Σε αυτό το βιβλίο η συγγραφέας καταπιάνεται με ένα δύσκολο και σίγουρα όχι συνηθισμένο είδος. Μας παρουσιάζει την ιστορία ενός ανθρώπου που μένει χωρίς πρόσωπο (από πυροβολισμός, όχι με κάποιο μαγικό τρόπο) και βιώνει την απόρριψη και πρέπει να ζήσει με τις συνέπειες μέχρι που η προπτική μιας εγχείρηση αποκατάστασης αλλάζει τα δεδομένα.
Στο βιβλίο τίθενται καίρια ερωτήματα που έχουν να κάνουν τόσο με τον πόνο, την απώλεια, τις σχέσεις, πραγματικές και διαδικτυακές όσο και με θέματα ηθικής. Πέρα από αυτά και ένα από τα πιο ενδιαφέροντα θέματα που πραγματεύεται το βιβλίο είναι οι υποβόσκουσες εντάσεις στις σχέσεις, εντάσεις που φτάνουν στο σημείο του αρρωστημένου, το είδος των σχέσεων που θα πει κανείς δυσλειτουργικές.
Παρά το ότι το βιβλίο παρουσιάζεται σχεδόν όλο μέσα από τις σκέψεις του κεντρικού χαρακτήρα κυρίως αλλά και των άλλων χαρακτήρων, με συνέπεια να αφθονεί ο εσωτερικός μονόλογος, ο οποίος, προσωπικά, δεν μου αρέσει αλλά σε αυτό το βιβλίο η συγγραφέας τον χειρίζεται με μαεστρία και καταφέρνει να του δώσει ρυθμό και ενδιαφέρον και το διάβασα με ευχαρίστηση. Το μόνο που ίσως δεν αρέσει σε μερικούς είναι το κάπως ανοιχτό τέλος αλλά νομίζω ότι ο ήρωας του βιβλίου μετά από όσα περνάει δικαιούται να έχει ένα πιο ελεύθερο τέλος.