kyriakiz's reviews
778 reviews

Ίσως 3,5*

Καταρχήν να πω πως δεν είμαι εξοικειωμένη με τα πρωτότυπα έργα στα οποία βασίστηκε ο Tóibín. Ήξερα την ιστορία αλλά δεν έχω διαβάσει ποτέ τα αρχικά κείμενα οπότε δεν ξέρω και κατά πόσο έμεινε πιστός σε αυτά.
Τώρα στο βιβλίο.....όλα ξεκινούν με τη θυσία της Ιφιγένειας από τον Αγαμέμνονα για χάρη του Τρωικού Πολέμου και τα όσα αποτρόπαια επακολούθησαν στον Οίκο των Ατρειδών.
Την ιστορία την παρακολουθούμε από τις πρωτοπρόσωπες αφηγήσεις της Κλυταιμνήστρας και της Ηλέκτρας και την τριτοπρόσωπη του Ορέστη. Αυτή της Κλυταιμνήστρας ήταν ίσως το καλύτερο κομμάτι του βιβλίου! Μια φωνή δυνατή, επιβλητική που δε δέχεται αμφισβήτηση.
Μου άρεσε η γραφή και μου άρεσε που δεν ένιωσα ότι δικαιολογεί τους χαρακτήρες, ούτε όμως ότι τους κατηγορεί για τις πράξεις τους, αλλά αντίθετα ότι τους εξανθρωπίζει.
Γενικά μου άρεσε, μέχρι που έφτασα σχεδόν 100 σελίδες πριν το τέλος και κάπως άρχισα να βαριέμαι. Το τέλος ήταν κάπως άνευρο και σαν να ήθελα περισσότερο συναισθηματική ένταση, κάτι που ομολογώ με απογοήτευσε αρκετά.

Τώρα πια είμαστε όλοι πεινασμένοι. Το φαγητό ίσα που μας ανοίγει την όρεξη, μας ακονίζει τα δόντια· το κρέας μας κάνει ακόμη πιο ακόρεστους -κι άλλο κρέας- πώς είναι ο θάνατος όλο και πιο ακόρεστος -κι άλλον θάνατο. Ούτε κι ο φόνος ξέρει από κορεσμό, πλημμυρίζει την ψυχή με λυσσαλέα απόλαυση, κι ύστερα κάτι σε πιάνει και τη λιμπίζεσαι ολοένα και περισσότερο αυτή την απόλαυση.

P.S. Μου άρεσε πολύ ο τίτλος και τον βρήκα και πολύ ταιριαστό!

Είναι η πρώτη φορά που διαβάζω Ντίκενς. Η γραφή, η λυρικότητα της και αυτή η λεπτή του ειρωνεία, μου άρεσε πολύ. Οι περιγραφές των φρικαλέων γεγονότων που έλαβαν χώρα κατα τη διάρκεια της Γαλλικής Επανάστασης ώρες ώρες ανατριχιαστικές και η ατμόσφαιρα υποβλητική. Τις τελευταίες 200 σελίδες δε, ξενύχτησα διαβάζοντας τες. Καιρό είχα να το κάνω αυτό! Το τέλος με συγκίνησε και με άφησε με πολλά συναισθήματα.
Πολύ δυνατό και αληθινό βιβλίο και δεν το περίμενα!
Στο μέλλον σίγουρα θα διαβάσω κι άλλα δικά του!

Δεν είχα ξαναδιαβάσει μεταφρασμένη ποίηση και τον εν λόγω κύριο δεν τον ήξερα. Μου άρεσε ο τίτλος όμως και σκέφτηκα γιατί όχι, ας το δοκιμάσω.
Στην αρχή μου κακοφαίνονταν λίγο....σκεφτόμουν ότι οι λέξεις στο πρωτότυπο μάλλον ακούγονται αλλιώς και πόσο κοντά στο αρχικό κείμενο να είναι άραγε και άλλα παρόμοια........μετά όμως είπα στον εαυτό μου ότι αυτό που διαβάζω δεν είναι μια ποιητική συλλογή του Raymond Carver αλλά μια ποιητική συλλογή του Raymond Carver μεταφρασμένη από τον Χαράλαμπο Γιαννακόπουλο, που είναι διαφορετικό αλλά όχι απαραίτητα κακό και έτσι έπαψε να με ενοχλεί.
Τώρα, αυτό που διάβασα μου άρεσε! Κάποια ποιήματα μάλιστα μου άρεσαν πάρα πολύ!
Θα τον ξαναψάξω τον Raymond Carver και με τα πεζά του αλλά και στο πρωτότυπο.



