kyriakiz's reviews
778 reviews

Με τα κλασσικά δεν τα πηγαίνω και πολύ καλά, αλλά αυτό εδώ ήταν πολύ πολύ πολύ ωραίο!

B.R.A.CE. 2018: Ένα βιβλίο που αναφέρθηκε σε ένα άλλο βιβλίο

Ένα αγόρι το σκάει από το χωριό του και τον βίαιο πατέρα του και για να ξεφύγει καταφεύγει στις απέραντες εκτάσεις γης ταλαιπωρημένης από την ξηρασία. Εκεί, κάτω από τον ανελέητο ήλιο, ξεκινά την περιπλάνηση του, στην αρχή μόνος, στη συνέχεια όμως συντροφιά με έναν γέρο βοσκό.

Η πλοκή είναι απλή αλλά η γραφή του Καρράσκο είναι πολύ δυνατή.
Γλώσσα τραχιά, ωμή, ρεαλιστική. Περιγραφές γεμάτες εικόνες, γεύσεις, μυρωδιές. Ένιωθες τη ζέστη, την ξερή γη στα πόδια σου, τη δίψα, την πείνα, την κούραση. Τον φόβο για τους διώκτες που πλησιάζουν, για το άγνωστο, την αβεβαιότητα για την επόμενη μέρα.

Είναι μια περιπλάνηση με άγνωστο που θα καταλήξει, συντροφιά με έναν επίσης άγνωστο.
Είναι η αφήγηση μιας σχέσης, αυτής του αγοριού με το γέρο βοσκό. Μια σχέση που ξεκινά από την ανάγκη για επιβίωση, με δυσπιστία και χωρίς πολύ εμπιστοσύνη, και καταλήγει μια σχέση με στοργή και καλοσύνη.
Είναι ένα δύσκολο ταξίδι ενηλικίωσης, μια μετάβαση από έναν βίαιο κόσμο σε έναν καλύτερο όπου υπάρχει η ελπίδα.
Για κάποιος είναι ίσως και μια αλληγορία για το καλό, το κακό, τη βία, την παιδική αθωότητα και το Θεό.

Η άγρια ερημιά τον είχε σπρώξει πολύ πιο πέρα απ’ όσα ήξερε και απ’ όσα δεν ήξερε για τη ζωή. Τον είχε φέρει μέχρι το χείλος του θανάτου κι εκεί, καταμεσής σ’ αυτόν τον κάμπο του τρόμου, εκείνος είχε υψώσει το ξίφος αντί να σκύψει το κεφάλι. Ένιωθε πως είχε πιει από το αίμα που κάνει τα αγόρια πολεμιστές και τους άντρες αήττητους.

η άποψη μου και εδώ:
https://wordpress64426.wordpress.com/2019/01/04/%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%B9%CF%80%CE%BB%CE%B1%CE%BD%CE%B7%CE%B8%CE%AE%CE%BA%CE%B1%CE%BC%CE%B5-%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%AC%CE%B3%CF%81%CE%B9%CE%B1-%CE%B5%CF%81%CE%B7%CE%BC%CE%B9%CE%AC-%CF%84%CE%BF/

Ποιος Χάρι Χόλε και ποιος Τζον Ρέμπους! Ποιος Ηρακλής Πουαρό και ποιος Σέρλοκ Χόλμς και ποιος Γουάτσον! Γιάννης και Μάγος! Ένας ποιητής και ο μπάρμαν ενός “επιμελώς παρηκμασμένου ροκάδικου” που θα έκαναν τα πάντα (εκτός από το να πάνε στην Αστυνομία) για να σώσουν το φίλο τους.

Ο Γιάννης και ο Μάγος πρέπει να εξιχνιάσουν την υπόθεση απαγωγής του φίλου τους με το παρατσούκλι Χάκερ ο οποίος έχει μπλέξει σε μια αγνώστου ταυτότητος ύποπτη υπόθεση. Με τη βοήθεια μερικών ακόμη άσχετων πρέπει να συγκεντρώσουν στοιχεία και να ανακαλύψουν τους απαγωγείς πριν να είναι πολύ αργά.

