You need to sign in or sign up before continuing.
Scan barcode
kyriakiz's reviews
778 reviews
Το κουαρτέτο του Χάρλεμ by James Baldwin, Χρήστος Οικονόμου
5.0
Μα τι ωραίο που ήταν!!
Με αυτό το δεύτερο βιβλίο του που διαβάζω νομίζω πως θα βάλω τον James Baldwin στους αγαπημένους!
Ο Χαλ Μοντάνα δυο χρόνια μετά το θάνατο του αγαπημένου του αδερφού, Άρθουρ, αποφασίζει να σπάσει τη σιωπή του και να μιλήσει γι’ αυτόν. Για τη σχέση του Άρθουρ μαζί του, για τη σχέση του με τους φίλους του, για τα γκόσπελ που τραγουδούσε στις εκκλησίες, για τα ταξίδια του και για το πώς κατέληξε να γίνει ο διάσημος “Αυτοκράτορας της σόουλ”. Μα κυρίως για το πόσο πολύ αγαπούσε τον αδερφό του.
Η γραφή του υπέροχη!
Το βιβλίο χωρίζεται σε 5 μέρη και δεν έχει καθόλου κεφάλαια κάτι που με είχε εκνευρίσει πριν το ξεκινήσω. Το ξεκίνησα και δεν με ένοιαζε. Δεν με ένοιαζε γιατί κυλούσε τόσο ωραία που ειλικρινά δεν έψαχνα σημείο να σταματήσω!
Ο James Baldwin μέσω της αφήγησης της ιστορίας της ζωής του Άρθουρ και των ταραγμένων δεκαετιών (’40, ’50, ’60) που διαδραματίζεται μιλάει για τις ανθρώπινες σχέσεις. Σχέσεις οικογενειακές, αδελφικές, φιλικές, ερωτικές και σχέσεις μεταξύ ανθρώπων και Θεού. Ο Χαλ αφηγείται ιστορίες αγάπης, πάθους, αφοσίωσης και πίστης. Ιστορίες βίας, κακοποίησης, φόβου, πόνου, απώλειας, μίσους και οργής. Χαρακτήρες που αναζητούν τον εαυτό τους και τη θέση τους στον κόσμο. Αμφισβητούν την πίστη τους, ενηλικιώνονται πριν την ώρα τους, τραγουδούν για την αγάπη και κάνουν ότι μπορούν για να ζήσουν.
Συμμετέχοντας ενεργά και ο ίδιος ο Baldwin στο κίνημα για τα πολιτικά δικαιώματα των μαύρων μιλάει για τον ρατσισμό αλλά και για την ομοφυλοφιλία ένα θέμα ταμπού για εκείνη την περίοδο. Μιλάει για το τι σημαίνει να είσαι μαύρος στην Αμερική του προηγούμενου αιώνα, τι σημαίνει να είσαι ομοφυλόφιλος μαύρος, για τον φόβο, τον επικίνδυνο αμερικάνικο νότο, τους περιορισμούς, τις αμφιβολίες, τις απαγορεύσεις και τις αδικίες.
Πολλά κομμάτια που αναφέρονται σε αυτά τα θέματα δυστυχώς είναι πολύ επίκαιρα και υπάρχει ανάγκη ακόμη και σήμερα να λέγονται και να συζητιούνται.
Πραγματικά πολύ δυνατό βιβλίο με υπέροχη -υ π έ ρ ο χ η- γραφή που καταφέρνει με πολύ ισορροπημένο τρόπο να μιλά για το μίσος και ταυτόχρονα για την αγάπη. Είναι ένα βιβλίο γεμάτο συναισθήματα, χωρίς όμως ποτέ να καταφεύγει σε μελοδραματισμούς και που παρά το μέγεθος του, εγώ ήθελα κι άλλο!
ολόκληρη η άποψη μου και εδώ:
https://wordpress64426.wordpress.com/2020/06/28/%CE%B4%CE%B9%CE%B1%CE%B2%CE%AC%CF%83%CE%B1%CE%BC%CE%B5-%CF%84%CE%BF-%CE%BA%CE%BF%CF%85%CE%B1%CF%81%CF%84%CE%AD%CF%84%CE%BF-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CF%87%CE%AC%CF%81%CE%BB%CE%B5%CE%BC-%CF%84%CE%BF%CF%85-ja/
Με αυτό το δεύτερο βιβλίο του που διαβάζω νομίζω πως θα βάλω τον James Baldwin στους αγαπημένους!
Ο Χαλ Μοντάνα δυο χρόνια μετά το θάνατο του αγαπημένου του αδερφού, Άρθουρ, αποφασίζει να σπάσει τη σιωπή του και να μιλήσει γι’ αυτόν. Για τη σχέση του Άρθουρ μαζί του, για τη σχέση του με τους φίλους του, για τα γκόσπελ που τραγουδούσε στις εκκλησίες, για τα ταξίδια του και για το πώς κατέληξε να γίνει ο διάσημος “Αυτοκράτορας της σόουλ”. Μα κυρίως για το πόσο πολύ αγαπούσε τον αδερφό του.
Η γραφή του υπέροχη!
Το βιβλίο χωρίζεται σε 5 μέρη και δεν έχει καθόλου κεφάλαια κάτι που με είχε εκνευρίσει πριν το ξεκινήσω. Το ξεκίνησα και δεν με ένοιαζε. Δεν με ένοιαζε γιατί κυλούσε τόσο ωραία που ειλικρινά δεν έψαχνα σημείο να σταματήσω!
Ο James Baldwin μέσω της αφήγησης της ιστορίας της ζωής του Άρθουρ και των ταραγμένων δεκαετιών (’40, ’50, ’60) που διαδραματίζεται μιλάει για τις ανθρώπινες σχέσεις. Σχέσεις οικογενειακές, αδελφικές, φιλικές, ερωτικές και σχέσεις μεταξύ ανθρώπων και Θεού. Ο Χαλ αφηγείται ιστορίες αγάπης, πάθους, αφοσίωσης και πίστης. Ιστορίες βίας, κακοποίησης, φόβου, πόνου, απώλειας, μίσους και οργής. Χαρακτήρες που αναζητούν τον εαυτό τους και τη θέση τους στον κόσμο. Αμφισβητούν την πίστη τους, ενηλικιώνονται πριν την ώρα τους, τραγουδούν για την αγάπη και κάνουν ότι μπορούν για να ζήσουν.
Συμμετέχοντας ενεργά και ο ίδιος ο Baldwin στο κίνημα για τα πολιτικά δικαιώματα των μαύρων μιλάει για τον ρατσισμό αλλά και για την ομοφυλοφιλία ένα θέμα ταμπού για εκείνη την περίοδο. Μιλάει για το τι σημαίνει να είσαι μαύρος στην Αμερική του προηγούμενου αιώνα, τι σημαίνει να είσαι ομοφυλόφιλος μαύρος, για τον φόβο, τον επικίνδυνο αμερικάνικο νότο, τους περιορισμούς, τις αμφιβολίες, τις απαγορεύσεις και τις αδικίες.
