kyriakiz's reviews
778 reviews

Οι βασικοί μας χαρακτήρες είναι έξι, ο Ρούφους, η Άιντα, ο Βιβάλντο, ο Ριτσαρντ, η Κας και ο Έρικ. Δύο από αυτούς είναι αδέρφια και δυο είναι παντρεμένοι μεταξύ τους. Δύο από αυτούς είναι μαύροι και οι υπόλοιποι λευκοί. Το βιβλίο δεν έχει συγκεκριμένη πλοκή παρά μονο παρακολουθούμε αυτούς τους έξι και τις σχέσεις που αναπτύσσονται μεταξύ τους, ερωτικές, φιλικές, εχθρικές και όλα τα ενδιάμεσα. Είναι ένα βιβλίο που μιλάει για τις διαφυλετικές σχέσεις μεταξύ μαύρων και λευκών, για τις σχέσεις μεταξύ ανδρών και γυναικών, μεταξύ αδερφών, συζύγων, φίλων , εραστών, μεταξύ ανθρώπων. Μιλάει για την αγάπη και το μίσος, για τη φιλία και τη μοναξιά, για το πόσο υπέροχο είναι να ζεις και ταυτόχρονα πόσο κουραστικό και ανυπόφορο μπορεί να γίνει και για το πόσο μόνος μπορείς να νιώσεις όταν βρίσκεσαι ανάμεσα στους ανθρώπους.
Εξαιρετική σκιαγράφηση των χαρακτήρων και της εποχής για άλλη μια φορά από τον James Baldwin.
Πολύ ωραίο!

Όμορφο βιβλίο.
Αν και για να είμαι ειλικρινής περισσότερο ενδιαφέρον το βρήκα λαμβάνοντας υπόψη τα σημειώματα του συγγραφέα στο τέλος, το πότε γράφτηκε και το πότε εν τέλει εκδόθηκε, ακόμη και την αφιέρωση στην αρχή.

Να 'μαστε πάλι. Όπως και με το προηγούμενο δικό της, το [b:Συζητήσεις με φίλους|53006451|Συζητήσεις με φίλους|Sally Rooney|https://i.gr-assets.com/images/S/compressed.photo.goodreads.com/books/1560514867l/53006451._SX50_SY75_.jpg|52827120], έτσι κι εδώ προβληματίζομαι. Μ' άρεσε, δε μ' άρεσε.......να του βάλω 3 ή 4........το 3 μου φαίνεται λίγο άδικο ενώ το 4 σημαίνει ότι ότι μου άρεσε.....
Ναι αλλά τι μου άρεσε;
Στο βιβλίο παρακολουθούμε κομμάτια της ζωής του Κόννελ, της Μαριάν και τις σχέσης τους (και οι 3 ολίγον τι προβληματικοί), από το 2011 έως το 2015. παρακολουθούμε περιστατικά που τους συμβαίνουν, το πώς επηρεάζουν ο ένας τη ζωή του άλλου, αυτά που αλλάζουν και αυτά που έμειναν ίδια, αυτά που ενώνουν και αυτά που τους χωρίζουν, οι ευτυχισμένες στιγμές και οι παρεξηγήσεις. Και δεν εννοώ τις χαζές κωμικές παρεξηγήσεις αλλά αυτές που όσοι είναι οι μάρτυρες σε ένα συμβάν τόσες είναι και οι αλήθειες, γιατί ο καθένας καταλαβαίνει κάτι διαφορετικό, γιατί αυτές τις ανασφάλειες έχει και αυτά είναι τα κόμπλεξ του.

Μιλάει για τις ανθρώπινες σχέσεις και την ανθρώπινη φύση και συμπεριφορά. Βρίσκω τον Κόννελ και την Μαριάν άβολα ρεαλιστικούς χαρακτήρες. Προσπαθούν να ζήσουν, να επικοινωνήσουν, να βρουν την ευτυχία με το να είναι κανονικοί. Χωρίς να ντρέπονται για ντον εαυτό τους αλλά σκέφτονται και τι γνώμη έχουν οι άλλοι. Να ξεχωρίζουν αλλά να τους συμπαθούν όλοι, να είναι ευτυχισμένοι αλλά όχι για τους άλλους, να αγαπούν και να τους αγαπούν και να μην νιώθουν μόνοι.

