zasiadacie przy elegancko urządzonym stole, wszyscy odwaleni niczym szczury na otwarcie kanału, do stołu podchodzą kelnerzy i stawiają przed wami przepięknie pachnące srebrne tace z pokrywą, a wam na samą myśl o ukrytych tam smakołykach ślinka cieknie, więc z rosnącą niecierpliwością oczekujecie aż pokrywa zostanie podniesiona i wtedy waszym oczom ukazuje się talerz bandy szowinistów, z niedoprawionymi bohaterami, fatalnie poprowadzoną główną bohaterką i zmarnowanym potencjałem cudownego tropa i fabuły. tak mniej więcej czułam się przy re-readzie trylogii czasu. nawet myśl o sentymencie do tej serii nie uratowała sytuacji tym razem. 2,5/5