Αυτό το βιβλίο το διάβαζα πολύ αργά και μου πήρε πολύ καιρό να το τελειώσω. Και τώρα που τελείωσε μου λείπει λίγο νομίζω.Ήταν μελαγχολικό και ειλικρινές και μου άρεσε!

Η Olivia Laing μετακομίζοντας στην Νέα Υόρκη ήρθε αντιμέτωπη με την μοναξιά. Και αποφάσισε να “απευθυνθεί” στην Τέχνη.

Το πρώτο κεφάλαιο λειτουργεί σαν πρόλογος, ενώ στο κάθε ένα από τα επόμενα τέσσερα παρουσιάζει και έναν καλλιτέχνη, στο έργο των οποίων η Laing εντοπίζει τη μοναξιά ακόμη κι αν ίδιοι δεν μίλησαν άμεσα γι'αυτό.
Στους πίνακες του Hopper, στη γλώσσα, τον τρόπο που επικοινωνούμε, μέσω της ζωής και των έργων του Andy Warhol που έλεγε πως ήθελε να είναι μηχανή, μέσω των φωτογραφιών του David Wojnarowicz και μέσω των ημερολογίων και των αλλόκοτων εικόνων του Henry Darger, ο οποίος δεν παρουσίασε κανένα έργο του όσο ήταν εν ζωή. Και μέσω αυτών δίνεται η αφορμή για να αναφερθούν και τα έργα κι άλλων καλλιτεχνών, πάντα σε σχέση με την μοναξιά, την απομόνωση και την αποξένωση. Το Google εννοείται ήταν πάντα δίπλα για να ψάχνω όσα έργα δεν γνώριζα.
Χωρίς να φεύγουμε ποτέ από τον χώρο της Τέχνης, στα 3 τελευταία κεφάλαια η Laing μιλάει για το AIDS και τον στιγματισμό, το ιντερνετ και την δημόσια ζωή, τον ρατσισμό, την απώλεια και το πένθος και πώς όλα αυτά με τον τρόπο τους οδηγούν στην απομόνωση.
Κι όχι μόνο γι'αυτά, μέσα στις σελίδες αυτού του βιβλίου μιλάει για πολλά ακόμη.

Δεν ξέρω αν κάποιος που δεν έχει σχέση με τον χώρο της τέχνης θα βρει το συγκεκριμένο βιβλίο ενδιαφέρον ή πόσο εύκολα θα μπορέσει να το παρακολουθήσει, εγώ πάντως το απόλαυσα!

Σημείωσα τόσα πολλά πράγματα αλλά εδώ θα αφήσω δυο κομμάτια από το τέλος:

There are so many things that art can’t do. It can’t bring the dead back to life, it can’t mend arguments between friends, or cure AIDS, or halt the pace of climate change. All the same, it does have some extraordinary functions, some odd negotiating ability between people, including people who never meet and yet who infiltrate and enrich each other’s lives. It does have a capacity to create intimacy; it does have a way of healing wounds, and better yet of making it apparent that not all wounds need healing and not all scars are ugly. 
[...]
I don't believe the cure for loneliness is meeting someone, not necessarily. I think it's about two things: learning how to befriend yourself and understanding that many of the things that seem to afflict us as individuals are in fact a result of larger forces of stigma and exclusion, which can and should be resisted.
Loneliness is personal, and it is also political. Loneliness is collective; it is a city. As to how to inhabit it, there are no rules and nor is there any need to feel shame, only to remember that the pursuit of individual happiness does not trump or excuse our obligations to each another. We are in this together, this accumulation of scars, this world of objects, this physical and temporary heaven that so often takes on the countenance of hell. What matters is kindness; what matters is solidarity. What matters is staying alert, staying open, because if we know anything from what has gone before us, it is that the time for feeling will not last.