kyriakiz's reviews
778 reviews

Το Συζητήσεις με φίλους η αλήθεια είναι πως εξαρχής δεν έμοιαζε με κάτι που θα διάλεγα εύκολα ή με κάτι που θα μου άρεσε, αλλά όλο αυτό το hype γύρω από το όνομα της Sally Rooney με έκανε να αναρωτιέμαι. Οπότε κυρίως για να μου φύγει η απορία και να καταλάβω γιατί στο καλό μιλάνε όλοι και ποια είναι τέλος πάντων η “συγγραφέας των millennials”, αποφάσισα να δοκιμάσω αυτό, που κυκλοφορούσε και στα ελληνικά.

Τώρα λοιπόν.......δεν είμαι σίγουρη τι να σκεφτώ.....δεν ήταν κακό, αλλά δεν με συγκλόνισε, ούτε μου άλλαξε τη ζωή. Κάποιες φορές ήταν αμήχανο, κάτι που δεν θεωρώ κακό αντίθετα το βρίσκω ενδιαφέρον, μερικές φορές ταυτιζόμουν λίγο με τη Φράνσις (την αφηγήτρια), αλλά πολλές φορές την έβρισκα και κάπως ηλίθια. Δεν είμαι καν σίγουρη αν ακόμη κι αυτό το θεωρώ κακό, αφού υπάρχουν ένα σωρό ηλίθιοι άνθρωποι εκεί έξω και βασικά τώρα που το σκέφτομαι πολύ πιθανό να έχουμε υπάρξει όλοι ηλίθιοι κάποια στιγμή στη ζωή μας. Οπότε ίσως να είναι και ρεαλιστικό. Δεν συμπάθησα όμως και κανέναν από τους τέσσερις βασικούς χαρακτήρες, κάτι που νομίζω με ενόχλησε λίγο.

Δεν συνέβαινε σχεδόν τίποτε, κάτι που λέω απλά σαν γεγονός και όχι σαν αρνητικό, θα το χαρακτήριζα νωχελικό, με κάποιο τρόπο οικείο και το διάβασα ευχάριστα. Δεν ξέρω όμως αν μου άφησε κάτι......ή ποιο ήταν το νόημα από όλο αυτό. Ή αν έπρεπε να μου αφήσει....θα έπρεπε δεν θα έπρεπε;; Ταυτόχρονα όμως μου έβγαζε και κάτι πολύ σύγχρονο, κάτι που δεν μπορώ να θυμηθώ πως έχω σκεφτεί για άλλο βιβλίο.

Δεν μετάνιωσα που το διάβασα, κάθε άλλο. Θα το πρότεινα κιόλας, και πολύ πιθανό να διαβάσω και το normal people όταν κυκλοφορήσει στα ελληνικά.

3* και μπορεί να το αδικώ γιατί το γεγονός ότι κάθομαι και το σκέφτομαι ίσως λέει κάτι........

“It’s a fairy tale,” I told him. “It’s like an ice cream. It’s to make you feel happy when you finish it.”

Αυτό είναι ένα βιβλίο γεμάτο με κάποια από τα πράγματα που αγαπάει ο Neil Gaiman ή γεμάτο με την αγάπη του γι'αυτά (όπως το πάρει ο καθένας). Την αγάπη του για την δουλειά του, για τα βιβλία και το διάβασμα, για την speculative λογοτεχνία και τη λογοτεχνία γενικότερα, για τα κόμικ, τα παραμύθια και τις ιστορίες, την μουσική, τα όνειρα και την τέχνη. Ο ενθουσιασμός του όταν μιλούσε για τα αγαπημένα του βιβλία ως παιδί, για τους συγγραφείς που θαυμάζει, για τους κάθε είδους καλλιτέχνες που τον επηρέασαν ή για τους αγαπημένους του φίλους ήταν διάχυτος και απίστευτα μεταδοτικός. Με έκανε να ψάξω πράγματα, να θέλω να διαβάσω βιβλία και κόμικ και να γνωρίσω συγγραφείς (και όχι μόνο) που δεν ήξερα καν ότι υπάρχουν ή που δεν είχα δώσει σημασία πιο πριν. Με έκανε να χαμογελάσω πολλές φορές, με συγκίνησε σε σημεία, με έκανε να σκεφτώ σε κάποια άλλα, να αναρωτηθώ με τις ερωτήσεις και τους προβληματισμούς του, με έβαλε για λίγο στον κόσμο του. Κι ήταν ωραία εκεί!
Χάρηκα πολύ που το διάβασα και είμαι σίγουρη πως κατα καιρούς θα το ξεφυλλίζω ψάχνοντας τα αγαπημένα μου κομμάτια.