Πλάκα είχε!
Ευχάριστο, ανάλαφρο, διασκεδαστικό και αστείο. Μην παίρνοντας ποτέ στ’ αλήθεια στα σοβαρά τον εαυτό του, σατιρίζει το αστυνομικό μυθιστόρημα και τα όσα μπορεί να συμβαίνουν σε ένα τέτοιο, την ελληνική πραγματικότητα και πολλά άλλα. Κουλές καταστάσεις, απίθανοι χαρακτήρες, τρελές συμπτώσεις και μια δόση μυστηρίου έτσι για να μην ξεχνιόμαστε.
Μου άρεσε! Οι ατάκες του, η ροή του, που ούτε και καταλάβαινες πότε περνούσαν οι σελίδες,η χαζομάρα του (με την καλή έννοια πάντα), αυτή η σουρεαλιστική νότα που υπήρχε, μέχρι και οι τίτλοι των κεφαλαίων.

Το καλύτερο κατ’ εμέ είναι ίσως πως είναι έξυπνα αστείο χωρίς να φαίνεται να προσπαθεί, αβίαστα. Και είναι αυτό που το έκανε πραγματικά διασκεδαστικό και αυτό που έκανε εμένα να διαβάζω με ένα μόνιμο χαμόγελο στο πρόσωπο μου.
Ειλικρινά το απόλαυσα!


η άποψη μου και εδώ:
https://wordpress64426.wordpress.com/2019/01/12/%CE%B4%CE%B9%CE%B1%CE%B2%CE%AC%CF%83%CE%B1%CE%BC%CE%B5-%CF%84%CE%B1-%CE%BF%CF%85%CE%B3%CE%B3%CF%81%CE%B9%CE%BA%CE%AC-%CF%88%CE%AC%CF%81%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%B3%CE%B9%CE%AC%CE%BD%CE%BD/?wref=tp

Είχα πολύ καιρό να διαβάσω βιβλίο που να με κάνει να χάσω την αίσθηση του χρόνου σε τέτοιο βαθμό, να με απορροφήσει τόσο πολύ, να μην θέλω να σηκώσω το κεφάλι μου. Το άνοιξα μια φορά και το έκλεισα μια όταν έφτασα στο τέλος. Είναι το πρώτο βιβλίο του Bolaño που διαβάζω και η αλήθεια είναι ότι το διάλεξα λίγο στην τύχη, επειδή έτσι, ήθελα να διαβάσω κάτι δικό του και μου άρεσε ο τίτλος του συγκεκριμένου και το πήρα. Μου άρεσε η γραφή, η ροή του, η ατμόσφαιρά του, η αίσθηση του, το τέλος του που δεν ήταν τέλος.........χαίρομαι που δεν ήξερα τι θα διάβαζα, δεν το είχα ψάξει καθόλου. Μου άρεσε πολύ και σίγουρα θα ακολουθήσουν κι άλλα δικά του.

Με τον John Boyne είχαμε ξανασυναντηθεί και στο παρελθόν με Το αγόρι με τις ριγέ πιτζάμες, το οποίο αν και δεν ήταν κακό δεν κατάφερε να με ενθουσιάσει. Καιρό λοιπόν τώρα ήθελα να δοκιμάσω ένα ακόμη βιβλίο του και εν τέλει κατέληξα σε αυτό!

Γκολίν, Ιρλανδία, 1945. Η Κάθριν Γκάγκιν, ετών 16, ενώπιον όλης της ενορίας διώχνεται από το σπίτι της από την οικογένειά της και εξορίζεται από το χωριό της από τον παπά εξαιτίας της εγκυμοσύνης της ενώ είναι ανύπαντρη. Με τις οικονομίες τις αγοράζει ένα εισιτήριο χωρίς επιστροφή για το Δουβλίνο. Γιατί η Κάθριν Γκάγκιν έχει σχέδιο!

Και εξαιτίας αυτού του σχεδίου ο Σίριλ κατέληξε να είναι ο θετός γιος του Τσάρλς και της Μοντ Έιβερι. Παρακολουθούμε ανα διαστήματα τη ζωή του, τον ανορθόδοξο και εκκεντρικό τρόπο με τον οποίο οι θετοί του γονείς τον μεγάλωσαν, την πρώτη φορά που συναντήθηκε με τον συνομήλικό του Τζούλιαν, τον μελλοντικό καλύτερό του φίλο, όταν ήταν εφτά, και όταν ξανασυναντήθηκαν, συμμαθητές πλέον στα δεκατέσσερα, και ο Σίριλ συνειδητοποίησε ότι ήταν ερωτευμένος μαζί του. Ένα γεγονός που έπρεπε πάση θυσία να κρατήσει κρυφό σε μια χώρα όπως η Ιρλανδία. Μια χώρα άκρως συντηρητική όπου η Καθολική Εκκλησία είχε ίσως την μεγαλύτερη εξουσία.

