4,5*

Μετά το ελαφρώς απογοητευτικό "Μάσκες" ήρθε η ώρα και των Αιρετικών!

Αβάνα 2007, τον Μάριο Κόντε συναντά ο Ελίας Καμίνσκι, ο οποίος αφού παρακαλεί τον πρώην αστυνομικό να ακούσει την ιστορία του νεκρού πια πατέρα του, του ζητάει να τον βοηθήσει να ξεδιαλύνει ένα μυστήριο που αφορά την οικογένεια του και εμπλέκει την φυγή των Εβραίων από τη ναζιστική Γερμανία, έναν αυθεντικό πίνακα του Ρέμπραντ και έναν Εβραίο του 17ου αιώνα που διακινδυνεύει τα πάντα έναντι σε όλους τους κανόνες και τους νόμους της θρησκείας του για να γίνει ζωγράφος.

Νιώθω ότι διάβαζα αυτό το βιβλίο αιώνες! Μου πήρε σχεδόν ένα μήνα. Διάβαζα κάθε φορά κι από λίγο και δεν έλεγε να τελειώσει. Αλλά ούτε εγώ πολυήθελα να τελειώσει! Ήταν ένα πολύ ωραίο ταξίδι στην Κούβα κατα τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και του σήμερα και στην Ολλανδία του 17ου αιώνα.

Πυκνογραμμένο βιβλίο, στο οποίο συμβαίνουν πολλά. Ιστορίες ανθρώπων που έζησαν σε διαφορετικές χρονικές περιόδους μπλέκονται η μια με την άλλη και επηρεάζουν τις επόμενες γενιές. Μια ατμόσφαιρα μυστηρίου διακατέχει όλο το βιβλίο. Ποια είναι η σύνδεση των διαφορετικών ιστοριών; Τι σχέση έχει η δολοφονία ενός αξιωματούχου με την φυγή του πατέρα του Ελίας Καμίνσκι από την Κούβα; Και πού ήταν κρυμμένος τόσα χρόνια ο πίνακας του Ρέμπραντ που απεικονίζει το κεφάλι του Χριστού; Ή μήπως τελικά είναι τελικά το πορτρέτο ενός απλού Εβραίου;
Ερωτήματα που ψάχνουν να βρουν απαντήσεις και ιστορίες που πρέπει να συμπληρώσουν τα κενά τους.

Τα δύο πρώτα μέρη ήταν τα αγαπημένα μου.
Εκεί που παρακολουθούσαμε τον Ντανιέλ Καμίνσκι (πατέρα του Ελίας), το πώς έφτασε στην Κούβα όταν ήταν μικρός και το πώς μεγαλώνοντας έκανε τη νέα χώρα πατρίδα του. Τη σχέση του με τους φίλους του, με τη θρησκεία και την καταγωγή του και τον θείο του, τον άνθρωπο με την μεγαλύτερη κατανόηση και ανοχή, αυτόν που του στάθηκε σαν πατέρας.
Και εκεί που παρακολουθούσαμε τον νεαρό Εβραίο του 17ου αιώνα στο Άμστερνταμ ο οποίος μάζεψε όλο του το θάρρος και αποφάσισε να μάθει ζωγραφική παρ' όλες τις απαγορεύσεις της θρησκείας του και τον κίνδυνο να τον ανακαλύψουν. Και μάλιστα να μαθητεύσει όχι οπουδήποτε αλλά δίπλα στον Ρέμπραντ, τον μεγάλο Δάσκαλο. Δεν θα με πείραζε αν μέναμε εκεί συνέχεια, να παρακολουθούμε τον Δάσκαλο και τους μαθητευόμενους του να δουλεύουν και να συζητούν στο εργαστήριο και περιδιαβαίνουν στους δρόμους του Άμστερνταμ. Κατα βάθος δεν ήθελα καθόλου να φύγω και να πάω παρακάτω.
Και το τρίτο και τέταρτο μέρος είναι εκεί που τα πάντα συνδέονται.....Ο Κόντε, ο οποίος κατα πως φαίνεται δεν θα μου γίνει ποτέ ιδιαίτερα συμπαθής, καλείται να ξεδιαλύνει μια υπόθεση εξαφάνισης, φαινομενικά άσχετης με τα προηγούμενα, και έρχεται αντιμέτωπος με άγνωστες προς αυτόν πτυχές της κοινωνίας της Αβάνας. Εκεί κατα τη γνώμη μου τα πράγματα περιπλέχτηκαν λίγο παραπάνω απ' ότι ήταν ανάγκη. Θα ήθελα μια πιο απλή διαδρομή προς τη λύση με λίγο λιγότερες συμπτώσεις. Και αυτό είναι ίσως το μόνο αρνητικό που μπόρεσα να βρω.

Μέσα από μια ιστορία μυστηρίου ο Παδούρα παρουσιάζει ιστορίες ανθρώπων που αναγκάστηκαν, με τον έναν τρόπο ή τον άλλον, να τα βάλουν με την ηθική τους, να αναζητήσουν τον εαυτό τους, να αντιμετωπίσουν την κοινωνία, να ψάξουν την πίστη τους, να την εγκαταλείψουν και ίσως να την ξαναβρούν. Για ανθρώπους που πρέπει να δείξουν θάρρος, που δεν τα παράτησαν, που έκαναν αυτό που πίστευαν σωστό. Για αιρετικούς. Γιατί όταν εσύ θέλεις να κάνεις αυτό στο οποίο όλοι οι άλλοι είναι αντίθετοι, όταν για να ξεχωρίσεις πρέπει να βρεις τρόπο να διαφέρεις χωρίς να σκέφτεσαι την κυρίαρχη γνώμη, όταν δεν θέλεις να συμβιβάζεσαι και επιλέγεις να ακολουθήσεις το δικό σου μονοπάτι, πρέπει να είσαι και λιγάκι αιρετικός.

Μου άρεσε πολύ αυτό το ταξίδι!


η άποψη μου και εδώ:
https://wordpress64426.wordpress.com/2018/10/29/%CE%B4%CE%B9%CE%B1%CE%B2%CE%AC%CF%83%CE%B1%CE%BC%CE%B5-%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%82-%CE%B1%CE%B9%CF%81%CE%B5%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CF%8D%CF%82-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%BB%CE%B5%CE%BF%CE%BD%CE%AC%CF%81/