Πολλά κομμάτια που αναφέρονται σε αυτά τα θέματα δυστυχώς είναι πολύ επίκαιρα και υπάρχει ανάγκη ακόμη και σήμερα να λέγονται και να συζητιούνται.
Πραγματικά πολύ δυνατό βιβλίο με υπέροχη -υ π έ ρ ο χ η- γραφή που καταφέρνει με πολύ ισορροπημένο τρόπο να μιλά για το μίσος και ταυτόχρονα για την αγάπη. Είναι ένα βιβλίο γεμάτο συναισθήματα, χωρίς όμως ποτέ να καταφεύγει σε μελοδραματισμούς και που παρά το μέγεθος του, εγώ ήθελα κι άλλο!
ολόκληρη η άποψη μου και εδώ:
https://wordpress64426.wordpress.com/2020/06/28/%CE%B4%CE%B9%CE%B1%CE%B2%CE%AC%CF%83%CE%B1%CE%BC%CE%B5-%CF%84%CE%BF-%CE%BA%CE%BF%CF%85%CE%B1%CF%81%CF%84%CE%AD%CF%84%CE%BF-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CF%87%CE%AC%CF%81%CE%BB%CE%B5%CE%BC-%CF%84%CE%BF%CF%85-ja/
Το ημερολόγιο ενός βιβλιοπώλη by Shaun Bythell
3.0
Για κάποιο λόγο στην αρχή με δυσκόλεψε και πίστεψα ότι μέχρι το τέλος θα το έχω μισήσει, αλλά εν τέλει κατέληξα να το διαβάζω πολύ ευχάριστα!
Loveless by Alice Oseman
4.0
Αχχ......αν αυτό το βιβλίο το είχα διαβάσει πριν δυο-τρία χρόνια θα το είχα υπερλατρέψει!!
Τώρα θα του βάλω 4 αντί για 5, γιατί αν και μου άρεσε πάρα πολύ και χαίρομαι ακόμη περισσότερο που υπάρχει, είχε λίγο παραπάνω δράμα για τα δικά μου γούστα και γιατί ένιωθα πως όσο αναφορά την asexuality γίνονταν λίγο παραπάνω επεξηγηματικό απ' ότι χρειαζόταν (ή ίσως από όσο Εγώ χρειαζόμουν, για κάποιον που δεν ξέρει μάλλον ήταν οκ).
Η Georgia, η Rooney και η Pip, τόσο διαφορετικές μεταξύ τους, τις αγάπησα και τις τρεις και η μεταξύ τους δυναμική ήταν ίσως το καλύτερο πράγμα του βιβλίου!
Την Alice Oseman την αγαπώ και περιμένω το επόμενο της βιβλίο, ό,τι και να ναι!
In the end, that was the problem with romance. It was so easy to romanticise romance because it was everywhere. It was in music and on TV and in filtered Instagram photos. It was in the air, crisp and alive with fresh possibility. It was in falling leaves, crumbling wooden doorways, scuffed cobblestones and fields of dandelions. It was in the touch of hands, scrawled letters, crumpled sheets and the golden hour. A soft yawn, early morning laugher, shoes lined up together dy the door. Eyes across a dance floor. I could see it all, all the time, all around, but when I got closer, I found nothing was there.
Τώρα θα του βάλω 4 αντί για 5, γιατί αν και μου άρεσε πάρα πολύ και χαίρομαι ακόμη περισσότερο που υπάρχει, είχε λίγο παραπάνω δράμα για τα δικά μου γούστα και γιατί ένιωθα πως όσο αναφορά την asexuality γίνονταν λίγο παραπάνω επεξηγηματικό απ' ότι χρειαζόταν (ή ίσως από όσο Εγώ χρειαζόμουν, για κάποιον που δεν ξέρει μάλλον ήταν οκ).
Η Georgia, η Rooney και η Pip, τόσο διαφορετικές μεταξύ τους, τις αγάπησα και τις τρεις και η μεταξύ τους δυναμική ήταν ίσως το καλύτερο πράγμα του βιβλίου!
Την Alice Oseman την αγαπώ και περιμένω το επόμενο της βιβλίο, ό,τι και να ναι!
In the end, that was the problem with romance. It was so easy to romanticise romance because it was everywhere. It was in music and on TV and in filtered Instagram photos. It was in the air, crisp and alive with fresh possibility. It was in falling leaves, crumbling wooden doorways, scuffed cobblestones and fields of dandelions. It was in the touch of hands, scrawled letters, crumpled sheets and the golden hour. A soft yawn, early morning laugher, shoes lined up together dy the door. Eyes across a dance floor. I could see it all, all the time, all around, but when I got closer, I found nothing was there.
Μέρες δίχως τέλος by Sebastian Barry
4.0
Διστακτικά το ξεκίνησα το εν λόγω βιβλίο. Όταν είχε πρωτοκυκλοφορήσει δεν με είχε τραβήξει αλλά τελικά κάποιες καλές κριτικές με έπεισαν. Και πολύ χαίρομαι γι'αυτό!
Ο Barry χρησιμοποιεί την Αμερική του 19ου αιώνα για να μιλήσει για την ανθρώπινη φύση. Για τις φρικωδίες που είναι ικανοί να πράξουν οι άνθρωποι έναντι άλλων ανθρώπων, μα ταυτόχρονα και για την καλοσύνη. Μιλάει για τις οικογένειες -τις διαφορετικές οικογένειες- και για την αγάπη που μπορεί να ανθίσει μέσα από αντίξοες συνθήκες και να επιβιώσει από τις δυσκολίες. Και μιλάει για τις αχτίδες φωτός μέσα στο σκοτάδι, γι'αυτές τις μικρές στιγμής ευτυχίας που νιώθεις ότι θα κρατήσουν για πάντα.
Πολύ ωραίο, θα ψάξω κι άλλα του Barry!!
Τα λέω αυτά επειδή αν δεν τα πω, δεν νομίζω ότι θα καταλάβει κανείς τίποτα. Πώς είδαμε τη σφαγή χωρίς να παίξει το μάτι μας. Πώς μπορέσαμε. Μπορέσαμε επειδή δεν ήμασταν τίποτα -ούτε εμείς. Κι έτσι ξέραμε πώς να φερθούμε σ' ανθρώπους που δεν ήταν τίποτα. Αυτό το ξέραμε.
Στο σκοτάδι, εκεί που είμαστε ξαπλωμένοι ο ένας δίπλα στον άλλο, το χέρι του Τζον Κόουλ σέρνεται κάτω από τα σεντόνια και πιάνει το δεξί μου χέρι. Ακούμε τις φωνές των ξενύχτηδων, ακούμε τ' άλογα απ' το δρόμο. Κρατιόμαστε έτσι χέρι χέρι όπως κρατιούνται οι ερωτευμένοι όταν πρωτοσυναντιούνται, ή όπως φανταζόμαστε τους ερωτευμένους σε μια άγνωστη χώρα όπου οι ερωτευμένοι μπορούν να δείχνουν τον έρωτα τους χωρίς να κρύβονται.
