kyriakiz's reviews
778 reviews

Με μαύρους κύκλους από την αϋπνία και δαγκωμένα χείλια από την αγωνία κλείνω αυτό το βιβλίο και αναρωτιέμαι: ΓΙΑΤΙ;; γιατί αυτό το τέλος;; γιατί αυτές οι τελευταίες τέσσερις γραμμές;;

Καταιγιστική δράση από την αρχή μέχρι το τέλος, απίθανη πλοκή, και ένας πολύ ανατριχιαστικός ψυχοπαθής δολοφόνος. Τι άλλο να ζητήσει κανείς από ένα αστυνομικό;
Το καλύτερο κατ' εμέ βιβλίο της σειράς μέχρι στιγμής! Ελπίζω μόνο να μην αργήσουν να εκδώσουν το επόμενο στα ελληνικά!

Τι γλυκό και υπέροχο παραμύθι ήταν αυτό! Πόσο αστείο και συγκινητικό και υπέροχο!

Η Έλσα είναι εφτά χρονών και σε λίγο θα γίνει οχτώ. Της αρέσει ο Χάρι Πότερ, ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών, ο Σπάιντερμαν, οι X-Men και η Βικιπαίδεια και έχει την καλύτερη γιαγιά στον κόσμο που τυχαίνει να είναι και η καλύτερή της φίλη και της λέει τις πιο τέλειες ιστορίες!

Αλλά μια μέρα η γιαγιά πεθαίνει.

Και τώρα η Έλσα πρέπει να κάνει το τελευταίο πράγμα που της ζήτησε η γιαγιά της: να πάρει μέρος σε ένα κυνήγι θησαυρού και να παραδώσει ένα σωρό γράμματα που ζητούν συγγνώμη. Σε αυτό το ταξίδι η Έλσα θα γίνει φίλη με ένα Τέρας και έναν αρκουδόσκυλο, θα γνωρίσει ιππότες, πριγκίπισσες και χιονάγγελους και θα αντιμετωπίσει δράκους.
Μα το πιο σημαντικό είναι πως θα ανακαλύψει την αλήθεια που έκρυψε η γιαγιά της στις ιστορίες της!

Πραγματικά υπέροχο!
Έξυπνα αστείο, με τρομερές ατάκες και αξιαγάπητους χαρακτήρες!

5 αστεράκια τόσο γλυκά όσο τα όνειρα που φούρνιζε η Μοντ!

3,5/5 αστεράκια και το μισό ας το πάρει ο μαθητής......

Όταν διαβάζω ένα αστυνομικό, πέρα από το να είναι καλογραμμένο, να έχει αγωνία κτλ θέλω άλλα δύο πράγματα:
Πρώτον ο πρωταγωνιστής να είναι εν ενεργεία αστυνομικός και όχι συνταξιούχος, δικηγόρος, δημοσιογράφος, ιατροδικαστής, ο μανάβης, ο σκύλος του περιπτερά ή δεν ξέρω κι εγώ ποιος άλλος!
Και δεύτερων, θέλω πριν ανακαλύψουμε τον δολοφόνο να υπάρχει πιο πριν στην ιστορία σαν χαρακτήρας!
Αν κάτι από αυτά λείπει......ε πως να το κάνουμε, δεν μου κάθετε καλά......

Στην προκειμένη περίπτωση, λοιπόν, πρωταγωνιστής είναι ο Μπιλ Χότζες, συνταξιούχος αστυνομικός και ο δολοφόνος με τη Μερσέντες είναι ο Μπρέιντι Χάρτσφιλντ, ο οποίος όταν δεν σκοτώνει κόσμο δουλεύει σαν τεχνικός υπολογιστών και παγωτατζής. Και όχι αυτό δεν ήταν σπόιλερ, το ξέρουμε από την αρχή!
Κι έτσι έχουμε 2 στα 2! Αλλά παρολαυτά ήταν καλό! Γιατί εντάξει, αγωνία να δεις ποιος είναι ο δολοφόνος δεν έχεις και η υπόθεση δεν είναι και κάτι σπουδαίο αλλά σε κράταγε. Το είχε το ενδιαφέρον του και διαβάζονταν πολύ εύκολα παρά τη γνωστή φλυαρία του King (αλίμονο!)

Το πρόβλημα λοιπόν, ήταν αλλού!

Ο Μπιλ Χότζες. Εντάξει συμπαθητικός τύπος δε λέω....αλλά τον βρήκα πολύ...δραστήριο; ενεργητικό; ευκίνητο; κάτι τέτοιο τέλος πάντων...για κάποιον που είναι 60+ και με πρόβλημα βάρους! Επίσης με τέτοιες υποθέσεις που έκανε, mentalist έπρεπε να γίνει όχι αστυνομικός! Εντάξει είπαμε σωστό αυτό που σκέφτηκες αλλά ΠΩΣ σου ήρθε;;
Ε! και ο Μπρέιντι ήταν ίσως υπερβολικός σα χαρακτήρας αλλά...ντάξει δεν με ενόχλησε τόσο.....

Αυτά....κατά τα άλλα ήταν καλό.....καλύτερο από ότι περίμενα ότι θα ήταν (γι' αυτό και το μισό προς τα πάνω).

