وقتی هیچ امیدی توی زندگی نداری، شروع میکنی به خلق کردن یه چیزی که به زندگیت معنا بده. هرچیزی که باشه. فقط میخوای یه چیزی باشه. فقط میخوای یه کاری کنی. خلق میکنی. بهش دل میبندی. و بعد امید ازش زاییده میشه. میتونی دوام بیاری. و باز خلق میکنی. اینجوری گذر روزهای عادی و ملالت بار هم آسون تر میشه.
کسی چه میدونه. شاید خدا یه روز که خیلی ناامید بوده مارو خلق کرده.