przez pierwszą połowę “raczej szczęśliwy niż nie” odnosiłam zbyt często wrażenie, że jestem na nią za stara, ale rozumiem też w jakim celu była ona taka długa. druga połowa była ciężka, cholernie ważna, wykrzykiwała o poznawaniu samego siebie i co rusz pluła lawą codziennego życia w społeczeństwie, dla którego w większości słowo “gej” kojarzy się ze wszystkim co najgorsze. momentami aż sama zwijałam dłonie w pięści z nieopisanym pragnieniem spuszczenia łomotu bucowatym bohaterom tejże książki. gdyby zechcieć porównać do siebie obie te połowy, tworzyłyby intrygujący kontrast. i jako, iż jest to twórczość silvery, nie spodziewałam się przyjemnego zakończenia, a i tak analizuję je teraz na okrągło, wzdychając nad jego uwielbieniem do tragedii