Ο Barry χρησιμοποιεί την Αμερική του 19ου αιώνα για να μιλήσει για την ανθρώπινη φύση. Για τις φρικωδίες που είναι ικανοί να πράξουν οι άνθρωποι έναντι άλλων ανθρώπων, μα ταυτόχρονα και για την καλοσύνη. Μιλάει για τις οικογένειες -τις διαφορετικές οικογένειες- και για την αγάπη που μπορεί να ανθίσει μέσα από αντίξοες συνθήκες και να επιβιώσει από τις δυσκολίες. Και μιλάει για τις αχτίδες φωτός μέσα στο σκοτάδι, γι'αυτές τις μικρές στιγμής ευτυχίας που νιώθεις ότι θα κρατήσουν για πάντα.
Πολύ ωραίο, θα ψάξω κι άλλα του Barry!!
Τα λέω αυτά επειδή αν δεν τα πω, δεν νομίζω ότι θα καταλάβει κανείς τίποτα. Πώς είδαμε τη σφαγή χωρίς να παίξει το μάτι μας. Πώς μπορέσαμε. Μπορέσαμε επειδή δεν ήμασταν τίποτα -ούτε εμείς. Κι έτσι ξέραμε πώς να φερθούμε σ' ανθρώπους που δεν ήταν τίποτα. Αυτό το ξέραμε.
Στο σκοτάδι, εκεί που είμαστε ξαπλωμένοι ο ένας δίπλα στον άλλο, το χέρι του Τζον Κόουλ σέρνεται κάτω από τα σεντόνια και πιάνει το δεξί μου χέρι. Ακούμε τις φωνές των ξενύχτηδων, ακούμε τ' άλογα απ' το δρόμο. Κρατιόμαστε έτσι χέρι χέρι όπως κρατιούνται οι ερωτευμένοι όταν πρωτοσυναντιούνται, ή όπως φανταζόμαστε τους ερωτευμένους σε μια άγνωστη χώρα όπου οι ερωτευμένοι μπορούν να δείχνουν τον έρωτα τους χωρίς να κρύβονται.
Άνθρωποι του δάσους by Annie Proulx, Γιώργος Κυριαζής
4.0
Μετά το [b:The Overstory|40180098|The Overstory|Richard Powers|https://i.gr-assets.com/images/S/compressed.photo.goodreads.com/books/1562786502l/40180098._SY75_.jpg|57662223] (αντίστοιχο θέμα, διαφορετικός τρόπος προσέγγισης) πολύ χάρηκα που αυτό το βιβλίο μου άρεσε!!
Είναι ένα ογκωδέστατο και περίπλοκο βιβλίο με πληθώρα ονομάτων.
Ένα ταξίδι στο χρόνο και στο χώρο. Από τον 17ο αιώνα μέχρι και το σήμερα και από την Αμερική έως την Κίνα και την Αυστραλία. Από τα απέραντα δάση του Καναδά ως τα γιγάντια Κάουρι της Νέας Ζηλανδίας.
Αλλά δεν ήταν ένα ευχάριστο ταξίδι. Όχι γιατί ήταν απαιτητικό και ήθελε συγκέντρωση (παρόλο που ήθελε κι από τα δύο) αλλά γιατί είχε μέσα του πολύ καταστροφή. Πονούσε λίγο η καρδιά μου με κάθε τσεκουριά, με κάθε στρέμμα δάσους που αφανίζονταν απερίσκεπτα και δίχως δεύτερη σκέψη.
Βλέπουμε την εκμετάλλευση των Ινδιάνων από τους λευκούς, τις δολοφονίες τους, την καταπάτηση της γης στην οποία ζούσαν, εξαφανίζοντας ολόκληρα οικοσυστήματα. Τα αιώνια δάση αντικαθίστανται από λαχανόκηπους, αγροκτήματα, κτήρια και μεγάλα αστικά κέντρα. Την απληστία των ανθρώπων δεν μπόρεσε να την σταματήσει ούτε οι πυρκαγιές, ούτε τα ατυχήματα ή οι αρρώστιες, ούτε καμιά προειδοποίηση για το μέλλον, καθώς η μια γενιά διαδέχονταν την άλλη.
Θα ήθελα πολύ να ήταν ένα βιβλίο επιστημονικής φαντασίας, που ίσως διαδραματίζεται σε έναν φανταστικό πλανήτη. Δυστυχώς όμως όχι. Έχει πέσει πολύ έρευνα και πολύ ψάξιμο από την Annie Proulx και αυτό φαίνεται. Η εξιστόρηση των γεγονότων, οι περιγραφές της, οι χαρακτήρες της που έρχονται και φεύγουν, όλα είναι τρομακτικά ρεαλιστικά.
Παρά τις 800+ σελίδες του, δεν κατάφερε να με κουράσει και μου άρεσε που ποτέ δεν γίνεται ούτε πολύ υπεραισιόδοξο, ούτε τελείως μίζερο ή μελό. Ούτε καν στο τέλος.
Πολύ μου άρεσε και πιστεύω είναι από αυτά τα βιβλία που θα μου μείνουν.
Ολόκληρη η άποψη μου εδώ:
https://wordpress64426.wordpress.com/2020/07/11/%CE%AC%CE%BD%CE%B8%CF%81%CF%89%CF%80%CE%BF%CE%B9-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%B4%CE%AC%CF%83%CE%BF%CF%85%CF%82-%CE%AD%CE%BD%CE%B1-%CF%87%CF%81%CE%BF%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CF%8C-%CE%B6%CF%89%CE%AE%CF%82-%CE%BA/
Είναι ένα ογκωδέστατο και περίπλοκο βιβλίο με πληθώρα ονομάτων.
Ένα ταξίδι στο χρόνο και στο χώρο. Από τον 17ο αιώνα μέχρι και το σήμερα και από την Αμερική έως την Κίνα και την Αυστραλία. Από τα απέραντα δάση του Καναδά ως τα γιγάντια Κάουρι της Νέας Ζηλανδίας.
Αλλά δεν ήταν ένα ευχάριστο ταξίδι. Όχι γιατί ήταν απαιτητικό και ήθελε συγκέντρωση (παρόλο που ήθελε κι από τα δύο) αλλά γιατί είχε μέσα του πολύ καταστροφή. Πονούσε λίγο η καρδιά μου με κάθε τσεκουριά, με κάθε στρέμμα δάσους που αφανίζονταν απερίσκεπτα και δίχως δεύτερη σκέψη.
