Wat is Japin toch een heerlijke, erudiete verteller. Meesterlijk in het scheppen van sfeer, het in enkele trekken neerzetten van personages en hun onderlinge relaties en het aan de orde stellen van grote thema’s (in dit boek o.a. ouderdom, racisme, ontworteling, broederschap, standsverschil) in een persoonlijk verhaal dat loopt als een trein.
Enige minpuntje: het is allemaal erg geconstrueerd. Bedacht. Van de hoofdstructuur van het boek met flashbacks, citaten uit rapporten en brieven, parallelle verhaallijnen tot individuele zinnen en woordkeus: over alles is nagedacht. Ik mis soms de emotie, de betrokkenheid van de schrijver bij verhaal en personages, iets van bevlogenheid. Nu voelt het toch wel sterk als academische interesse, vertaald naar een (goed!) verhaal. Meer een onderzoek dan een vertelling. Meer een artikel dan een roman. Er staan nog net geen voetnoten bij, maar de verantwoording achterin spreekt boekdelen.
Maar laten we Japin niet te na spreken: dit is zijn werkwijze en daar is hij goed in. En ik heb ervan genoten.