ΕΥΤΥΧΙΑ

Τόσο νωρίς που έξω είναι ακόμη σκοτεινά.
Στέκω μπρος στο παράθυρο μ' έναν καφέ
και το συνηθισμένο πρωινό μπέρδεμα
που περνιέται για σκέψεις.
Τότε βλέπω εκείνο τ' αγόρι και τον φίλο του
ν' ανεβαίνουν τον δρόμο
για να μοιράσουν τις εφημερίδες.
Φοράνε καπέλα και πουλόβερ
και το ένα αγόρι έχει μια τσάντα στον ώμο του.
Είναι τόσο ευτυχισμένα
που ούτε καν μιλάνε μεταξύ τους, τούτα τ' αγόρια.
Φαντάζομαι πώς, αν μπορούσαν,
θα κρατιόντουσαν απ' το χέρι.
Είναι νωρίς το πρωί,
κι είναι μαζί σ' αυτή τη δουλειά.
Πλησιάζουν, αργά-αργά.
Ο ουρανός όσο πάει και φωτίζεται,
παρόλο που το φεγγάρι ακόμη κρέμεται χλωμό πάνω από
τα νερά.
Είναι τόση η ομορφιά που για μια στιγμή
ο θάνατος και η φιλοδοξία, ακόμη κι η αγάπη,
μένουν έξω από αυτό.
Η ευτυχία. Έρχεται
όταν δεν την περιμένεις. Και ξεπερνάει, στ' αλήθεια,
κάθε πρωινή κουβέντα που μπορεί να πούμε γι' αυτήν.

Εδώ και πολύ καιρό ήθελα να διαβάσω κάτι του Haruki Murakami και εν τέλει αντί να πιάσω κάποιο μυθιστόρημα του όπως υπολόγιζα κατέληξα με αυτό το τύπου memoir. Το τρέξιμο δεν με ενδιαφέρει ιδιαίτερα (για να μην πω και καθόλου) μου άρεσαν όμως οι ιδέες του και ο τρόπος σκέψης του. Το πώς αντιμετώπιζε το τρέξιμο, το πώς το ενέτασσε στη ζωή του και στη δουλειά του, καθώς είναι σκέψεις και ιδέες που μπορούν να εφαρμοστούν κι αλλού. Εγώ κάπου κάπου ταυτιζόμουν σίγουρα πάντως!


When I tell people I run every day, some are quite impressed. "You really must have a strong will," they sometimes tell me. Of course, it's nice to be praised like this. A lot better than being disparaged, that's for sure. But I don't think it's merely willpower that makes you able to do something. The world isn't that simple. To tell the truth, I don't even think there's that much correlation between my running every day and whether or not I have a strong will. I think I've been able to run for more than twenty years for a simple reason: It suits me.

4* όχι γιατί ήταν κατώτερο των υπολοίπων, αντίθετα ήταν μάλλον από τα καλύτερα της σειράς, αλλά γιατί εγώ αναγνωστικά δεν είμαι σε φάση που με ενθουσιάζουν τόσο τα αστυνομικά. Η συγκεκριμένη σειρά μάλιστα είναι μια από τις λίγες σειρές που συνεχίζω να διαβάζω.

Τώρα για το συγκεκριμένο, σε γενικές γραμμές, είμαι πολύ ικανοποιημένη! Το διάβασα πολύ γρήγορα και με αγωνία για το τι θα γίνει παρακάτω, οι εξηγήσεις που δόθηκαν στο τέλος καθώς και η αποκάλυψη του δολοφόνου (αν και τον είχα υποψιαστεί) με κάλυψαν ενώ ο Γιούνα ήταν για άλλη μια φορά απολαυστικός! Τέλος η αλήθεια είναι πώς δεν είχε τόσες ανατροπές όσες περίμενα, η πλοκή κυλούσε πιο ομαλά, αλλά αυτό εν τέλει ήταν κάτι που μου άρεσε.

Χμμ....δεν ξέρω αν μου άρεσε ή όχι, αν ήταν καλό ή αν δεν ήταν....γι'αυτό θα του βάλω ένα αμήχανο 3.
Θα το έβαζα στην ίδια κατηγορία που βάζω και τις Συζητήσεις με φίλους της Sally Rooney, αν και δεν ξέρω πώς λέγεται αυτή η κατηγορία.
Δεν βαρέθηκα, ούτε και σκέφτηκα κάποια στιγμή πως ήθελα να πάει πιο γρήγορα ή να τελειώσει παρ'όλο που δεν συμβαίνει σχεδόν τίποτα καθ'όλη τη διάρκεια του. Δεν μπορώ να πω ότι συμπάθησα κάποιον χαρακτήρα αλλά ούτε τους βρήκα και αντιπαθητικούς. Δεν νομίζω ότι έχει και ιδιαίτερη σημασία όμως, δεν πιστεύω πως αυτός ήταν ο στόχος εξάλλου. Δεν ξέρω αν απευθύνεται μόνο στη γενιά για την οποία μιλάει. Δεν νομίζω να είναι έτσι αλλά νιώθω ότι κάθε γενιά θα το αντιμετώπιζε διαφορετικά.
Η αλήθεια είναι ότι δεν μπορώ να προσδιορίσω τι ακριβώς συμβαίνει με αυτά τα βιβλία, γιατί με προβληματίζουν τόσο. Για το ρεαλισμό τους; Για το οτι κάποιες από τις σκέψεις των ηρώων* τις έχω κάνει κι εγώ;
Αν μη τι άλλο για κάποιο λόγο που δεν μπορώ να προσδιορίσω ακόμη τα βρίσκω με κάποιο τρόπο ενδιαφέροντα.