Βλέπουμε τον Σίριλ να βασανίζεται από το μυστικό του όσο μεγαλώνει, να κάνει μερικές λάθος επιλογές εξαιτίας αυτού, αλλά και το πώς σιγά σιγά έπαψε αν νιώθει ντροπή γι'αυτό που είναι, να το αποδέχεται και να ζει μερικά από τα καλύτερα χρόνια της ζωής του. Μέσα από την αφήγηση μπορούμε να παρακολουθήσουμε την σύγχρονη ιστορία όλης της χώρας, το πώς η Ιρλανδία σιγά σιγά αλλάζει, την πολύ πιο ανεκτική Ολλανδία του 1980 και την Αμερική με την έξαρση του AIDS.

Γραμμένο με χιούμορ, και παρότι τη θεματολογία που έχει δεν είναι ούτε βαρύ, ούτε δύσκολο, αντίθετα διαβάζεται πολύ εύκολα και γρήγορα. Η σκιαγράφηση του Σίριλ καθώς και η εξέλιξή του πολύ καλή, αλλά και των υπόλοιπων χαρακτήρων που μπαινοβγαίνουν στη ζωή του. Και ακόμη καλύτερη η σκιαγράφηση της κοινωνίας. Δεν ήταν λίγες οι φορές που με έκανε να αναρωτηθώ για το ανθρώπινο είδος και για το πού πάει αυτός ο κόσμος!
Όμορφη αφήγηση, πολύ καλή, απλή (όχι απλοϊκή) γραφή και έξυπνοι απολαυστικοί διάλογοι. Αστείο, εκεί που έπρεπε σοβαρό και ταυτόχρονα συγκινητικό.

Μείον ένα αστεράκι κυρίως γιατί:
Στην αρχή όταν ο Σίριλ ήταν ακόμη μικρός ενώ είχε ενδιαφέρον και μου άρεσε, η γραφή σαν να μην ταίριαζε, σαν κάτι να μην κολλούσε και σε ορισμένα σημεία μου χτύπαγε. Επίσης υπήρχαν κάποιες στιγμές ας πούμε συναισθηματικής έντασης που ο συγγραφέας ένιωθα πως απέφευγε και επέλεγε να τις παρουσιάσει από κάποια απόσταση. Αν και μπορώ να καταλάβω γιατί, μου έλειπε λίγο αυτή η ένταση. Τέλος, αν και δεν ξέρω αν μπορώ να το χαρακτηρίσω αρνητικό, θα ήθελα να μαθαίναμε περισσότερα πράγματα για την Κάθριν, πιστεύω πως και η δική της ιστορία είχε πολύ ενδιαφέρον!

Η ιστορία ενηλικίωσης του Σίριλ παρότι δύσκολη και ορισμένες φορές σκληρή, καθόλου απίθανη και δεν βρίσκω λόγο να μην την χαρακτηρίσω ρεαλιστική, είναι γραμμένη με τέτοιο τρόπο που θύμιζε κάτι από παραμύθι. Κλείνοντας το βιβλίο, παρ' όλα τα άσχημα πράγματα που συμβαίνουν στις σελίδες του (που δεν είναι λίγα) έμεινα με μια ελπίδα για το μέλλον και με αισιοδοξία!


η άποψη μου και εδώ:
https://wordpress64426.wordpress.com/2019/04/02/%CE%B4%CE%B9%CE%B1%CE%B2%CE%AC%CF%83%CE%B1%CE%BC%CE%B5-%CF%84%CE%B9%CF%82-%CE%B1%CF%8C%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%B5%CF%82-%CE%B5%CF%81%CE%B9%CE%BD%CF%8D%CE%B5%CF%82-%CF%84%CE%B9%CF%82-%CE%BA%CE%B1%CF%81/

Το διάβασα εξαιτίας μια εργασίας στη σχολή.....Ομολογώ ότι με δυσκόλεψε σε σημεία αλλά αν μη τι άλλο είχε ενδιαφέρον!

