kyriakiz's reviews
778 reviews

3,5*

3,5*

3,5* υποθέτω, και ισχύει για όλη τη σειρά μέχρι τώρα καθώς διάβασα και τα 12 issues το ένα πίσω από το άλλο.
Δεν ήταν κακό, είχε λίγο πλάκα, αλλά ταυτόχρονα δεν ήταν και κάτι σπουδαίο, ενώ το σχέδιο δεν με ξετρέλανε, ήταν κάπως τυποποιημένο για τα γούστα μου. Τελείωνε και σε περίεργο σημείο!!! Πού είναι η συνέχεια οεο;;;

Στην αρχή το βρήκα λίγο παράξενο, αλλά μετά το συνήθισα, ήταν κάπως αστειούτσικο και κάπως χαριτωμένο, οι πρωταγωνίστριες ήταν πολύ συμπαθητικές, το σχέδιο μου άρεσε και εννοείται θα το συνεχίσω!

Πολύ καλός και αυτός ο τόμος! Γνωρίζουμε περισσότερο τις 3 πρωταγωνίστριες (λιγότερο συμπαθητική βρίσκω τη Susan) και γενικά είναι πολύ διασκεδαστικό!

(Επίσης ο McGraw μοιάζει 40 χρονών!!!! Νομίζω φταίει το μουστάκι!! όταν τον είδαμε πρώτη φορά στον προηγούμενο τόμο στην αρχή νόμιζα ότι ήταν ο μπαμπάς του Ed!!!!)

Some people become cops because they want to make the world a better place. Some people become vandals because they want to make the world a better looking place.

Λίγο κείμενο, πολλές εικόνες, η τέχνη του ένα fun σαρκαστικό σχόλιο στη σύγχρονη εποχή.


They exist without permission. They are hated, hunted and persecuted. They live in quiet desperation amongst the filth. And yet they are capable of bringing entire civilizations to their knees.
If you are dirty, insignificant, and unloved then rats are the ultimate role model.

2η ανάγνωση:
αφήνω την ίδια βαθμολογία και το παλιό ριβιού συν κανα δυο spoiler παρατηρήσεις:

Spoiler

πρώτον ,όντας πιο ψύχραιμη τώρα, παρατήρησα ότι μερικές φορές σαπουνοπέριαζε χωρίς λόγο και αυτό ελαφρώς με εκνεύριζε
δεύτερον και πιο σημαντικό, ούτε την πρώτη αλλά ούτε και την δεύτερη φορά με άγγιξε ο θάνατος την Έμιλι και του Σεθ, αν και θα ήθελα.....δεν στεναχωρήθηκα, δεν συγκινήθηκα, ούτε καν θύμωσα (οκ ίσως λίγο με την Μέγκαν, αλλά αυτή με εκνεύριζε συνέχεια οπότε δεν πιάνεται) και γενικά δεν ένιωσα κάτι......οπότε μάλλον θα ήθελα κάτι να είχε γίνει λίγο διαφορετικά....
και ένα τρίτο, το οποίο θα πω με μια κάποια επιφύλαξη γιατί μπορεί να κατάλαβα και κάτι λάθος....οι Λερόιλ -και μάλιστα ιδιαιτέρως οι βασιλικοί- δεν υποτίθεται πως δεν είχαν συναισθήματα;; ετούτοι εδώ σαν πολύ δεν νευρίαζαν, αγχώνονταν, φοβόντουσαν και λοιπά;; κάτι δόθηκε νομίζω σαν εξήγηση στο τέλος αλλά εμένα δεν με κάλυψε.....
αυτά!

1η ανάγνωση:
Συνανάγνωση με την αγαπητή Μαριλένα την οποία και ευχαριστώ για την υπομονή της με τις χαζοερωτήσεις μου! ;p <3

Στα του βιβλίου τώρα........

Λέω να ξεκινήσω με τα αρνητικά.......Τα οποία ευτυχώς δεν είναι πολλά!
Πρώτον την πρωταγωνίστρια μας, την Μέγκαν, την έβρισκα λίγο εκνευριστική. Προς το τέλος βέβαια βελτιώθηκε λίγο. Ή εγώ τη συνήθισα... :p
Και δεύτερον είχε ορισμένα θέματα όσο αναφορά το worldbuilding. Και αυτό μου δημιουργούσε αρκετές απορίες. Πληροφορήθηκα βέβαια πως όλα αυτά λύνονται παρακάτω, οπότε παρηγορήθηκα λίγο!

Και τώρα στα θετικά......
Η αλήθεια είναι πως στην αρχή δεν μου φαίνονταν και κάτι ιδιαίτερο και διάβαζα με μια κάποια επιφύλαξη. Αλλά στην πορεία μου άρεσε και όσο προχωρούσε προς το τέλος γινόταν όλο και καλύτερο! Διαβάζεται πολύ εύκολα, η γραφή είναι αγωνιώδης και δεν σε άφηνε να το αφήσεις από τα χέρια σου!
Δυναμικοί χαρακτήρες, υπερφυσικές δυνάμεις, μάχες, θάνατος και πολλά μυστικά!
Οι χαρακτήρες ήταν άλλοι συμπαθητικοί και άλλοι αντιπαθητικοί. Και αυτό είναι φυσικό άλλωστε, ώστε να υπάρχει και ποικιλομορφία! Περισσότερο ενδιαφέρον για μένα είχαν ο Ρόναλντ και ο Τζέσε. Ήταν οι πιο...μυστηριώδεις!
Τα τελευταία κεφάλαια δε, αγωνιώδη και κυρίως αποκαλυπτικά! Ή ίσως όχι και τόσο τελικά, καθώς σου δημιουργούσαν παραπάνω απορίες για τη συνέχεια! Για την οποία και ανυπομονώ!!!
Ελπίζω να βγει σύντομαααα!