Και όπως και το προηγούμενο της, έτσι κι αυτό, έχει κάτι πολύ σύγχρονο. Μιλάει για σύγχρονους ανθρώπους και αφορά σύγχρονους ανθρώπους.
Η Rooney παρατηρεί και καταγράφει χωρίς να κρίνει και χωρίς να προσπαθεί να σώσει κανέναν. Το βιβλίο είναι σαν να μην έχει αρχή και σίγουρα δεν έχει τέλος. Δεν υπάρχει happy end ούτε κάποια λύτρωση για τους χαρακτήρες. Υπάρχει μόνο το αόριστο του μέλλοντος και η αβεβαιότητα του αύριο στο τέλος της κάθε μέρας. Και μου άρεσε αυτό.

Παρ' ότι το διάβασα εύκολα όμως και οι σελίδες έφευγαν σχετικά γρήγορα, δεν θα έλεγα ότι ήταν μια ευχάριστη ανάγνωση. Ήταν κάπως αγχωτικό, σαν κάτι να σε πίεζε, ίσως λίγο άβολο σε σημεία και ίσως και λίγο καταθλιπτικό. Χωρίς να το θεωρώ κακό όμως.

Και στην τελική, όπως και με το πρώτο της, έχω εδώ και λίγες μέρες που το έχω τελειώσει και κάθομαι και σκέφτομαι και προσπαθώ να καταλάβω τι συμβαίνει με αυτό το βιβλίο.....οπότε μάλλον μ'άρεσε........

Από την αρχή κάτι δεν μου άρεσε. Προσπαθούσε να δημιουργήσει μια κάποια ατμόσφαιρα, που δε λέω τα κατάφερε αλλά μου φαίνονταν κάπως δήθεν. Επίσης είναι γραμμένο (ειδικά στην αρχή) με τέτοιο τρόπο ώστε να δημιουργεί εικόνες πολύ συγκεκριμένες, πράγμα καλό εκ πρώτης όψεως αλλά κάπως ενοχλητικό. Χωρίς να μπορώ να εξηγήσω γιατί.
Όσο αναφορά αυτό το twist στο τέλος για το οποίο μιλάνε όλοι και κανείς.....δεν θέλω να φανώ εξυπνάκιας αλλά κάτι είχα αρχίσει να καταλαβαίνω, οπότε όταν έφτασα εκεί, σορρυ αλλά δεν εντυπωσιάστηκα.

Spoiler

Άρχισα να καταλαβαίνω ότι κάτι δεν πάει καλά με την τύπισσα από την αρχή, εκεί που ανέφερε τα μηνύματα από τον δικό της αριθμό και για τα οποία δεν είχε μιλήσει σε κανέναν (hello unreliable narrator!). Έλεγε επίσης καθ'όλη τη διάρκεια της διαδρομής προς το αγρόκτημα πως ήθελε να χωρίσει με τον Τζέικ και ταυτόχρονα πόσο καλά τα πήγαιναν. Εκεί που είδε τη φωτογραφία της στο σπίτι του Τζέικ άρχισα να σκέφτομαι ότι ο Τζέικ μάλλον δεν υπάρχει. Εκεί που περιφέρονταν απελπισμένη στο σχολείο κι αλλα πράγματα άρχισαν να κάνουν κλικ: το παιχνίδι μιμήσεων, η ιστορία με τον αδερφό του Τζέικ, οι σερβιτόρες που χαζογέλαγαν έπαψαν να είναι τόσο αλλόκοτες και εκτός τόπου αλλά ήταν σαν κάτι να ήξεραν (εδώ βοήθησαν και τα κεφαλαιάκια με τα πλάγια γράμματα) και τέλος εκεί που ο Τζέικ την είπε Στεφ συνειδητοποίησα ότι δεν ξέρουμε το όνομα της. Σίγουρα κάτι δεν πήγαινε καλά με το μυαλό της. Οπότε ναι, δεν μάντεψα ακριβώς την αποκάλυψη αλλά όταν φτάσαμε στο σημείο ε δεν εντυπωσιάστηκα κιόλας, υπήρχαν αρκετές ενδείξεις.