Ideas, written ideas, are special. They are the way we transmit our stories and our ideas from one generation to the next. If we lose them, we lose our shared history. We lose much of what makes us human. And fiction gives us empathy: it puts us inside the minds of other people, gives us the gift of seeing the world through their eyes. Fiction is a lie that tells us true things, over and over.

You see it in all animals - the female of the species is more deadly than the male.

Ωραίο ήταν! Καλύτερο από ότι περίμενα, με περισσότερα πράγματα να έχει να πει από όσα πίστευα στην αρχή. Θίγει δύσκολα θέματα αλλά το κάνει σωστά, χωρίς να υπονοεί ή να κρύβεται, για το rape culture, το slut-shaming, το φόβο του μιλήσεις και του στιγματισμού και τις επιπτώσεις όλων αυτών όχι μόνο στα θύματα αλλά στις οικογένειες, τους φίλους σε όλους τριγύρω.
Καλά γραμμένοι χαρακτήρες και παρά το "βαρύ" ίσως θέμα του διαβάζονταν πολύ εύκολα και δεν θα με πείραζε αν ήταν και μεγαλύτερο!
Το τέλος το φοβόμουν λίγο καθώς το πλησίαζα, αλλά εν τέλει νομίζω πως βρήκε τον καταλληλότερο τρόπο για να το κλείσει.


But boys will be boys, our favorite phrase that excuses so many things, while the only thing we have for the opposite gender is women, said with disdain and punctuated with an eye roll.


But then I used my words, strung in phrases that cut deep, and people paid attention; people gasped. People didn’t
know what to think.
My language is shocking.

Πολύ ωραίο, ειλικρινές και ανθρώπινο το αυτοβιογραφικό κόμικ ενηλικίωσης του Craig Thompson.
Μου άρεσαν πολύ τα κομμάτια με τον αδερφό του και την παιδική του ηλικία, ενώ θα ήθελα λίγο πιο ανεπτυγμένα κάποια κομμάτια προς το τέλος, νομίζω έκλεισε λίγο βιαστικά.
Αστείο και ταυτόχρονα μελαγχολικό, θίγει πολλά ζητήματα και περνάει πολλά μηνύματα με πολύ όμορφη και ταιριαστή εικονογράφηση!

Το ότι είχε τον ατελείωτο, τον είχε!
Αλλά το τελείωσα! Και μου άρεσε!
Εγώ και το νομικό/δικαστικό σύστημα (οποιασδήποτε χώρας και εποχής), το οποίο ο Ντίκενς εδώ κριτικάρει και υποτίθεται πως είναι το κεντρικό στοιχείο του βιβλίου, δεν έχουμε σχέσεις και δεν με ενδιέφερε ιδιαίτερα είναι η αλήθεια. Μου άρεσε όμως για όλα τα υπόλοιπα θέματα με τα οποία καταπιάνεται!(και ήταν αρκετά!)

Ήταν ειρωνικό και σαρκαστικό και αστείο και τρυφερό και μυστηριώδες και εξοργιστικό ταυτόχρονα με μια καταθλιπτική και μελαγχολική ατμόσφαιρα. Ήταν και λίγο αργό σε σημεία, κάπου έπεφταν οι ρυθμοί του κάτι που το λες και λογικό σε ένα βιβλίο τέτοιας μεγάλης έκτασης το οποίο μάλιστα κυκλοφόρησε αρχικώς σε συνέχειες* και όχι όπως το διαβάζουμε σήμερα!

