4,5/5 “a potem film ruszył od początku. i znowu wszyscy stali, patrzyli na bistro. chłopaki z rękami w kieszeniach stały i czekały, aż wszystko się zacznie”.

powiem wam tak: sądziłam, że do “wierzyliśmy jak nikt” podejdę bardziej emocjonalnie, sądziłam, że temat AIDS wybrzmiewać będzie głośniej i choć tak też moim skromnym zdaniem nie było, dostałam na tacy historię ludzi o przyjaźni, o trudach życia, o stracie, o pasji i o tym wszystkim, co przychodzi człowiekowi na myśl, gdy lawiruje między młodzieńczymi i tymi już nie, latami osiemdziesiątymi w chicago. dostałam historię napisaną niesamowitym piórem makkai i dwie osie czasowe, które idealnie współgrają ze sobą na samym już końcu, tak, aby uderzyć z całej siły w samo serce