέσει περισσότερο αλλά τελικά ήταν έτσι κι έτσι.
Αυτό που με χάλασε πιο πολύ ήταν ότι ήταν ιστορίες αληθινών ανθρώπων. Δεν ξέρω γιατί με πείραξε κάτι τέτοιο. Ίσως γιατί περίμενα fiction συλλογή διηγημάτων. Ίσως γιατί δεν ξέρω πόσο επενέβη η συγγραφέας πάνω στις ιστορίες. Στον πρόλογο έλεγε “τους έβαλα να μιλούν με τον δικό μου τρόπο”. Τι πάει να πει αυτό; Νομίζω πως με ενόχλησε που δεν ήταν fiction αλλά ούτε και κανονική συνέντευξη, αλλά κάτι στο ενδιάμεσο.
Ήταν ωραία ιδέα, κάποιες από τις ιστορίες ήταν συγκινητικές και σε άγγιζαν αλλά κάποιες από αυτές ήταν παραπάνω μίζερες από ότι θα ήθελα και μερικές φορές ένιωθα ότι αυτό γινόταν επίτηδες. Πιο πολύ μου άρεσε η ιστορία της ταξιθέτριας, ίσως γιατί φάνηκε ότι της αρέσει πολύ η δουλειά της.
Είχε αρκετές δυνατότητες, αλλά πιστεύω ότι θα μπορούσε να είναι και καλύτερο. Συμπαθητικό.

Καμιά φορά αισθάνομαι σαν κλέφτρα ιδεών και σκέψεων. Καταπίνω ό,τι λέγεται στο φουαγιέ όταν είναι εκεί οι συντελεστές της παράστασης και στην αίθουσα όταν γίνονται πρόβες. Ό,τι μου αρέσει το κρατάω και το κάνω δικό μου, μετά δεν θυμάμαι ούτε ποιος το είπε ούτε γιατί, είναι σαν να γεννήθηκε στο δικό μου μυαλό και να μου ανήκει.