*στην αρχή έγραψα “ηρώων”, το κοίταξα, χαζογέλασα λίγο μόνη μου, το έσβησα και έγραψα “χαρακτήρων”. Τι ηρωικό είχαν κάνει για να τους πω έτσι. Και μετά σκέφτηκα ο καθένας δεν είναι ο ήρωας της δικής του ζωής; Οπότε έσβησα το “χαρακτήρων” και ξαναέγραψα “ηρώων”.
(Μήπως η καραντίνα έχει αρχίσει να μου καίει τα εγκεφαλικά κύτταρα;

Στην αρχή βρήκα τον τρόπο γραφής της σχεδόν χαοτικό αλλά μετά από μερικές σελίδες κάπως το συνήθισα. Με κούραζε σε σημεία και έπρεπε να είμαι πολύ συγκεντρωμένη όταν διάβαζα αλλιώς το έχανα. Και ίσως ήταν λίγο πιο φλύαρο από ότι θα ήθελα. Παρ' όλα αυτά, είχε και ένα κάτι, που δεν μπορώ να προσδιορίσω τι, που μου άρεσε.

Ήθελα πολύ να μου αρέσει η Virginia Woolf και δεν ξέρω αν έκανα την πιο σωστή επιλογή για πρώτο βιβλίο. Σκέφτομαι ότι μάλλον θα ήθελα να διαβάσω και κάτι non-fiction δικό της τώρα.

Sometimes I think the internet is more real than the real world.

Ήξερα μια κοπέλα η οποία είχε φάει κόλλημα με ένα boy band και συγκεκριμένα με τον έναν από αυτούς. Μιλάμε για κόλλημα όχι αστεία. Για εμμονή. Μπορούσε να μιλάει όλη την ώρα γι' αυτόν! Και εννοείται δεν ήταν μόνη της, στο internet υπήρχαν κι άλλοι. Αυτά που έλεγαν και έκαναν στην αρχή τα έβρισκα χαριτωμένα αστεία αλλά στην πορεία όσο περισσότερα μάθαινα τόσο πιο εξωφρενικό και γελοίο μου φαινόταν. Ένιωθα λες και όλη της η ζωή περιστρέφονταν γύρω από αυτό. Σαν ένα all-time χόμπι ένα πράγμα (γιατί εννοείται ξόδευαν και λεφτά). Οριακά αρρωστημένο (ή και χωρίς το οριακά, μπορεί και να μη χρειάζεται).
Η Alice Oseman λοιπόν, θεωρώ ότι απέδωσε πολύ καλά αυτό το στοιχείο στο βιβλίο!
Διαβάζοντας την υπόθεση η αλήθεια είναι δεν ενθουσιάστηκα αλλά επειδή είναι το τελευταίο της (μέχρι στιγμής) ένιωθα υποχρεωμένη τουλάχιστον να δοκιμάσω. Οπότε λέω ας διαβάσω το πρώτο κεφάλαιο και δεν ξέρω τι έφταιξε πάλι, η γραφή; οι χαρακτήρες; και κατέληξα να διαβάζω και το επόμενο και πολλά επόμενα με πολύ ενθουσιασμό.

Ίσως είναι και το καλύτερο της βιβλίο! Μου άρεσε πολύ!
Το θέμα παρ' ότι όχι ενδιαφέρον φαινομενικά, τελικά με κέρδισε και μου άρεσαν και τα μηνύματα που περνούσε μέσω αυτού (και όχι μόνο). Μου άρεσαν πολύ οι χαρακτήρες απλά δεν αγάπησα κάποιον όπως συνέβη στα προηγούμενα και θα ήθελα και κανα δυο κεφάλαια παραπάνω στο τέλος.

Και τώρα φυσικά ανυπομονώ για το επόμενο!


Most adults see teenagers as confused kids who don't understand much, while they're the pillars of knowledge and experience and know exactly what is right at all times. I think the truth is that everyone in the entire world is confused and nobody understands much of anything at all.


"Do you ever feel trapped?" I ask Rowan.
He frowns. "Trapped how?"
"Like you can't anything without people watching."
"Why does it matter whether people watch?"
I shrug. "Must be nice to just...be a person."
Rowan stares at me. The flashing lights reflect in his glasses. "But we're gods, Jimmy. What's better than that?"

Δεν συνέβαινε και κάτι σπουδαίο, αλλά ήταν χαζούλι και cute και ούτε και κατάλαβα πώς τελείωσε!

Το διάβασα συνεχόμενα με το πρώτο volume και αν και συνεχίζει να μην έχει καμια τρομερή πλοκή, εγώ ανυπομονώ για τη συνέχεια!