Μια εξαιρετικά γραμμένη και δυστυχώς, επίκαιρη ιστορία που απευθύνεται κυρίως σε μικρότερα παιδιά.  Η ιστορία είναι απλή αλλά περνάει ισχυρά μηνύματα. Η μεταφορική φύση των τεράτων και των αγγέλων ήταν σαφής. Το μήνυμα ότι δεν μπορούμε ποτέ να υποθέσουμε ότι δεν υπάρχουν άλλα τέρατα ή ότι δε μπορούμε να κρίνουμε ένα τέρας ή έναν άγγελο με βάση την εμφάνιση είναι αυτό που δικαιολογεί την τακτική επανάληψη. 

Μου άρεσε πολύ ο τρόπος με τον οποίο η δήλωση της Jam ότι είναι κορίτσι έγινε άμεσα αποδεκτή από τους γονείς της και ότι στη συνέχεια εξασφάλισαν ότι είχε όλες τις πληροφορίες και τη φροντίδα που χρειαζόταν. Ομοίως, η επιλογή της να μη μιλάει έγινε αποδεκτή, δεν αντιμετωπίστηκε ως πρόβλημα που έπρεπε να επιλυθεί. Οι φίλοι και η οικογένειά της έμαθαν νοηματική γλώσσα, ώστε να μπορούν εύκολα να επικοινωνούν μαζί της. Κανένα μέρος της ταυτότητάς της δεν ήταν κεντρικό μέρος της ιστορίας. Απλώς ενσωματώθηκαν ως μέρος του ποιά είναι η Jam. Και αγαπήθηκε, όχι παρά τα στοιχεία αυτά της ταυτότητάς της ή λόγω αυτών. Απλά αγαπήθηκε. 

Έχοντας ήδη διαβάσει το The Death of Vivek Oji ήξερα ότι το Emezi γράφει εξαιρετικά. Όμως το γράψιμο ενός παιδικού βιβλίου, και ιδιαίτερα όταν πρόκειται για τόσο σημαντική θεματολογία, είναι πολύ πιο δύσκολο. Το Emezi παρουσιάζει το θέμα της παιδικής κακοποίησης με μεγάλη προσοχή περνώντας τα μηνύματα που θέλει με σαφήνεια. Ελπίζω να συνεχίσει να γράφει και παιδικά βιβλία, εκτός από ενηλίκων γιατί σίγουρα θα είναι βιβλία που θα διάβαζα στο παιδί μου.