Βλέπουμε την εκμετάλλευση των Ινδιάνων από τους λευκούς, τις δολοφονίες τους, την καταπάτηση της γης στην οποία ζούσαν, εξαφανίζοντας ολόκληρα οικοσυστήματα. Τα αιώνια δάση αντικαθίστανται από λαχανόκηπους, αγροκτήματα, κτήρια και μεγάλα αστικά κέντρα. Την απληστία των ανθρώπων δεν μπόρεσε να την σταματήσει ούτε οι πυρκαγιές, ούτε τα ατυχήματα ή οι αρρώστιες, ούτε καμιά προειδοποίηση για το μέλλον, καθώς η μια γενιά διαδέχονταν την άλλη.
Θα ήθελα πολύ να ήταν ένα βιβλίο επιστημονικής φαντασίας, που ίσως διαδραματίζεται σε έναν φανταστικό πλανήτη. Δυστυχώς όμως όχι. Έχει πέσει πολύ έρευνα και πολύ ψάξιμο από την Annie Proulx και αυτό φαίνεται. Η εξιστόρηση των γεγονότων, οι περιγραφές της, οι χαρακτήρες της που έρχονται και φεύγουν, όλα είναι τρομακτικά ρεαλιστικά.
Παρά τις 800+ σελίδες του, δεν κατάφερε να με κουράσει και μου άρεσε που ποτέ δεν γίνεται ούτε πολύ υπεραισιόδοξο, ούτε τελείως μίζερο ή μελό. Ούτε καν στο τέλος.
Πολύ μου άρεσε και πιστεύω είναι από αυτά τα βιβλία που θα μου μείνουν.
Ολόκληρη η άποψη μου εδώ:
https://wordpress64426.wordpress.com/2020/07/11/%CE%AC%CE%BD%CE%B8%CF%81%CF%89%CF%80%CE%BF%CE%B9-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%B4%CE%AC%CF%83%CE%BF%CF%85%CF%82-%CE%AD%CE%BD%CE%B1-%CF%87%CF%81%CE%BF%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CF%8C-%CE%B6%CF%89%CE%AE%CF%82-%CE%BA/
Μεταξύ φίλων by Μάγκυ Κοέν, Amos Oz
3.0
Πριν από αυτό το βιβλίο δεν γνώριζα καν για την ύπαρξη των ισραηλινών κιμπούτς, πόσο μάλλον για το πώς είναι η ζωή εκεί. Το αναφέρω αυτό γιατί ίσως να έπαιξε κάποιο ρόλο στο γεγονός ότι παρ' όλο που διάβασα όλα τα διηγήματα ευχάριστα τα βρήκα κάπως αδιάφορα. Δεν ήταν κανένα κακό αλλά και κανένα δεν με ενθουσίασε.
Ο διάβολος στη λευκή πόλη by Erik Larson, Ειρήνη Σπερελάκη
4.0
Το εν λόγω βιβλίο το είχα βάλει στο μάτι εδώ και κανα χρόνο περίπου. Μου είχε τραβήξει την προσοχή όχι μόνο γιατί επρόκειτο για αληθινή ιστορία αλλά κυρίως γιατί είχε να κάνει με την Διεθνή Έκθεση του Σικάγου. Και τελικά ήρθε η ώρα του και το διάβασα!
Διαδραματίζεται από το 1890 έως και το 1895 και παρακολουθούμε κατά κύριο λόγο τον Ντάνιελ Χάντσον Μπέρμαν, έναν αρχιτέκτονα και υπεύθυνο για την κατασκευή της διάσημης Διεθνής Έκθεσης του Σικάγου, της επονομαζόμενης και Λευκής Πόλης, και του Χέμαν Γουέμπστερ Μάτζετ, ή όπως ήταν περισσότερο γνωστός Χ. Χ. Χόλμς, ενός δολοφόνου που έδρασε εκείνη την περίοδο, σκοτώνοντας έναν απροσδιόριστο αριθμό ανθρώπων, συγκλονίζοντας την Αμερική.
Πέρα από την αιματοχυσία, τους καπνούς και το πηλώδες έδαφος, το βιβλίο αυτό αφορά τη φθαρτότητα της ζωής, καθώς και το γιατί κάποιοι άνθρωποι επιλέγουν να γεμίσουν το σύντομο μερίδιο χρόνου που τους δόθηκε επιχειρώντας να αναμετρηθούν με το αδύνατο, ενώ άλλοι προκαλώντας δυστυχία. Εντέλει είναι μια ιστορία για την αναπότρεπτη σύγκρουση καλού και κακού, φωτός και σκότους, της Λευκής και της Μαύρης Πόλης.
(από την Σημείωση στην αρχή του βιβλίου)
Από την μια έχουμε την προσπάθεια του Σικάγου να καταφέρει το ακατόρθωτο. Να κατασκευάσει μια Διεθνή Έκθεση που δεν θα είχε προηγούμενο. Θα έπρεπε να είναι μεγαλύτερη, καλύτερη και εντυπωσιακότερη από την προηγούμενη του Παρισιού με μια ατραξιόν που θα ξεπερνούσε τον Πύργο του Άιφελ. Θα έπρεπε να βγάλει όχι μόνο το Σικάγο αλλά όλη την Αμερική ασπροπρόσωπη. Και όλα αυτά έχοντας πολύ λιγότερο χρόνο από αυτόν που θα απαιτούσε ένα τέτοιο εγχείρημα.
«Ονειρεύεστε, κύριοι, ονειρεύεστε…» ψιθύρισε. «Ελπίζω μόνο να μπορέσουν να εκπληρωθούν τα μισά από τα οράματα αυτά».
(σελ.187)
Κανείς δεν πίστευε ότι κάτι τέτοιο είναι εφικτό, παρά ελάχιστοι. Μάζεψαν τους μεγαλύτερους αρχιτέκτονες της Αμερικής, έψαξαν για τους καλύτερους μηχανικούς και συγκέντρωσαν χιλιάδες εργάτες για να δουλέψουν στο χώρο της Έκθεσης.
Το κόστος αστρονομικό, ο χρόνος να τρέχει, εμπόδια να εμφανίζονται παντού. Ατυχίες, δύσκολες καιρικές συνθήκες, καθυστερήσεις, απεργίες, αρνήσεις, έλλειψη πίστης.
Παρ’ όλες τις προβλέψεις και τις αντίξοες συνθήκες όμως ο Ντάνιελ Μπέρναμ πίστεψε και τα κατάφερε.
Η Έκθεσή του έμεινε στην ιστορία, όχι μόνο σαν γεγονός αλλά και επηρεάζοντας την αρχιτεκτονική, την πολεοδομία, την τεχνολογία, κ.α.