Συμπαθητική προσπάθεια αλλά δεν με κάλυψε ούτε στο θέμα της ατμόσφαιρας, ούτε του twist (κι εγώ να φανταστείς δεν τα πιάνω ποτέ αυτά).
Διαβάστηκε εύκολα, γρήγορα και σχετικά ευχάριστα, αλλά εν τέλει δεν μου είπε και κάτι, οπότε 2*


Υ.Γ.1: Την ταινία δεν την έχω δει και δεν ξέρω αν θέλω.
Υ.Γ.2: Το βιβλίο το ήξερα απ'όταν είχε κυκλοφορήσει στα αγγλικά, όπου ο τίτλος είναι I'm thinking of ending things, και μέχρι να το δω στα ελληνικά, εγώ ήμουν πεπεισμένη ότι ο τίτλος έλεγε “Σκέφτομαι πράγματα που τελειώνουν”...και σκεφτόμουν μάλιστα τι ωραίος τίτλος!.....ντάξει λίγο απογοητεύτηκα αλλά δεν πειράζει.

Καταπληκτικό, υπέροχο, πολυφωνικό, πολυεθνικό, διαφορετικό, που μιλάει για το τι σημαίνει να είσαι (μαύρη) γυναίκα στο σήμερα, και άλλα πολλά που τα έχουν πει κι άλλοι να μην τα ξαναπω κι εγώ.

Μου άρεσε για τον ρεαλισμό του και την ευαισθησία με την οποία είναι γραμμένοι οι χαρακτήρες του. Πολύ σύγχρονο, και είναι από τα λίγα βιβλία που μπορώ να πω κάτι τέτοιο.
Άξιζε όλο το χρόνο που του αφιέρωσα.


* * * * *
Και μιας και διάβασα την ελληνική έκδοση ας πω κάτι και για την μετάφραση η οποία έχει θέματα......
μερικά παραδείγματα:
Η μεταφράστρια μετέφρασε το squad κολλητάρια (ποιος λέει κολλητάρια;;;;;;;;;;;)
αντί για βουλευτής έγραψε βουλευτΙΝΑ (ίσως και να είναι δικό μου θέμα αλλά μου γυρίζουν τα μάτια ανάποδα με τα γιατρΙΝΑ, αστυνομικΙΝΑ, δικαστΙΝΑ και λοιπά)
το living room το μετέφρασε λίβιγκ-ρουμ (δεν είχαν σαλόνι στο χωριό της)
το cross-dresser το μετέφρασε τραβεστί(!!!!!!!!!)
γενικά μετέφραζε έννοιες και όρους που θα μπορούσε να τα αφήσει αμετάφραστα, πχ μετέφρασε το pansexual ως παμφυλόφιλο.....πέραν του ότι μου πήρε 2 δευτερόλεπτα να καταλάβω τι εννοεί ο ποιητής, όταν το γκούγκλαρα αργότερα δεν μου έβγαλε κανένα αποτέλεσμα!!! Χμμ γιατί άραγε; Μήπως γιατί και στα ελληνικά το λέμε πανσέξουαλ;;;;
Σε άλλα νέα υπήρχε ένας non-binary χαρακτήρας, και καταλαβαίνω ότι τα ελληνικά είναι δύσκολη γλώσσα στο εν λόγω θέμα, αλλά θεωρώ ότι δεν το χειρίστηκε σωστά στο θέμα της προσφώνησης.....στα αγγλικά ο χαρακτήρας είχε επιλέξει το they/them και η μεταφράστρια το έκανε “Το”....νομίζω θα μπορούσε να βάλει και στα ελληνικά πληθυντικό (ειδικά εφόσον το "it" είναι διαφορετική επιλογή από το "they/them").....ή έστω θα μπορούσε να βάλει μια υποσημείωση λέγοντας τι έγραφε στα αγγλικά και εξηγώντας τη δυσκολία της γλώσσας.....εμένα θα με κάλυπτε (αλλά δεν)
και αυτά είναι μόνο αυτά που σημείωσα!

Α! και το πολυτονικό....αυτό δεν θα το ρίξω στη μεταφράστρια, φαντάζομαι είναι επιλογή του εκδοτικού.....γενικώς άχρηστο και προσωπικά το βρίσκω και εντελώς απωθητικό, στην προκειμένη περίπτωση δε, επιεικώς γελοίο!

Γενικά προτιμήστε την αγγλική έκδοση!

* * * * *


Η βαθμολογία προφανώς και δεν έχει σχέση με την μετάφραση.....δεν ξέρω γιατί 4 και όχι 5...ίσως το αλλάξω αργότερα!

3,5* μάλλον......θα μπορούσε και 3 γιατί ε και τι μας είπε στην τελική, αλλά και 4 γιατί μια χαρά ήταν μωρέ, ευχάριστα πέρασε η ώρα μου (ή τέλος πάντων όσο ευχάριστα μπορεί να περάσει με ένα τέτοιο θέμα) οπότε ας πάει κάπου στη μέση.

