“Είπαν ότι πρέπει να πεθάνω. Είπαν ότι έκλεψα την ανάσα άλλων ανθρώπων και τώρα πρέπει κι αυτοί να κλέψουν τη δική μου.”

Πολύ καλό! Πάρα πολύ καλό!
Πολύ δυνατό από την αρχή μέχρι το τέλος! Η ατμόσφαιρα ήταν κλειστοφοβική, σκοτεινή, παγωμένη, παρ' όλο που το μεγαλύτερο μέρος του βιβλίου διαδραματίζεται καλοκαίρι. Η γραφή της Hannah Kent ποιητική, σκληρή, σχεδόν ανελέητη, σε μαγνήτιζε, σε γράπωνε και σε έβαζε μέσα στην ιστορία. Ήταν περιγραφική, χωρίς όμως να γίνεται κουραστική. Ένιωθες ό,τι ένιωθαν οι άνθρωποι του βιβλίου, έβλεπες ό,τι έβλεπαν, μύριζες ό,τι μύριζαν.
Και η Άγκνες....αν και ξέρουμε από την αρχή του βιβλίου τι θα γίνει στο τέλος, δεν μπορούσα να νιώσω λύπηση για την Άγκνες. Δεν σε άφηνε να νιώσεις λύπηση. Συμπόνια ναι, λύπηση όχι.

Από τα πιο καλά βιβλία που διάβασα φέτος και ντροπή μου που δεν το είχα ανακαλύψει νωρίτερα!!


“Μετά κατάλαβα ότι δεν κοιτούσαν εμένα. Κατάλαβα ότι δεν έβλεπαν εμένα. Στα μάτια τους ήμουν ένα υποστατικό τυλιγμένο στις φλόγες. Ήμουν δυο σκοτωμένοι άντρες. Ήμουν ένα μαχαίρι. Ήμουν αίμα.”

“Πήραν ό,τι θυμόμουν από το Ιλουγκάσταντιρ, από τον Νάταν, και τ' ανακάτεψαν, τα 'στυψαν, έβγαλαν κάτι φριχτό, κάτι τρομαχτικό. Έκοψαν κι έραψαν την κατάθεση μου για εκείνη την νύχτα και με παρουσίασαν κακιά κι αποτρόπαιη. Ό,τι κι αν είπα, μου το πήραν και το άλλαξαν, ώσπου η ιστορία δεν ήταν πια δική μου.”

“Και με βάζει να κοιτάζω τις ώρες που περνούν. Δώρο φριχτό, όλες αυτές οι ώρες που μου δίνει για να αποχαιρετίσω τα πάντα. Γιατί δεν μου λένε πότε θα πεθάνω;”