Περισσότερο απ' όλα όμως μου άρεσαν οι χαρακτήρες και η ποικιλία αυτών. Από την πάντα καλοσυνάτη, αφοσιωμένη και μετριόφρων μέχρι αηδίας Έσθερ, τον γενναιόδωρο με όλους όσους νοιάζεται κύριο Τζάρννταϊς, την γλυκιά Έιντα, την Κάντι Τζέλιμπι και την φιλάνθρωπο αλλά παραμελητική μαμά της, μέχρι την μυστηριώδη Λαίδη Ντέντλοκ, τον επικίνδυνο δικηγόρο κύριο Τάλκινγκχορν και τον χειρότερο απ'όλους κατ'εμέ τον Σκίμπολ και πολλούς άλλους (γιατί ναι παίζουν πολλά ονόματα!)

Παρά το μέγεθος του, τον χρόνο που μου πήρε να το τελειώσω (διάβαζα κι άλλα ταυτόχρονα αλλά αυτό νομίζω με κάποιο τρόπο βοήθησε) και τα κάπως αργά του σημεία, το διάβασα ευχάριστα και άξιζε το όλο χρόνο που του αφιέρωσα!


*Είδα πρόσφατα ένα βίντεο με μια συζήτηση/συνέντευξη με τον Neil Gaiman και τον David Mitchell όπου σε κάποια φάση μιλούσαν ακριβώς γι'αυτά τα μυθιστορήματα που εκδίδονταν σε συνέχειες(αν θυμάμαι καλά μάλιστα ανέφεραν και τον Ζοφερό Οίκο) συγκρίνοντας τα με τα κομικ, ένα σχόλιο που βρήκα ενδιαφέρον!

3-

"You have so much space in your heart for your church, but does it have space for you?"

Κακό δεν ήταν.....δηλαδή καλούτσικο ήταν αλλά δεν με ενθουσίασε.....

Λίγο η γραφή που μερικές φορές την έβρισκα κάπως......λίγο το θέμα.....
Βασικά με το θέμα είναι λίγο πιο περίπλοκα τα πράγματα!
Εν μέρει ήταν καλό γιατί μπλέκει τους Μορμόνους, για τους οποίους το μόνο που ήξερα είναι ότι υπάρχουν και τίποτα άλλο! Οπότε “αναγκάστηκα” να ψάξω και κάτι παραπάνω από μόνη μου! Αλλά επειδή έψαξα και διάβασα (καλά μη φανταστείτε...ό,τι είχε στη βικιπαίδεια και ένα άρθρο) χμμ δεν ξέρω....δεν είμαι σε θέση να ξέρω αν στο βιβλίο έλεγε κάτι λάθος (δεν το νομίζω κιόλας) αλλά δεν ξέρω, μερικές φορές ένιωθα ότι τα παρουσίαζαν λιγότερο ρεαλιστικά από ότι είναι στην πραγματικότητα......αλλά ξαναλέω διάβασα πολύ λίγα πράγματα για να ξέρω!
Επίσης δυστυχώς έπεφτε σε συγκρίσεις με το Release του Patrick Ness γιατί κι εκεί υπάρχει το θέμα της θρησκείας......και well.....το Release μου άρεσε περισσότερο!

Διαβάζονταν εύκολα και ήταν ευχάριστο!

Αυτά πάνω κάτω.....οπότε κάτι λιγότερο από 3 για μένα!

"Are you willing to be a secret? Maybe you are for now. But this is your life, and it will stretch out before you, and you are the only person who can make it whatever you want it to be."

Αυτό το βιβλίο το διάβαζα πολύ αργά και μου πήρε πολύ καιρό να το τελειώσω. Και τώρα που τελείωσε μου λείπει λίγο νομίζω.Ήταν μελαγχολικό και ειλικρινές και μου άρεσε!