Ως φαν της Camilla Lackberg περιμένω πάντα τα καλύτερα και μέχρι τώρα δεν με έχει απογοητέψει. Η Χιονοθύελλα με άρωμα πικραμύγδαλου είναι μια υπέροχη αστυνομική ιστορία που δεν έχει να ζηλέψει τίποτε από τα αστυνομικά βιβλία μεγαλύτερα σε έκταση. Ένα καλά στημένο σκηνικό, συγκεκριμένοι ύποπτοι και κανένα ουσιαστικό κίνητρο συνθέτουν την ιστορία της Lackberg η οποία μας ταξιδεύει θα μπορούσαμε να πούμε στην εποχή του Σέρλοκ Χολμς. Ο Μάρτιν Μολίν λοιπόν, ως ένας σύγχρονος Σέρλοκ Χολμς προσπαθεί να λύσει ένα μυστήριο χωρίς στοιχεία και χωρίς τη βοήθεια συναδέλφων ή της τεχνολογίας. Είμαι φαν του Σέρλοκ Χολμς και έχω διαβάσει πολλές από τις περιπέτειες του διάσημου ντεντέκτιβ. Ίσως γι’ αυτό να μου άρεσε τόσο ενώ σε άλλους όχι. Σε καμία περίπτωση δεν ήταν κακογραμμένο ή βιαστικό.

Καμίλα αυτή τη φορά με απογοήτευσες! Γιατί;; Εντάξει φταίω κι εγώ λίγο που είχα υψηλές προσδοκίες. Αλλά γιατί έτσι βρε Καμίλα;;

Λοιπόοον...καλό ήταν...ενδιαφέρον είχε...αλλά μέχρι εκεί!

Το βρήκα αδικαιολόγητα μεγάλο.
Παρακολουθούμε ταυτόχρονα με την “τωρινή” υπόθεση άλλες 2 παλαιότερες, και μέχρι τη μέση περίπου είχαν μεγαλύτερο ενδιαφέρον από την καινούρια. Κι αυτό γιατί στην καινούρια μέχρι τη μέση δεν συνέβαινε τίποτα. Πήγαινε υπερβολικά αργά και λίγο βαριόμουν!

Ένα άλλο θέμα που βρήκα αχρείαστο ήταν ο καταυλισμός προσφύγων. Εντάξει καταλαβαίνω ότι ήθελε να μιλήσει για το θέμα και μπράβο της που κατακρίνει την ξενοφοβία κτλ και καλά κάνει αλλά το βρήκα εντελώς άσχετο!!! Πιστεύω πως θα μπορούσε (και θα ήθελα) να περάσει το μήνυμα που ήθελε με κάποιον άλλο τρόπο, ίσως πιο...διακριτικό; Δεν ξέρω.....κάπως που να μην μου ενοχλεί την κεντρική υπόθεση και όχι με τόσο....κλισέ τρόπο. Δεν θέλω να παρεξηγηθώ....καλά κάνει και θέλει να περάσει ένα τέτοιο μήνυμα.....αλλά στην προκειμένη περίπτωση.....δεν μου ταίριαξε.......

Κατά τα άλλα...ντάξει...δεν τρελάθηκα... Διαβάζονταν εύκολα και είχε ενδιαφέρον να φτάσεις στο τέλος αλλά...φτάνοντας στο τέλος...προβληματίστηκα... Νομίζω πως δεν με ικανοποίησε...ούτε ο δολοφόνος, ούτε το γιατί, ούτε ο τρόπος που συνδέονται οι 3 υποθέσεις.

Αχ βρε Καμίλα...γιατί βρε Καμίλα...τα έχεις πάει και καλύτερα είναι η αλήθεια...για μένα τουλάχιστον...ααχχ αν ήταν άλλος μπορεί να του έβαζα και 2 αλλά χαλάλι το reunion με τους χαρακτήρες. Αχ. Βρε. Καμίλα!


* Και κάτι τελευταίο (και ελαφρώς άσχετο): πολύ ωραίο εξώφυλλο και πολύ ωραία ράχη! αλλά δεν ταιριάζει με τα υπόλοιπα της σειράς στη βιβλιοθήκη μου!!! (κλαψ!)

Θυμάμαι πως η Τελευταία Έξοδος μου είχε κεντρίσει το ενδιαφέρον από όταν είχα πρωτοδιαβάσει την περίληψη, πριν ακόμη εκδοθεί το βιβλίο.
Η υπόθεση ξεκινάει πολύ ωραία με τον Τεντ Μακέι να προσπαθεί να αυτοκτονήσει στο γραφείο του όταν τον διακόπτει το κουδούνι της πόρτας, γεγονός που αρχικά προσπαθεί να αγνοήσει, αλλά εν τέλει δεν καταφέρνει. Και από εκεί και πέρα αρχίζουν τα πράγματα λίγο να μπερδεύονται… Ο άγνωστος που εισβάλει στο σπίτι του Τεντ του προτείνει μια τρελή συμφωνία από την οποία θα έχουν κέρδος και οι δυο και την οποία τελικά αποδέχεται. Στην πορεία όμως διαπιστώνει πως τα πράγματα δεν ήταν έτσι ακριβώς όπως του τα είχαν πει. Και εκεί λοιπόν που κάτι πας να καταλάβεις, τα πράγματα μπερδεύονται χειρότερα…
Εμένα γενικά μου αρέσουν τα βιβλία όπου στην αρχή δεν πολυκαταλαβαίνεις τι γίνεται. Που δεν ξέρεις ποιος λέει αλήθεια και ποιος όχι. Στην προκειμένη περίπτωση ακόμη και το ποιόν του πρωταγωνιστή είναι αμφίβολο. Είναι ο Τέντ θύμα ή θύτης; Και πως βρέθηκε παγιδευμένος στην όλη κατάσταση; Πραγματικά μέχρι το τέλος δεν ήξερα ποιόν να πιστέψω!
Ένα από τα πιο καλά ψυχολογικά θρίλερ που έχω διαβάσει!