یه جا از کتاب میگه: همیشه فکر می‌کردم اینایی که مورد خشونت خونگی قرار می‌گیرن و میگن که هیچ راهی برای فرار نداشتن فقط بهونه میارن، مگه میشه راهی نداشته باشی؟ به محض اینکه روشو برگردوند بدو، فرار کن. چقدر احمق بودم که فکر می‌کردم راه فرار وجود داره.

هر بار که کتابی توی این زمینه می‌خونم از تصور اتفاقاتی که سر افراد میاد چه از احاظ روحی و روانی، و چه از لحاظ جسمی، رعشه به تنم میشینه.