Dit boek was veel indrukwekkender dan ik verwacht had. Ik verwachtte het verhaal van Aribs jeugd in Marokko, voor ze als 15-jarige dochter van een gastarbeider naar Nederland emigreerde, en hoe het haar daarna verging. Dat is het ook, maar ook beschrijft ze de levens van mensen uit haar omgeving, de context van haar familie in Marokko, en de dictatuur in Marokko na de onafhankelijkheid en hoe die ook haar als vrouwenrectenactiviste in Nederland raakte.

Maar ik was vooral onder de indruk van wat ze schrijft over het leven van gastarbeiders en hun gezinnen: hoe gezinshereniging toegestaan werd, maar er niet nagedacht was over scholing voor kinderen die nog geen Nederlands spraken; hoe scholen en leerplichtbeamten meewerkten aan leerplichtontduiking bij meisjes, "omdat dat nu eenmaal de cultuur was"; hoe de overheid actief moskeeën betrok als maatschappelijke speler, ten koste van seculiere organisaties uit de Marokkaanse gemeenschap; en meer van die dingen die je wel weet, maar die Arib hier zo helder opschrijft dat het plaatsvervangend schaamrood over een overheid die het totaal liet (en laat) afweten je naar de kaken stijgt.