kyriakiz's reviews
778 reviews

DNF στη σελ. 115 (40%)

Από όταν ξεκίνησα τον Λύκο έχω τελειώσει 3 άλλα βιβλία και είμαι στο 4ο ενώ εδώ, μετά την 115 σελ., δεν έχω προχωρήσει ούτε παράγραφο. Όλος αυτός ο μονόλογος και η φιλοσοφία με κουράζουν απίστευτα. Υποθέτω πως κάποιες ιδέες του έχουν ενδιαφέρον αλλά την περισσότερη ώρα ήταν απλά κουραστικό έως και ανυπόφορο. Προσπάθησα, αλλά ειλικρινά είχε πάψει να με ενδιαφέρει λίγο μετά τον πρόλογο (εξίσου κουραστικός άλλα είχα ελπίδες ότι μετά θα βελτιωθεί).
Έχω διαβάσει και τον Ντέμιαν και δεν μου είχε αρέσει, οπότε λέω να το πάρω απόφαση πως ο Hesse μάλλον δεν είναι για μένα....



Υ.Γ. Διάβασα σε κάποιες κριτικές ότι αν το είχαν διαβάσει σε μια πιο εφηβική ηλικία θα το είχαν λατρέψει. Νιώθω όμως πως ο έφηβος εαυτός μου (πέραν του ότι δεν θα διάλεγε ένα τέτοιο βιβλίο) θα το είχε παρατήσει κάπου στις πρώτες 10 σελίδες. Προσωπικά πιστεύω πως αν το διάβαζα σε μεγαλύτερη ηλικία ίσως να το εκτιμούσα περισσότερο.

Ξεκινώντας το, είχα θεωρήσει σχεδόν δεδομένο ότι θα μου αρέσει αλλά τελικά δυστυχώς δεν με κέρδισε.
Υπήρχαν στιγμές που σκεφτόμουν να το παρατήσω, υπήρχαν στιγμές που χαιρόμουν που τελικά συνέχιζα και το τέλος μου άρεσε. Δεν έχω κάτι αρνητικό να του προσάψω πέραν του ότι, για κάποιο λόγο, κατά το μεγαλύτερο μέρος του το έβρισκα αδιάφορο.

Τελικά αυτός ο κύριος και οι random σκέψεις του εμένα πολύ μ'αρέσουν!!

Καμπινέδες (μόνο τη γιαγιά μου έχω ακούσει να χρησιμοποιεί αυτή τη λέξη!), μύγες, φυτά, λέξεις, οι ρίζες τους, ξεχασμένες αρχές, συζητήσεις αγνώστων στα διπλανά τραπέζια, ανθρώπινες σχέσεις, διάφορα άλλα και στο κέντρο όλων αυτών ο χωρισμός με τη γυναίκα του.

Πολύ μικρό βιβλιαράκι, ούτε 200 σελίδες, που κι όμως χώρεσε τόσα πολλά πράγματα και δοσμένα με σχεδόν ανάλαφρο τρόπο. Κάποια φάνταζαν λογικά και κάποια εντελώς παρανοϊκά, με έκανε να σημειώνω συνέχεια σελίδες! Είναι από αυτά τα βιβλία στα οποία άνετα μπορώ να επανέλθω!

Γιατί κανείς μέχρι σήμερα δεν μέτρησε πόσο βαριά είναι μια λέξη; Στο περίπου. Υποθέτω ότι διαφορετικές λέξεις έχουν διαφορετικό βάρος. Που να πάρει ο διάολος, τη σιχαίνομαι αυτή την αμέλεια! Γνωρίζουμε πόσο ζυγίζει η γύρη, αυτή η σκόνη, αλλά για το βάρος της λέξης κανείς δεν έκανε τον κόπο. Άραγε να παίρνει το βάρος της φωνής που την προφέρει ή του μολυβιού που την γράφει; Πουθενά δεν μπορώ να εντοπίσω μια Φυσική ιστορία των λέξεων. Πουθενά.

Δυο πράγματα για αρχή:
1. κατέληξα να διαβάζω αυτό το βιβλίο γιατί είναι το μοναδικό του Bolano που έχει η Βιβλιοθήκη.
2. η σχέση μου με τα παιχνίδια στρατηγικής είναι ελάχιστη....έχω παίξει δυο τρεις φορές σκάκι, άλλες τόσες stratego και άλλες τόσες έχω διαβάσει τις οδηγίες του Risk με την πρόθεση να παίξω αλλά δεν κατάφερα να ποτέ να φτάσω μέχρι εκεί.

Στο βιβλίο τώρα.....
Αφού διάβασα καμια 10ριά σελίδες γύρισα να διαβάσω την περίληψη γιατί λόγω τίτλου εσφαλμένα εγώ νόμιζα ότι είχε να κάνει με τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο.......δεν είχε, οπότε συνέχισα με αναπτερωμένο το ενδιαφέρον μου!
Στην αρχή διάβαζα με μια περιέργεια. Όσο προχωρούσα άρχιζα να έχω μια απροσδιόριστη και δυσάρεστη αίσθηση ότι κάτι κακό επρόκειτο να συμβεί. Κάποια στιγμή ο ενθουσιασμός μου άρχιζε να φθίνει και δεν είχα φτάσει ούτε στη μέση. Δεν μπορούσα να καταλάβω πού το πάει. Φτάνοντας στη μέση το ενδιαφέρον μου ξαναγύρισε και δεν ξαναέφυγε. Η αίσθηση δε, ότι κάτι κακό θα συμβεί, δεν έφυγε ποτέ, ίσα ίσα όσο προχωρούσε όλο και αυξάνονταν, σχεδόν σε ενοχλητικό βαθμό. Πολύ περίεργο. Και αυτή η ατμόσφαιρα του μυστήρια και μερικές φορές βαριά.
Νομίζω μου άρεσε. Όχι τόσο όμως, όσο το Λούμπεν Μυθιστορηματάκι (το μοναδικό άλλο δικό του που έχω διαβάσει).
Κάπου γύρω στο 4 λοιπόν.