Το διάβασα γρήγορα και με ενδιαφέρον αν και δεν είχε ιδιαίτερη αγωνία όσο αναφορά την πλοκή. Κατεστραμμένοι χαρακτήρες, βία, λάθος επιλογές, ένας θεός παρών και ταυτόχρονα πάντα απών, είναι ένα βιβλίο σκοτεινό, όχι όμως ιδιαίτερα καταθλιπτικό, θα έλεγα κρατάει συναισθηματικά μια απόσταση, κάτι που είχε ένα ενδιαφέρον.
Δεν είχα ιδιαίτερες προσδοκίες όταν το ξεκίνησα (συνεπώς δεν είχε και κάτι να απογοητευτώ) και οκ μια χαρά θα πω!

Αποδοχή κληρονομιάς λοιπόν. Δεκαέξι ιστορίες ανθρώπων που δεν κληρονομούν μόνο χωράφια και περιουσίες αλλά μάχες και πολέμους, κατάρες και μύθους και θρησκείες παλιές. Άνθρωποι που επιτρέπουν το παρελθόν να τους ορίσει και άλλοι που τους κυνηγάει παρά τη θέληση τους.
Ωραίες όλες οι ιστορίες και γεμάτες εικόνες!

Το εν λόγω βιβλίο είναι το 4ο του Baldwin που διαβάζω.

Την ιστορία αφηγείται η Τις, μια δεκαεννιάχρονη μαύρη κοπέλα από την Νέα Υόρκη. Η Τις είναι ερωτευμένη με τον εικοσιδυάχρονο Φόνι και ο Φόνι μαζί της.
Στην αρχή του βιβλίου η Τις πηγαίνει να συναντήσει τον Φόνι για να του ανακοινώσει ότι είναι έγκυος. Του λέει τα νέα μιλώντας σε ένα ακουστικό τηλεφώνου και τους χωρίζει ένα τζάμι. Γιατί ο Φόνι βρίσκεται στη φυλακή κατηγορούμενος για τον βιασμό μιας Πορτορικανής, τον οποίο δεν διέπραξε. Παρακολουθούμε τον αγώνα της οικογένειας της Τις και του πατέρα του Φόνι να αποδείξουν την αθωότητα του για να τον απελευθερώσουν όσο το δυνατόν πιο γρήγορα. Οι συνθήκες δεν είναι ευνοϊκές και τα εμπόδια, όντας μαύροι, είναι υπερδιπλάσια. Παράλληλα παρακολουθούμε και τα γεγονότα πριν. Για την γνωριμία της Τις με τον Φόνι όταν ήταν μικροί, για τις οικογένειες τους, για τα σχέδια και τα όνειρα τους για το μέλλον καθώς μεγάλωναν, για το σπίτι που ήθελαν να φτιάξουν.

Ίσως να μην ήταν τόσο δυνατό όσο τα άλλα δικά του που διάβασα αλλά όπως και σε εκείνα έτσι και εδώ ο Baldwin μέσα από την Τις και τον Φόνι (και την ιστορία αγάπης τους) μιλάει για τον φυλετικό ρατσισμό, για το μίσος και τις αδικίες που προκαλούνται εξαιτίας του, για τις ζωές που καταστρέφει.
Και μιλάει και για τις οικογένειες, για τις σχέσεις μεταξύ των μελών, τις καλές και τις προβληματικές, για την αγάπη, την εμπιστοσύνη αλλά και την έλλειψη υποστήριξης.

Δεν έχει και το πιο εύκολο θέμα ενώ καθ’όλη τη διάρκεια του ο νους μου ήταν στο τέλος, στην κατάληξη που θα μπορούσε να έχει αυτό το δράμα, πέρασαν διάφορα κακά σενάρια από το μυαλό μου μέχρι να φτάσω στις τελευταίες σελίδες. Και πολύ χαίρομαι που εν τέλει με ικανοποίησε.
Πολύ ωραίο, με ρεαλισμό και γεμάτο συναισθήματα.


Ελπίζω να μην αναγκάστηκε ποτέ κανείς να κοιτάξει κάποιον που αγαπάει μέσα από ένα τζάμι.



