Ο Νανόπουλος βγάζει, μέσω της πένας του Προβατά, έναν ασυγκράτητο ενθουσιασμό για το απόλυτο πάθος και το διαρκή στόχο της ζωής του, την Επιστημονική Αλήθεια. Ως επί των πλείστων ο ενθουσιασμός αυτός είναι μεταδοτικός, τουλάχιστον στην αρχή του βιβλίου. Παρουσιάζεται η εντυπωσιακότατη πορεία του στα διάφορα επιστημονικά κέντρα του κόσμου και οι συνεργασίες του με ομάδες που ασχολήθηκαν με διάφορες επιστημονικές θεωρίες αιχμής, γενικά εστιασμένες στη προσέγγιση της Θεωρίας Χορδών.

Τι ένιωθα να μου λείπει από την αφήγηση:

- Αίσθηση του μέτρου όσον αφορά την προβολή των προσωπικών και ομαδικών επιστημονικών επιτευγμάτων. Δεν είμαι σε θέση για αμφισβητήσω τη σπουδαιότητα των δημοσιεύσεών του, από την άλλη μου χτύπησε άσχημα ο χαρακτηρισμός όλων των δημοσιεύσεών του σαν απόλυτα επαναστατικές, συνέχεια. Σε κάποιο σημείο το σχολιάζει και ο ίδιος, μόνο που απλά δικαιολογεί την επιλογή των χαρακτηρισμών αυτών σαν αιτιολογημένη.
- Στον αντίποδα, θα με ενδιέφερε πολύ η αναφορά σε περιπτώσεις που έσφαλε επιστημονικά, και ο τρόπος που αυτά τα λάθη τον βοήθησαν στην μετέπειτα ανοδική του πορεία. Πιστεύω ότι η πρόοδος (επιστημονικά αλλά και προσωπικά) εμπεριέχει και την ικανότητα για αναπροσαρμογή και αλλαγή πορείας.
- Εμβάθυνση στο γιατί ακριβώς ήταν ρηξικέλευθες οι ανακαλύψεις στις οποίες συμμετείχε, μια επιπλέον σύνδεση με την επιστημονική πραγματικότητα που συνέτρεχε την περίοδο των ανακαλύψεών του.
- Η σχέση του με την ελληνική επιστημονική κοινότητα και πως αυτή άλλαξε σε βάθος χρόνου ώστε να καταλήξει στην αποδοχή της έδρας της Ακαδημίας Αθηνών. Χωρίς να έχω κάποιο reference αυτή τη στιγμή, είχα την εντύπωση ότι ουκ ολίγες φορές είχε πικραθεί με την ελληνική ακαδημαϊκή κοινότητα. Θα ήθελα να μάθω αν αυτό ισχύει και αν όντως ισχύει τι άλλαξε ώστε να καταλήξει πρόεδρος της Ακαδημίας Αθηνών.
- Προς το τέλος του βιβλίου ένιωσα να διαπράττει την ύβρη της τελεσίδικης σιγουριάς για την κατοχή της απόλυτης γνώσης. Σχεδόν σαν να λέει "τα ανακαλύψαμε όλα, τα γνωρίζουμε όλα, δεν μένει κάτι άλλο για τους υπόλοιπους, game over" και μάλιστα με χροιά πρώτου προσώπου.