Η επίδραση της Έκθεσης στον ψυχισμό της Αμερικής ήταν ισχυρή και μακροχρόνια, με πολλούς και διάφορους τρόπους. Ο πατέρας του Γουόλτ Ντίσνεϊ, ο Ελάιας, βοήθησε να χτιστεί η Λευκή Πόλη· το Μαγικό Βασίλειο του Γουόλτ θα μπορούσε να χαρακτηριστεί απόγονός της.[…] Ο συγγραφέας Λ. Φρανκ Μπάουμ και ο σχεδιαστής συνεργάτης του Γουίλιαμ Γουάλας Ντένσλοου επισκέφτηκαν την έκθεση· η μεγαλοπρέπεια της τους ενέπνευσε τη δημιουργία της Χώρας του Οζ. Ο ιαπωνικός ναός στο Δασωμένο Νησί γοήτευσε τον Φρανκ Λόιντ Ράιτ, και πιθανόν επηρέασε τα σχέδια του για τις οικίες «της Πεδιάδας».[…] Από το 1893, κάθε αμερικανικό καρναβάλι περιλαμβάνει κεντρικό δρόμο που λέγεται Μιντγουέι και Τροχό του Φέρις, και κάθε παντοπωλείο περιέχει προϊόντα που γεννήθηκαν στην έκθεση. Το Σρέντιντ Γουίτ τελικά επιβίωσε. Κάθε σπίτι διαθέτει πλήθος λαμπτήρων πυράκτωσης με εναλλασσόμενο ρεύμα, πράγματα που απέδειξαν για πρώτη φορά τη βιωσιμότητά τους για ευρεία χρήση στην έκθεση·
[…] Η σημαντικότερη επίδραση της έκθεσης ήταν η αλλαγή που επέφερε στον τρόπο με τον οποίο οι Αμερικανοί αντιλαμβάνονται τις πόλεις τους και τους αρχιτέκτονες τους. Ώθησε όλη την Αμερική -και όχι μόνο μερικούς πλούσιους πάτρονες της αρχιτεκτονικής- να βλέπουν τις πόλεις με τελείως διαφορετικό μάτι.[…] Η έκθεση δίδαξε σε άντρες και γυναίκες, μαθημένους στα απολύτως απαραίτητα, ότι οι πόλεις δεν χρειάζονταν να είναι σκοτεινά, βρώμικα και επικίνδυνα προπύργια του αυστηρώς χρηστικού. Μπορούσαν να είναι και όμορφες.
(σελ.565-6)
Αυτή η εξιστόρηση της δημιουργίας της Έκθεσης, από την ανάθεσή της μέχρι τη λήξη της πολύ μου άρεσε! Ίσως σε κάποιους να μην φανεί τόσο ενδιαφέρον και κάποια σημεία να τα βρουν λίγο βαρετά αλλά εγώ έβρισκα όλες αυτές τις λεπτομέρειες συναρπαστικές! Όπως είπα και πιο πάνω ήταν ο βασικότερος λόγος που ήθελα να διαβάσω το βιβλίο και ικανοποιήθηκα και με το παραπάνω!
Μέσα στα κτήρια της έκθεσης οι επισκέπτες συναντούσαν συσκευές και ιδέες καινοφανείς για τους ίδιους και τον κόσμο. Άκουγαν ζωντανή μουσική από μια ορχήστρα στη Νέα Υόρκη που μεταδιδόταν μέσω υπεραστικού τηλεφώνου. Είδαν τις πρώτες κινούμενες εικόνες στο Κινητοσκόπιο του Έντισον, και παρακολούθησαν έκπληκτοι τις αστραπές που κροτάλιζαν γύρω από το σώμα του Νίκολα Τέσλα. Είδαν ακόμη πιο διαβολεμένα πράγματα -το πρώτο φερμουάρ· την πρώτη πλήρως ηλεκτρική κουζίνα, που περιλάμβανε αυτόματο πλυντήριο πιάτων· και ένα κουτί που υποτίθεται πως περιείχε ό,τι χρειαζόταν κανείς για να κάνει τηγανίτες, με το εμπορικό σήμα Αντ Τζερεμάια’ς.
(σελ.382-3)
Εκεί ήταν ο Πεντερέφσκι, ο Χουντίνι, ο Τέσλα, ο Έντισον, ο Τζόπλιν, ο Ντάροου, ένας καθηγητής του Πρίνστον ονόματι Γούντροου Γουίλσον, και μια γλυκιά γριούλα με καλοκαιρινό μαύρο μεταξωτό φόρεμα με λουλούδια στο μπλε χρώμα του μη με λησμόνει, ονόματι Ζούζαν Μπ. Άντονι.
(σελ.439)
Και από την άλλη έχουμε τον Χ. Χ. Χολμς, έναν από τους πρώτους καταγεγραμμένους κατά συρροή δολοφόνους της Αμερικής. Ο Χολμς ήταν ένας νεαρός γιατρός, ιδιαίτερα γοητευτικός, έκανε τους ανθρώπους να τον εμπιστεύονται με τρομερή ευκολία, έλεγε ψέματα χωρίς τον παραμικρό δισταγμό, έστηνε οικονομικές απάτες, ανοιγόκλεινε επιχειρήσεις ανάλογα με το συμφέρον του και χρησιμοποιούσε ένα σωρό ψεύτικα ονόματα. Χρωστούσε χρήματα σε πολλούς ανθρώπους αλλά πάντα κατάφερνε να αποφεύγει τις πληρωμές. Μα κυρίως του άρεσε να παίζει με τους ανθρώπους, να τους χειραγωγεί και αφού βαρεθεί να τους ξεφορτωθεί συνήθως με κάποια φριχτή μέθοδο. Βασικά του θύματα ήταν νεαρές γυναίκες και βασικός τόπος δράσης του ήταν ένα ξενοδοχείο που έχτισε ο ίδιος ειδικά γι’αυτό το σκοπό, το επονομαζόμενο και Κάστρο. Το έχτισε επίτηδες κοντά στην Έκθεση ώστε να προσελκύσει περισσότερο κόσμο, μια πραγματική παγίδα για τα υποψήφια θύματα του.
Ο Χολμς δρούσε ψύχραιμα και πάντα αντιμετώπιζε τους δύσπιστους και τις ερωτήσεις τους με τέτοιο τρόπο που κανείς δεν υποψιάστηκε ότι είχε την παραμικρή εμπλοκή στις εξαφανίσεις των αγαπημένων τους, παρά μόνο πολύ αργότερα.
Κανείς δεν ξέρει ποιος είναι ο πραγματικός αριθμός των θυμάτων του. Ο ίδιος επιβεβαίωσε 27, αλλά κάποιοι εκτιμούν ότι έφτασε μέχρι και τους 200.
«Γεννήθηκα με το διάβολο μέσα μου. Ήμουν δολοφόνος και δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς, όπως ένας ποιητής έχει έμπνευση να τραγουδήσει και δεν μπορεί να κάνει αλλιώς.»