η άποψη μου και εδώ:
https://wordpress64426.wordpress.com/2020/12/04/%CE%B1%CE%BD-%CE%B7-beale-street-%CE%BC%CF%80%CE%BF%CF%81%CE%BF%CF%8D%CF%83%CE%B5-%CE%BD%CE%B1-%CE%BC%CE%B9%CE%BB%CE%AE%CF%83%CE%B5%CE%B9-%CE%AD%CE%BD%CE%B1-%CE%B2%CE%B9%CE%B2%CE%BB%CE%AF%CE%BF/

Μα τι συναρπαστικό που ήταν!!
Ελάχιστα ήταν τα πράγματα που ήξερα για την υπόθεση (δεν είχε τύχει να διαβάσω κάποια παιδική έκδοση) και δεν περίμενα με τίποτα να με ενθουσιάσει τόσο πολύ!

“Και τώρα” είπε ο άγνωστος “αντίο καλοσύνη, ανθρωπιά, ευγνωμοσύνη... Αντίο σ'όλα τα αισθήματα που φωτίζουν την καρδιά!... Πήρα τη θέση της θείας Πρόνοιας για να ανταμείψω τους καλούς... ας μου παραχωρήσει τώρα τη θέση του ο Θεός-εκδικητής για να τιμωρήσω τους κακούς!”

Ο Εδμόνδος Νταντές είναι ένας καλοσυνάτος νεαρός ναυτικός φτωχός μα ευτυχισμένος, αγαπάει τον πατέρα του και είναι ερωτευμένος με μια Καταλανή κι εκείνη μαζί του. Υπάρχουν όμως και κάποιοι που θέλουν το κακό του και γι'αυτό συνωμοτούν και ο Εδμόνδος μπαίνει φυλακή.
Και όταν βγαίνει δεν είναι πια ο ίδιος. Φοράει την μάσκα του κόμη Μόντε-Χρίστο και είναι έτοιμος να πάρει εκδίκηση, μηχανορραφεί και σαν έμπειρος μαριονετίστας κινεί αυτά τα νήματα που θα κάνουν όλους όσους τον κατέστρεψαν να πληρώσουν.

Από καλός, γεμάτος εμπιστοσύνη και συγχώρεση που ήμουν, έγινα εκδικητικός, υποκριτής, κακός ή μάλλον απαθής σαν την βουβή και τυφλή αναγκαιότητα. Τότε όρμησα στο δρόμο που μου ανοίγονταν, διέσχισα το στερέωμα, άγγιξα το τέρμα: συμφορά σε όσους συνάντησα στο δρόμο μου!

Είναι μια ιστορία εκδίκησης, μια ιστορία γεμάτη δυστυχίες και συμφορές μα που κρύβει μέσα της την ελπίδα και την συγχώρεση.
Παρά το μέγεθος του, όχι μόνο δεν βαρέθηκα, μα κάθε φορά που το έκλεινα ανυπομονούσα να έρθει η ώρα για να συνεχίσω! Απολάμβανα πραγματικά να διαβάζω για το πώς ο κόμης έβαζε σε εφαρμογή τα σχέδια καταστροφής των εχθρών του αλλά και την ειρωνική διάθεση με την οποία πολλές φορές τους αντιμετώπιζε. Ενώ υπήρχαν και καναδυο σημεία που με συγκίνησε λιγάκι!

Πολύ το χάρηκα και διασκέδασα θα έλεγα πολύ περισσότερο από ότι περίμενα όταν το ξεκινούσα!


Σ' αυτό τον κόσμο δεν υπάρχει ούτε ευτυχία ούτε δυστυχία, υπάρχει απλώς η σύγκριση μιας κατάστασης με μιαν άλλη. Μόνο εκείνος που έχει δοκιμάσει την έσχατη ατυχία είναι ικανός να νιώσει την υπέρτατη μακαριότητα. Πρέπει να έχει κανείς θελήσει να πεθάνει, Μαξιμιλιανέ, για να ξέρει πόσο καλό είναι να ζει κανείς.
[...]
Να περιμένεις και να ελπίζεις!

Δεν ξέρω.....ίσως 3,5*;

Μερικές φορές ήταν υπέροχο και μερικές φορές με εκνεύριζε και δεν το απόλαυσα όσο θα ήθελα.
Αλλά εντάξει η αλήθεια είναι πως δεν μπορώ να μείνω για πολύ εκνευρισμένη με ένα τόσο αληθινό βιβλίο.
Πολύ σημαντικό επίσης για το representation, για όλους τους προβληματισμούς του Felix και τα ζητήματα ταυτότητας φύλου με τα οποία καταπιάνεται. Και πολύ όμορφο και το σημείωμα του συγγραφέα στο τέλος.
Και ντάξει μωρέ, καλό ήταν!