tom drugi w każdym, nawet tym najmniejszym calu dorównuje swojemu druhowi. tym razem na główny plan wyjawia się nam charakterny jonathan strange i tak, jak w przypadku tomu poprzedniego przykuwał uwagę, tak w tym zaskarbił sobie moją dozgonną sympatię. śmiem sądzić, że niesnaski tytułowych bohaterów nie znudzą mi się przenigdy i to samo tyczy się każdego jednego opisu, który susanna clarke wyczarowała tym swoim piórem. jej humor trafia prosto w moje upodobania i aż nie zliczę, ile to razy zaśmiałam się pod nosem przez jakiś dialog albo czyjąś wypowiedź. ta książka to złoto i diamenty, dziękuję za uwagę.

ps skąd pomysł na trzytomową historię? dlaczegożby nie stworzyć z niej, przyjmijmy skromnie, dziesięciotomowej?