(σελ.15)
«Είναι ένα θαύμα μοχθηρίας, ένας ανθρώπινος δαίμονας, ένα ον τόσο αδιανόητο, που τέτοιο χαρακτήρα κανένας μυθιστοριογράφος δεν θα τολμούσε να επινοήσει. Επιπλέον, η ιστορία δείχνει να εικονογραφεί το τέλος του αιώνα.»
(σελ.562)
Παρ’ ότι πρόκειται για αληθινή ιστορία, που σημαίνει ότι θεωρητικά δεν υπάρχει κανένα μυστήριο, ο Λάρσον κατάφερε σε σημεία να κάνει την ανάγνωση σχεδόν αγωνιώδη.
Μου άρεσε επίσης πολύ η αποτύπωση της εποχής. Μια εποχή γεμάτη δυσκολίες αλλά και εκπλήξεις. Ανακαλύψεις, εφευρέσεις και καινοτομίες γίνονταν συνέχεια. Σχεδόν ζήλευα όλους αυτούς τους επισκέπτες της Έκθεσης. Είδαν θαύματα και ενθουσιάζονταν με πράγματα που σήμερα θεωρούμε συνηθισμένα και αυτονόητα. (Και μετά διάβαζα και για όλα τα άλλα π.χ. τι γνώμη είχαν για τις γυναίκες ή από τι μπορεί να πέθαιναν και έλεγα όχι ευχαριστώ!) Και ο Έρικ Λάρσον τα παρουσίασε και τα δύο, και την Λευκή και την Μαύρη Πόλη.
Ωστόσο τα πράγματα άλλαζαν. Όπου και να κοιτούσε κανείς, το όριο ανάμεσα στο ηθικό και στο φαύλο έμοιαζε να υποχωρεί. Η Ελίζαμπεθ Κέιντι Στάντον επιχειρηματολογούσε υπέρ του διαζυγίου. Ο Κλάρενς Ντάροου συνηγορούσε υπέρ του ελεύθερου έρωτα. Μια νεαρή γυναίκα ονόματι Μπόρντεν σκότωσε τους γονείς της.
(σελ.31)
Εννοείται πως για όλα αυτά έχει γίνει τρομερή έρευνα και αυτό φαίνεται και στο κείμενο αλλά και στη βιβλιογραφία και στις σημειώσεις στο τέλος του βιβλίο, ενώ έδινε τροφή και για περαιτέρω προσωπική έρευνα.
Αυτό που με μάγεψε στο Σικάγο της Επίχρυσης Εποχής ήταν η προθυμία της πόλης να επιχειρήσει το ακατόρθωτο στο όνομα της πολιτικής της τιμής, μια ιδέα τόσο μακρυά από τη σημερινή ψυχοσύνθεση, ώστε δύο σοφοί αναγνώστες των πρώτων προσχεδίων αυτού του βιβλίου απόρησαν γιατί ήθελε το Σικάγο τόσο παθιασμένα να κερδίσει τη Διεθνή Έκθεση. Η αντιπαράθεση της περηφάνιας και του απύθμενου κακού μού φάνηκε πως αποκαλύπτει πολλά για τη φύση των ανθρώπων και τις φιλοδοξίες τους. Όσο περισσότερα διάβαζα για την έκθεση, τόσο περισσότερο μαγευόμουν. Ότι θα επιχειρούσε ο Τζόρτζ Φέρις να φτιάξει κάτι τόσο μεγάλο και πρωτότυπο -και ότι θα πετύχαινε με την πρώτη προσπάθεια- φαίνεται αδιανόητο στις μέρες που ζούμε, με τις μηνύσεις για αστική ευθύνη.
(από τις Σημειώσεις στο τέλος του βιβλίου)
Μου άρεσε πολύ! Περισσότερο απ’ ότι περίμενα για να είμαι ειλικρινής!
η άποψη μου κι εδώ:
https://wordpress64426.wordpress.com/2020/03/18/%CE%BF-%CE%B4%CE%B9%CE%AC%CE%B2%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CF%82-%CF%83%CF%84%CE%B7-%CE%BB%CE%B5%CF%85%CE%BA%CE%AE-%CF%80%CF%8C%CE%BB%CE%B7-%CE%B7-%CE%B1%CE%BB%CE%B7%CE%B8%CE%B9%CE%BD%CE%AE-%CE%B9%CF%83/
Διαδραματίζεται από το 1890 έως και το 1895 και παρακολουθούμε κατά κύριο λόγο τον Ντάνιελ Χάντσον Μπέρμαν, έναν αρχιτέκτονα και υπεύθυνο για την κατασκευή της διάσημης Διεθνής Έκθεσης του Σικάγου, της επονομαζόμενης και Λευκής Πόλης, και του Χέμαν Γουέμπστερ Μάτζετ, ή όπως ήταν περισσότερο γνωστός Χ. Χ. Χόλμς, ενός δολοφόνου που έδρασε εκείνη την περίοδο, σκοτώνοντας έναν απροσδιόριστο αριθμό ανθρώπων, συγκλονίζοντας την Αμερική.
Πέρα από την αιματοχυσία, τους καπνούς και το πηλώδες έδαφος, το βιβλίο αυτό αφορά τη φθαρτότητα της ζωής, καθώς και το γιατί κάποιοι άνθρωποι επιλέγουν να γεμίσουν το σύντομο μερίδιο χρόνου που τους δόθηκε επιχειρώντας να αναμετρηθούν με το αδύνατο, ενώ άλλοι προκαλώντας δυστυχία. Εντέλει είναι μια ιστορία για την αναπότρεπτη σύγκρουση καλού και κακού, φωτός και σκότους, της Λευκής και της Μαύρης Πόλης.
(από την Σημείωση στην αρχή του βιβλίου)
Από την μια έχουμε την προσπάθεια του Σικάγου να καταφέρει το ακατόρθωτο. Να κατασκευάσει μια Διεθνή Έκθεση που δεν θα είχε προηγούμενο. Θα έπρεπε να είναι μεγαλύτερη, καλύτερη και εντυπωσιακότερη από την προηγούμενη του Παρισιού με μια ατραξιόν που θα ξεπερνούσε τον Πύργο του Άιφελ. Θα έπρεπε να βγάλει όχι μόνο το Σικάγο αλλά όλη την Αμερική ασπροπρόσωπη. Και όλα αυτά έχοντας πολύ λιγότερο χρόνο από αυτόν που θα απαιτούσε ένα τέτοιο εγχείρημα.
«Ονειρεύεστε, κύριοι, ονειρεύεστε…» ψιθύρισε. «Ελπίζω μόνο να μπορέσουν να εκπληρωθούν τα μισά από τα οράματα αυτά».
(σελ.187)
Κανείς δεν πίστευε ότι κάτι τέτοιο είναι εφικτό, παρά ελάχιστοι. Μάζεψαν τους μεγαλύτερους αρχιτέκτονες της Αμερικής, έψαξαν για τους καλύτερους μηχανικούς και συγκέντρωσαν χιλιάδες εργάτες για να δουλέψουν στο χώρο της Έκθεσης.