Όταν ήμουν μικρή κάθε φορά που περνούσαμε με το αυτοκίνητο από διόδια πάντα αναρωτιόμουν αυτοί οι άνθρωποι που δουλεύουν εκεί, πόσο μακριά να μένουν άραγε; Πώς φτάνουν στη δουλειά τους; Ποτέ δεν σκέφτηκα αν βαριούνται ή τι κάνουν όταν δεν περνάνε αμάξια. Μόνο πώς βρέθηκαν εκεί, αφού δεν έβλεπα σπίτια τριγύρω!

Τα ίδια και τα ίδια,χωρίς πολλές παραλλαγές. Λίγοι είναι οι ευγενικοί που έχουν διάθεση να πουν μια καλημέρα ή μια καλησπέρα. Οι περισσότεροι δεν βλέπουν μπροστά του, ούτε δίπλα τους, δεν βλέπουν τίποτα πέρα από το πώς θα φτάσουν στον προορισμό τους.

Το συγκεκριμένο βιβλίο μου τράβηξε αμέσως την προσοχή. Και η αλήθεια είναι πως περίμενα να μου αρέσει περισσότερο αλλά τελικά ήταν έτσι κι έτσι.
Αυτό που με χάλασε πιο πολύ ήταν ότι ήταν ιστορίες αληθινών ανθρώπων. Δεν ξέρω γιατί με πείραξε κάτι τέτοιο. Ίσως γιατί περίμενα fiction συλλογή διηγημάτων. Ίσως γιατί δεν ξέρω πόσο επενέβη η συγγραφέας πάνω στις ιστορίες. Στον πρόλογο έλεγε “τους έβαλα να μιλούν με τον δικό μου τρόπο”. Τι πάει να πει αυτό; Νομίζω πως με ενόχλησε που δεν ήταν fiction αλλά ούτε και κανονική συνέντευξη, αλλά κάτι στο ενδιάμεσο.
Ήταν ωραία ιδέα, κάποιες από τις ιστορίες ήταν συγκινητικές και σε άγγιζαν αλλά κάποιες από αυτές ήταν παραπάνω μίζερες από ότι θα ήθελα και μερικές φορές ένιωθα ότι αυτό γινόταν επίτηδες. Πιο πολύ μου άρεσε η ιστορία της ταξιθέτριας, ίσως γιατί φάνηκε ότι της αρέσει πολύ η δουλειά της.
Είχε αρκετές δυνατότητες, αλλά πιστεύω ότι θα μπορούσε να είναι και καλύτερο. Συμπαθητικό.

Καμιά φορά αισθάνομαι σαν κλέφτρα ιδεών και σκέψεων. Καταπίνω ό,τι λέγεται στο φουαγιέ όταν είναι εκεί οι συντελεστές της παράστασης και στην αίθουσα όταν γίνονται πρόβες. Ό,τι μου αρέσει το κρατάω και το κάνω δικό μου, μετά δεν θυμάμαι ούτε ποιος το είπε ούτε γιατί, είναι σαν να γεννήθηκε στο δικό μου μυαλό και να μου ανήκει.

Μου άρεσαν και τα 8 διηγήματα! Μου άρεσαν η γραφή, οι περιγραφές και όλως παραδόξως η ατμόσφαιρά και η αίσθηση που σου άφηναν, που θα μπορούσαν κάλλιστα να διαδραματίζονται και στη δική μας ελληνική επαρχία. Γραμμένα άλλες φορές με χιούμορ και κάποιες φορές συγκινητικά, είχαν όλα μέσα τους, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, τη Βουλγαρία. Φτώχεια, οικογενειακοί δεσμοί, υποσχέσεις, επιθυμίες, παρόν και παρελθόν, μια ανάγκη για φυγή από το τελευταίο και ταυτόχρονα μια ανάγκη για επιστροφή στην ασφάλεια αυτού. Ξεχωρίζω ιδιαιτέρως τα Ανατολικά της Δύσης, Νυχτερινός Ορίζοντας και Ντεβσιρμέ!

Πόση δόση λογικής αντέχει ένας άνθρωπος;
Δεν ήταν εύκολο και δεν ορκίζομαι ότι τα κατάλαβα όλα. Αλλά επειδή μου αρέσει αυτό το θέμα λογικό-παράλογο, το βρήκα τρομερά ενδιαφέρον και έδινε τροφή για σκέψη και υλικό για μετέπειτα ψάξιμο.
Ιστορία, φιλοσοφία, μαθηματικά, αρχαία τραγωδία, η τέχνη του κόμικ, αλλά κυρίως μια ιστορία ανθρώπων που ψάξουν απαντήσεις και αναζητούν την αλήθεια! Μου άρεσε το ανάλαφρο σχέδιο, τα χρώματα που άλλαζαν ανα εποχή καθώς και η συμμετοχή των δημιουργών στην ιστορία την οποία μας αφηγούνταν αλλά ταυτόχρονα προσπαθούσαν να καταλάβουν και οι ίδιοι.
Με τις περιορισμένες μου γνώσεις στα μαθηματικά εγώ πάντως μια χαρά το απόλαυσα!