Μετά από τόσα βιβλία του Jo Nesbo είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου πως δεν θα την ξαναπατήσω. Αυτή τη φορά, είπα, θα το καταλάβω από πριν. Ειδικά τώρα που ξέρουμε από πριν –από το προηγούμενο βιβλίο κιόλας– το δολοφόνο. Και συνέχισα να το πιστεύω αυτό μάλιστα μέχρι που εν τέλει την πάτησα. Ξανά. Δηλαδή έλεος! Εκεί που έλεγες όλα καλά, εντάξει τελείωσε, τι άλλο θα γίνει πια…σκάει η ανατροπή. Και να πεις πως δεν την περίμενα…την περίμενα.
Αλλά ότι και να λέω, γι’ αυτές τις ανατροπές συνεχίζουμε και διαβάζουμε και θα διαβάζουμε Nesbo.
Το μόνο αρνητικό είναι ότι κράτησε λίγο…τώρα είμαστε ξανά στην αναμονή…

Καλός κλασικός Nesbo. Σκοτεινή ατμόσφαιρα, κινηματογραφική γραφή, έντονες στιγμές και οι πλέον γνωστοί μας χαρακτήρες. Φυσικά αγωνία, διλήμματα, φιλοσοφικές αναζητήσεις αραιά και που και ηθικοί φραγμοί που πρέπει να διατηρηθούν ή να σπάσουν με τις ανάλογες συνέπειες.

Φυσικά και δεν βρήκα τον ένοχο! Υπήρχαν αρκετοί ύποπτοι, οι εξελίξεις έτρεχαν, τα στοιχεία αποκαλύπτονταν το ένα μετά το άλλο αλλάζοντας τη λίστα με τους υπόπτους συνέχεια.
Το διάβασα ταχύτατα θέλοντας να φτάσω επειγόντως στο τέλος και στην αλήθεια.
Και φτάνοντας στο τέλος έμεινα έκπληκτη, δεν περίμενα την αποκάλυψη. Μια αποκάλυψη που εκτός των άλλων, ομολογώ με στεναχώρησε. Ήταν ρίσκο από τον Nesbo πιστεύω, αυτό που έκανε, και ίσως εν μέρει να πέτυχε.

Μετά από τόσα βιβλία έχω γίνει λίγο πιο απαιτητική, λίγο πιο “ψείρας” και με μεγαλύτερες προσδοκίες, οπότε στην προκειμένη περίπτωση έχω δύο ενστάσεις:
Πρώτον -η μικρότερη ένσταση- η χρήση της “αμνησίας”. Θεωρώ ότι ο συγγραφέας το χειρίστηκε σχετικά καλά και με κάποιο μέτρο αλλά έχω αρχίσει να βαριέμαι και να με κουράζει αυτό το μοτίβο όταν το χρησιμοποιούν σε αστυνομικά, ως εμπόδιο στις εκάστοτε έρευνες. Θα προτιμούσα να είχε χρησιμοποιούσε κάτι άλλο παρ’ ότι όπως είπα χρησιμοποιήθηκε σχετικά δικαιολογημένα και σωστά.
Η δεύτερη ένσταση είναι λίγο μεγαλύτερη και ταυτόχρονα με μια μεγαλύτερη αβεβαιότητα. Δεν είμαι σίγουρη αν βρήκα τα κίνητρα του δολοφόνου επαρκή. Ή μάλλον όχι. Αν τα κίνητρα ταίριαζαν με το πρόσωπο που αποδείχθηκε ότι ήταν ο δολοφόνος. Ή μπορεί και να ήταν και απλά εγώ να μην θέλω να το δεχτώ, γιατί όπως είπα με στεναχώρησε λίγο.

περισσότερα εδώ:
https://wordpress64426.wordpress.com/2019/07/08/%CE%B4%CE%B9%CE%B1%CE%B2%CE%AC%CF%83%CE%B1%CE%BC%CE%B5-%CF%84%CE%BF-%CE%BC%CE%B1%CF%87%CE%B1%CE%AF%CF%81%CE%B9-%CF%84%CE%BF%CF%85-jo-nesbo/

Όντας άσχετη με την Ιρανική ιστορία το βρήκα πολύ ενδιαφέρον! Παρά τα θέματα που θίγει είναι γραμμένο με χιούμορ και αισιοδοξία ενώ η πρωταγωνίστρια-αφηγήτρια-συγγραφέας είναι συμπαθέστατη. Το απλό ασπρόμαυρο σχέδιο δε, ταίριαζε πάρα πολύ!! από ένα σημείο και μετά βέβαια, όταν περάσαμε στην ενήλικη ζωή καμιά φορά κούραζε λιγάκι, αλλά εντάξει.


In every religion, you find the same extremists.


-You see this?
-It's a plastic key painted gold.
-They gave this to my son at school. They told the boys that if they went to war and were lucky enough to die, this key would get them into heaven.