Το κόστος αστρονομικό, ο χρόνος να τρέχει, εμπόδια να εμφανίζονται παντού. Ατυχίες, δύσκολες καιρικές συνθήκες, καθυστερήσεις, απεργίες, αρνήσεις, έλλειψη πίστης.
Παρ’ όλες τις προβλέψεις και τις αντίξοες συνθήκες όμως ο Ντάνιελ Μπέρναμ πίστεψε και τα κατάφερε.
Η Έκθεσή του έμεινε στην ιστορία, όχι μόνο σαν γεγονός αλλά και επηρεάζοντας την αρχιτεκτονική, την πολεοδομία, την τεχνολογία, κ.α.
Η επίδραση της Έκθεσης στον ψυχισμό της Αμερικής ήταν ισχυρή και μακροχρόνια, με πολλούς και διάφορους τρόπους. Ο πατέρας του Γουόλτ Ντίσνεϊ, ο Ελάιας, βοήθησε να χτιστεί η Λευκή Πόλη· το Μαγικό Βασίλειο του Γουόλτ θα μπορούσε να χαρακτηριστεί απόγονός της.[…] Ο συγγραφέας Λ. Φρανκ Μπάουμ και ο σχεδιαστής συνεργάτης του Γουίλιαμ Γουάλας Ντένσλοου επισκέφτηκαν την έκθεση· η μεγαλοπρέπεια της τους ενέπνευσε τη δημιουργία της Χώρας του Οζ. Ο ιαπωνικός ναός στο Δασωμένο Νησί γοήτευσε τον Φρανκ Λόιντ Ράιτ, και πιθανόν επηρέασε τα σχέδια του για τις οικίες «της Πεδιάδας».[…] Από το 1893, κάθε αμερικανικό καρναβάλι περιλαμβάνει κεντρικό δρόμο που λέγεται Μιντγουέι και Τροχό του Φέρις, και κάθε παντοπωλείο περιέχει προϊόντα που γεννήθηκαν στην έκθεση. Το Σρέντιντ Γουίτ τελικά επιβίωσε. Κάθε σπίτι διαθέτει πλήθος λαμπτήρων πυράκτωσης με εναλλασσόμενο ρεύμα, πράγματα που απέδειξαν για πρώτη φορά τη βιωσιμότητά τους για ευρεία χρήση στην έκθεση·
[…] Η σημαντικότερη επίδραση της έκθεσης ήταν η αλλαγή που επέφερε στον τρόπο με τον οποίο οι Αμερικανοί αντιλαμβάνονται τις πόλεις τους και τους αρχιτέκτονες τους. Ώθησε όλη την Αμερική -και όχι μόνο μερικούς πλούσιους πάτρονες της αρχιτεκτονικής- να βλέπουν τις πόλεις με τελείως διαφορετικό μάτι.[…] Η έκθεση δίδαξε σε άντρες και γυναίκες, μαθημένους στα απολύτως απαραίτητα, ότι οι πόλεις δεν χρειάζονταν να είναι σκοτεινά, βρώμικα και επικίνδυνα προπύργια του αυστηρώς χρηστικού. Μπορούσαν να είναι και όμορφες.
(σελ.565-6)
Αυτή η εξιστόρηση της δημιουργίας της Έκθεσης, από την ανάθεσή της μέχρι τη λήξη της πολύ μου άρεσε! Ίσως σε κάποιους να μην φανεί τόσο ενδιαφέρον και κάποια σημεία να τα βρουν λίγο βαρετά αλλά εγώ έβρισκα όλες αυτές τις λεπτομέρειες συναρπαστικές! Όπως είπα και πιο πάνω ήταν ο βασικότερος λόγος που ήθελα να διαβάσω το βιβλίο και ικανοποιήθηκα και με το παραπάνω!
Μέσα στα κτήρια της έκθεσης οι επισκέπτες συναντούσαν συσκευές και ιδέες καινοφανείς για τους ίδιους και τον κόσμο. Άκουγαν ζωντανή μουσική από μια ορχήστρα στη Νέα Υόρκη που μεταδιδόταν μέσω υπεραστικού τηλεφώνου. Είδαν τις πρώτες κινούμενες εικόνες στο Κινητοσκόπιο του Έντισον, και παρακολούθησαν έκπληκτοι τις αστραπές που κροτάλιζαν γύρω από το σώμα του Νίκολα Τέσλα. Είδαν ακόμη πιο διαβολεμένα πράγματα -το πρώτο φερμουάρ· την πρώτη πλήρως ηλεκτρική κουζίνα, που περιλάμβανε αυτόματο πλυντήριο πιάτων· και ένα κουτί που υποτίθεται πως περιείχε ό,τι χρειαζόταν κανείς για να κάνει τηγανίτες, με το εμπορικό σήμα Αντ Τζερεμάια’ς.
(σελ.382-3)
Εκεί ήταν ο Πεντερέφσκι, ο Χουντίνι, ο Τέσλα, ο Έντισον, ο Τζόπλιν, ο Ντάροου, ένας καθηγητής του Πρίνστον ονόματι Γούντροου Γουίλσον, και μια γλυκιά γριούλα με καλοκαιρινό μαύρο μεταξωτό φόρεμα με λουλούδια στο μπλε χρώμα του μη με λησμόνει, ονόματι Ζούζαν Μπ. Άντονι.
(σελ.439)
Και από την άλλη έχουμε τον Χ. Χ. Χολμς, έναν από τους πρώτους καταγεγραμμένους κατά συρροή δολοφόνους της Αμερικής. Ο Χολμς ήταν ένας νεαρός γιατρός, ιδιαίτερα γοητευτικός, έκανε τους ανθρώπους να τον εμπιστεύονται με τρομερή ευκολία, έλεγε ψέματα χωρίς τον παραμικρό δισταγμό, έστηνε οικονομικές απάτες, ανοιγόκλεινε επιχειρήσεις ανάλογα με το συμφέρον του και χρησιμοποιούσε ένα σωρό ψεύτικα ονόματα. Χρωστούσε χρήματα σε πολλούς ανθρώπους αλλά πάντα κατάφερνε να αποφεύγει τις πληρωμές. Μα κυρίως του άρεσε να παίζει με τους ανθρώπους, να τους χειραγωγεί και αφού βαρεθεί να τους ξεφορτωθεί συνήθως με κάποια φριχτή μέθοδο. Βασικά του θύματα ήταν νεαρές γυναίκες και βασικός τόπος δράσης του ήταν ένα ξενοδοχείο που έχτισε ο ίδιος ειδικά γι’αυτό το σκοπό, το επονομαζόμενο και Κάστρο. Το έχτισε επίτηδες κοντά στην Έκθεση ώστε να προσελκύσει περισσότερο κόσμο, μια πραγματική παγίδα για τα υποψήφια θύματα του.