Η Olivia Laing μετακομίζοντας στην Νέα Υόρκη ήρθε αντιμέτωπη με την μοναξιά. Και αποφάσισε να “απευθυνθεί” στην Τέχνη.

Το πρώτο κεφάλαιο λειτουργεί σαν πρόλογος, ενώ στο κάθε ένα από τα επόμενα τέσσερα παρουσιάζει και έναν καλλιτέχνη, στο έργο των οποίων η Laing εντοπίζει τη μοναξιά ακόμη κι αν ίδιοι δεν μίλησαν άμεσα γι'αυτό.
Στους πίνακες του Hopper, στη γλώσσα, τον τρόπο που επικοινωνούμε, μέσω της ζωής και των έργων του Andy Warhol που έλεγε πως ήθελε να είναι μηχανή, μέσω των φωτογραφιών του David Wojnarowicz και μέσω των ημερολογίων και των αλλόκοτων εικόνων του Henry Darger, ο οποίος δεν παρουσίασε κανένα έργο του όσο ήταν εν ζωή. Και μέσω αυτών δίνεται η αφορμή για να αναφερθούν και τα έργα κι άλλων καλλιτεχνών, πάντα σε σχέση με την μοναξιά, την απομόνωση και την αποξένωση. Το Google εννοείται ήταν πάντα δίπλα για να ψάχνω όσα έργα δεν γνώριζα.
Χωρίς να φεύγουμε ποτέ από τον χώρο της Τέχνης, στα 3 τελευταία κεφάλαια η Laing μιλάει για το AIDS και τον στιγματισμό, το ιντερνετ και την δημόσια ζωή, τον ρατσισμό, την απώλεια και το πένθος και πώς όλα αυτά με τον τρόπο τους οδηγούν στην απομόνωση.
Κι όχι μόνο γι'αυτά, μέσα στις σελίδες αυτού του βιβλίου μιλάει για πολλά ακόμη.

Δεν ξέρω αν κάποιος που δεν έχει σχέση με τον χώρο της τέχνης θα βρει το συγκεκριμένο βιβλίο ενδιαφέρον ή πόσο εύκολα θα μπορέσει να το παρακολουθήσει, εγώ πάντως το απόλαυσα!

Σημείωσα τόσα πολλά πράγματα αλλά εδώ θα αφήσω δυο κομμάτια από το τέλος:

There are so many things that art can’t do. It can’t bring the dead back to life, it can’t mend arguments between friends, or cure AIDS, or halt the pace of climate change. All the same, it does have some extraordinary functions, some odd negotiating ability between people, including people who never meet and yet who infiltrate and enrich each other’s lives. It does have a capacity to create intimacy; it does have a way of healing wounds, and better yet of making it apparent that not all wounds need healing and not all scars are ugly. 
[...]
I don't believe the cure for loneliness is meeting someone, not necessarily. I think it's about two things: learning how to befriend yourself and understanding that many of the things that seem to afflict us as individuals are in fact a result of larger forces of stigma and exclusion, which can and should be resisted.
Loneliness is personal, and it is also political. Loneliness is collective; it is a city. As to how to inhabit it, there are no rules and nor is there any need to feel shame, only to remember that the pursuit of individual happiness does not trump or excuse our obligations to each another. We are in this together, this accumulation of scars, this world of objects, this physical and temporary heaven that so often takes on the countenance of hell. What matters is kindness; what matters is solidarity. What matters is staying alert, staying open, because if we know anything from what has gone before us, it is that the time for feeling will not last. 

Καλούλι ήταν μωρέ......
αλλά λίγο αδιάφορο και κάπως επιφανειακό ενώ οι διάλογοι μερικές φορές (κυρίως στην αρχή) έμοιαζαν σαν στημένοι. Το σχέδιο μου άρεσε!



(ο τίτλος δεν κατάλαβα πώς προκύπτει)