3,5/5 αστεράκια και το μισό ας το πάρει ο μαθητής......

Όταν διαβάζω ένα αστυνομικό, πέρα από το να είναι καλογραμμένο, να έχει αγωνία κτλ θέλω άλλα δύο πράγματα:
Πρώτον ο πρωταγωνιστής να είναι εν ενεργεία αστυνομικός και όχι συνταξιούχος, δικηγόρος, δημοσιογράφος, ιατροδικαστής, ο μανάβης, ο σκύλος του περιπτερά ή δεν ξέρω κι εγώ ποιος άλλος!
Και δεύτερων, θέλω πριν ανακαλύψουμε τον δολοφόνο να υπάρχει πιο πριν στην ιστορία σαν χαρακτήρας!
Αν κάτι από αυτά λείπει......ε πως να το κάνουμε, δεν μου κάθετε καλά......

Στην προκειμένη περίπτωση, λοιπόν, πρωταγωνιστής είναι ο Μπιλ Χότζες, συνταξιούχος αστυνομικός και ο δολοφόνος με τη Μερσέντες είναι ο Μπρέιντι Χάρτσφιλντ, ο οποίος όταν δεν σκοτώνει κόσμο δουλεύει σαν τεχνικός υπολογιστών και παγωτατζής. Και όχι αυτό δεν ήταν σπόιλερ, το ξέρουμε από την αρχή!
Κι έτσι έχουμε 2 στα 2! Αλλά παρολαυτά ήταν καλό! Γιατί εντάξει, αγωνία να δεις ποιος είναι ο δολοφόνος δεν έχεις και η υπόθεση δεν είναι και κάτι σπουδαίο αλλά σε κράταγε. Το είχε το ενδιαφέρον του και διαβάζονταν πολύ εύκολα παρά τη γνωστή φλυαρία του King (αλίμονο!)

Το πρόβλημα λοιπόν, ήταν αλλού!

Ο Μπιλ Χότζες. Εντάξει συμπαθητικός τύπος δε λέω....αλλά τον βρήκα πολύ...δραστήριο; ενεργητικό; ευκίνητο; κάτι τέτοιο τέλος πάντων...για κάποιον που είναι 60+ και με πρόβλημα βάρους! Επίσης με τέτοιες υποθέσεις που έκανε, mentalist έπρεπε να γίνει όχι αστυνομικός! Εντάξει είπαμε σωστό αυτό που σκέφτηκες αλλά ΠΩΣ σου ήρθε;;
Ε! και ο Μπρέιντι ήταν ίσως υπερβολικός σα χαρακτήρας αλλά...ντάξει δεν με ενόχλησε τόσο.....

Αυτά....κατά τα άλλα ήταν καλό.....καλύτερο από ότι περίμενα ότι θα ήταν (γι' αυτό και το μισό προς τα πάνω).