What can I even say about this book? Former goalie Josef Bloch thinks he got fired because his coworkers don't look at him when he enters the room; so he wanders around the city. This continues for the rest of the 100 pages. Somewhere at the beginning, he murders a girl who he followed home, but he never acknowledges his crime directly. It's unclear if he's even aware of it. Most of the book just describes mundane tasks and events, to which Bloch's mind connects seemingly random meanings. Overall, it seems like the story of a man who slowly goes insane.

To be fair, there was a very eerie tension lurking beneath the plain text. There also were strange things happening; like the death of a deaf child whose body Bloch finds floating in a creek. Towards the end, paper articles about the police looking for the girl's murderer appear, but it is never revealed if Bloch gets caught. A very strange book indeed, which I normally love, but this was just too contentless to be interesting for more than 100 pages. It's called "Erzählung" in german, kind of like the american short story but not really. I think it would have worked better if it really was a short story, 25 pages max.

Mir hat dieses Buch nicht so gut gefallen. Ich habe ehrlich gesagt den Sinn der Geschichte nicht ganz kapiert. Während ich am lesen war, habe ich nicht mal gecheggt was ich überhaupt am lesen war (wenn ihr versteht was ich meine). Ich habe es sogar fast abgebrochen in der Mitte, aber ich dachte vielleicht wird es noch besser gegen Schluss. Leider nicht. Peter Handke hat mir mein Vater empfohlen und er hat ja einen Nobelpreis gewonnen. Ich werde evtl. noch ein weiteres Buch von ihm lesen...
Die Angst des Tormanns beim Elfmeter wurde ja verfilmt. Den werde ich mir sicher eines Tages anschauen, da ich unbedingt verstehen will was der Sinn der Geschichte war. Dieses Buch war leider nicht für mich...

if you've ever been close to tragedy, this will make you choke on your heart beat.
so good, I recommended it to several people after reading only a couple pages.

Vaříte večeři. V hrnci. Nad pokličkou stoupá pára. Jste uchváceni párou. Zapomenuli jste, co je v hrnci. Ta pára strhává veškerou pozornost. Vytrácí se. Neuchopitelná. Průběžná.
Nějak takhle se mi Handkeho kniha četla. Nějak takhle jsem vnímal myšlení Blocha, hlavního hrdiny, brankáře při penaltě. Vražda jako vdech. Nic nepřirozeného. Sebezkoumání vztahů mezi myšlenkou, pojmem a světem. Pozoroval jsem Blocha - amorálního, nezpytujícího, ztraceného, neměnného na pozadí velmi podobné skutečnosti, společnosti.

Well written, well constructed and imagined, but quite a slog if you ask me.

Άβολο βιβλίο. Από την αρχή σου δίνει μια αίσθηση επαναλαμβανόμενης δυσφορίας. ..."Του φάνηκε ότι κοιτούσε ένα μουσικό κουτί, ότι όλα αυτά τα είχε ξαναδεί και παλαιότερα"... Γεμάτο επαναλήψεις συνηθειών, λέξεων και αποτυπώσεων. Η επανάληψη του ονόματος του πρωταγωνιστή μου έδωσε μια αίσθηση ατομικισμού. Η απομόνωση του ατόμου στην σύγχρονη κοινωνία. Ένας, που δεν συντονίζεται , δεν εναρμονίζεται σε ένα σύνολο, απλά συνυπάρχει και συγκρούεται μαζί τους σαν αυτοκινητάκια του λουνα παρκ που συνεχίζουν τους μάταιους σπασμωδικούς τους κύκλους. Ένας ανεστραμμένος Κάφκα. Άλλωστε ο θαυμασμός του Χαντκε για τον Κάφκα φανερώνεται και στη συνέντευξη στο τέλος του βιβλίου. Αν ο Κάφκα χρησιμοποιεί έναν αόριστο τόπο και χρόνο για να εκφράσει την παραδοξότητα της εποχής του και της ανθρώπινης ύπαρξης κατ' επέκταση, ο Χαντκε τον συγκεκριμενοποιεί και από το ειδικό της εποχής εκφράζει το γενικό και ανθρώπινο . Αν οι ήρωες του Κάφκα περπατούν σε καθαρές μακρόσυρτες γραμμές που οδηγούν στην άβυσσο ,κυρίως ως υποκείμενα που δέχονται την παραδοξότητα του κόσμου σχεδόν παθητικά, ο Μπλοχ πατάει πάνω σε μουτζούρες και συμβάλει ενεργητικά σε όλο αυτό τον τραγέλαφο, η άβυσσος είναι εδώ παρούσα κάθε στιγμή, κάθε λεπτό. Κάνει αιχμηρή κριτική και δείχνει το κρετινισμό της ανταλλακτικής ευτέλειας. ..."Είπε πως συγκρατούσε την ακριβή τιμή του κάθε αντικειμένου και το αναγνώριζε με αυτόν τον τρόπο"... "Με αντικείμενα χωρίς εμπορική αξία δεν έχει καμία σχέση". Ο Μπλοχ παρατηρεί και προσέχει αλλά σπάνια σκέφτεται, βγάζει συμπεράσματα ή νιώθει συναισθήματα, κυρίως κοιτάζει και υποθέτει. Η ματιά του αγγίζει τα όρια του μηδενισμού. ..."Όμως όλα ήταν ανώφελα, γιατί τίποτα δεν άλλαζε"... Ένα βιβλίο που μυρίζει θάνατο αλλά έναν θάνατο ανοίκειο, κενό συναισθήματος και αυτός είναι ο μεγαλύτερος θάνατος, ο θάνατος μια κοινωνίας, ο θάνατος του συναισθήματος. Με το συναίσθημα απόν τονίζονται οι αισθήσεις με εφιαλτικό τρόπο, καθημερινές κινήσεις αποκτούν απόκοσμος ήχους και σκοτεινούς συμβολισμούς. Μέχρι και ο ίδιος ο Μπλοχ καταλαβαίνει αυτή την κατάσταση ..."Για μια στιγμή είχε την εντύπωση πως είχε βγει από τον εαυτό του"... ..."Ήταν λες και όλη του η ύπαρξη ξαφνικά να είχε εκφυλιστεί"... Ο Μπλοχ δεν είναι ένας άνθρωπος (αν και είναι ο μόνος που αναφέρεται ονομαστικά) , κινείται στο επίπεδο των συμβόλων, των "περιγραμμάτων". Δεν είναι ένας χαρακτήρας, συμπυκνώνει τον σύγχρονο άνθρωπο που είναι μετέωρος ανάμεσα σε επιφανειακές αξίες και σύμβολα κενά νοήματος. Να τονίσω ότι η εισαγωγή του βιβλίου είναι πολύ καλή και βοήθησε σε κάποια από τα συμπεράσματα μου , ενώ εξίσου χρήσιμη και συνέντευξη στο τέλος για να κατανοήσει κανείς λίγο καλύτερα τον συγγραφέα. Είμαι σίγουρος ότι με επαναγνωση θα αποκαλύπτονται και βαθύτερα νοηματικά στρώματα.