Διστακτικά το ξεκίνησα το εν λόγω βιβλίο. Όταν είχε πρωτοκυκλοφορήσει δεν με είχε τραβήξει αλλά τελικά κάποιες καλές κριτικές με έπεισαν. Και πολύ χαίρομαι γι'αυτό!
Ο Barry χρησιμοποιεί την Αμερική του 19ου αιώνα για να μιλήσει για την ανθρώπινη φύση. Για τις φρικωδίες που είναι ικανοί να πράξουν οι άνθρωποι έναντι άλλων ανθρώπων, μα ταυτόχρονα και για την καλοσύνη. Μιλάει για τις οικογένειες -τις διαφορετικές οικογένειες- και για την αγάπη που μπορεί να ανθίσει μέσα από αντίξοες συνθήκες και να επιβιώσει από τις δυσκολίες. Και μιλάει για τις αχτίδες φωτός μέσα στο σκοτάδι, γι'αυτές τις μικρές στιγμής ευτυχίας που νιώθεις ότι θα κρατήσουν για πάντα.

Πολύ ωραίο, θα ψάξω κι άλλα του Barry!!


Τα λέω αυτά επειδή αν δεν τα πω, δεν νομίζω ότι θα καταλάβει κανείς τίποτα. Πώς είδαμε τη σφαγή χωρίς να παίξει το μάτι μας. Πώς μπορέσαμε. Μπορέσαμε επειδή δεν ήμασταν τίποτα -ούτε εμείς. Κι έτσι ξέραμε πώς να φερθούμε σ' ανθρώπους που δεν ήταν τίποτα. Αυτό το ξέραμε.


Στο σκοτάδι, εκεί που είμαστε ξαπλωμένοι ο ένας δίπλα στον άλλο, το χέρι του Τζον Κόουλ σέρνεται κάτω από τα σεντόνια και πιάνει το δεξί μου χέρι. Ακούμε τις φωνές των ξενύχτηδων, ακούμε τ' άλογα απ' το δρόμο. Κρατιόμαστε έτσι χέρι χέρι όπως κρατιούνται οι ερωτευμένοι όταν πρωτοσυναντιούνται, ή όπως φανταζόμαστε τους ερωτευμένους σε μια άγνωστη χώρα όπου οι ερωτευμένοι μπορούν να δείχνουν τον έρωτα τους χωρίς να κρύβονται.