Ο Χολμς δρούσε ψύχραιμα και πάντα αντιμετώπιζε τους δύσπιστους και τις ερωτήσεις τους με τέτοιο τρόπο που κανείς δεν υποψιάστηκε ότι είχε την παραμικρή εμπλοκή στις εξαφανίσεις των αγαπημένων τους, παρά μόνο πολύ αργότερα.
Κανείς δεν ξέρει ποιος είναι ο πραγματικός αριθμός των θυμάτων του. Ο ίδιος επιβεβαίωσε 27, αλλά κάποιοι εκτιμούν ότι έφτασε μέχρι και τους 200.
«Γεννήθηκα με το διάβολο μέσα μου. Ήμουν δολοφόνος και δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς, όπως ένας ποιητής έχει έμπνευση να τραγουδήσει και δεν μπορεί να κάνει αλλιώς.»
(σελ.15)
«Είναι ένα θαύμα μοχθηρίας, ένας ανθρώπινος δαίμονας, ένα ον τόσο αδιανόητο, που τέτοιο χαρακτήρα κανένας μυθιστοριογράφος δεν θα τολμούσε να επινοήσει. Επιπλέον, η ιστορία δείχνει να εικονογραφεί το τέλος του αιώνα.»
(σελ.562)
Παρ’ ότι πρόκειται για αληθινή ιστορία, που σημαίνει ότι θεωρητικά δεν υπάρχει κανένα μυστήριο, ο Λάρσον κατάφερε σε σημεία να κάνει την ανάγνωση σχεδόν αγωνιώδη.
Μου άρεσε επίσης πολύ η αποτύπωση της εποχής. Μια εποχή γεμάτη δυσκολίες αλλά και εκπλήξεις. Ανακαλύψεις, εφευρέσεις και καινοτομίες γίνονταν συνέχεια. Σχεδόν ζήλευα όλους αυτούς τους επισκέπτες της Έκθεσης. Είδαν θαύματα και ενθουσιάζονταν με πράγματα που σήμερα θεωρούμε συνηθισμένα και αυτονόητα. (Και μετά διάβαζα και για όλα τα άλλα π.χ. τι γνώμη είχαν για τις γυναίκες ή από τι μπορεί να πέθαιναν και έλεγα όχι ευχαριστώ!) Και ο Έρικ Λάρσον τα παρουσίασε και τα δύο, και την Λευκή και την Μαύρη Πόλη.
Ωστόσο τα πράγματα άλλαζαν. Όπου και να κοιτούσε κανείς, το όριο ανάμεσα στο ηθικό και στο φαύλο έμοιαζε να υποχωρεί. Η Ελίζαμπεθ Κέιντι Στάντον επιχειρηματολογούσε υπέρ του διαζυγίου. Ο Κλάρενς Ντάροου συνηγορούσε υπέρ του ελεύθερου έρωτα. Μια νεαρή γυναίκα ονόματι Μπόρντεν σκότωσε τους γονείς της.
(σελ.31)
Εννοείται πως για όλα αυτά έχει γίνει τρομερή έρευνα και αυτό φαίνεται και στο κείμενο αλλά και στη βιβλιογραφία και στις σημειώσεις στο τέλος του βιβλίο, ενώ έδινε τροφή και για περαιτέρω προσωπική έρευνα.
Αυτό που με μάγεψε στο Σικάγο της Επίχρυσης Εποχής ήταν η προθυμία της πόλης να επιχειρήσει το ακατόρθωτο στο όνομα της πολιτικής της τιμής, μια ιδέα τόσο μακρυά από τη σημερινή ψυχοσύνθεση, ώστε δύο σοφοί αναγνώστες των πρώτων προσχεδίων αυτού του βιβλίου απόρησαν γιατί ήθελε το Σικάγο τόσο παθιασμένα να κερδίσει τη Διεθνή Έκθεση. Η αντιπαράθεση της περηφάνιας και του απύθμενου κακού μού φάνηκε πως αποκαλύπτει πολλά για τη φύση των ανθρώπων και τις φιλοδοξίες τους. Όσο περισσότερα διάβαζα για την έκθεση, τόσο περισσότερο μαγευόμουν. Ότι θα επιχειρούσε ο Τζόρτζ Φέρις να φτιάξει κάτι τόσο μεγάλο και πρωτότυπο -και ότι θα πετύχαινε με την πρώτη προσπάθεια- φαίνεται αδιανόητο στις μέρες που ζούμε, με τις μηνύσεις για αστική ευθύνη.
(από τις Σημειώσεις στο τέλος του βιβλίου)
Μου άρεσε πολύ! Περισσότερο απ’ ότι περίμενα για να είμαι ειλικρινής!
η άποψη μου κι εδώ:
https://wordpress64426.wordpress.com/2020/03/18/%CE%BF-%CE%B4%CE%B9%CE%AC%CE%B2%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CF%82-%CF%83%CF%84%CE%B7-%CE%BB%CE%B5%CF%85%CE%BA%CE%AE-%CF%80%CF%8C%CE%BB%CE%B7-%CE%B7-%CE%B1%CE%BB%CE%B7%CE%B8%CE%B9%CE%BD%CE%AE-%CE%B9%CF%83/
Πού πάει το λευκό όταν το χιόνι λιώνει; by Καλλιόπη Πασιά
Το βρήκα στη βιβλιοθήκη, μου άρεσε ο τίτλος, δεν το είχε δανειστεί και κανείς(το λυπήθηκα λίγο) και είπα γιατί όχι, ας το πάρω!
Έτσι κι έτσι ήταν....κάποια λίγα ποιήματα μου άρεσαν, αλλά τα περισσότερα τα βρήκα λίγο αδιάφορα....
Έτσι κι έτσι ήταν....κάποια λίγα ποιήματα μου άρεσαν, αλλά τα περισσότερα τα βρήκα λίγο αδιάφορα....
Ο άχρωμος Τσουκούρου Ταζάκι και τα χρόνια του προσκυνήματός του by Haruki Murakami, Μαρία Αργυράκη
3.0
Χμμφφφ δεν ξέρω....ήταν πολύ περίεργο, και νομίζω πως δεν το εννοώ με την καλή έννοια.....το διάβασα πολύ γρήγορα και χωρίς δυσκολία αλλά σε καμιά περίπτωση δεν με ενθουσίασε....ήταν κάπως αδιάφορο και πολλά πράγματα δεν έβγαζαν νόημα. (και δεν εννοώ ότι συνέβαινε κάτι μεταφυσικό, μακάρι να ήταν έτσι)....και με το τέλος δεν ξέρω τι συμπέρασμα θα έπρεπε να βγάλω......
Μετά από εκείνο το memoir με το τρέξιμο αυτό είναι το δεύτερο του Murakami που διαβάζω άρα ουσιαστικά το πρώτο μυθιστόρημα.....και εντάαξει.....θα διαβάσω μάλλον και κάτι άλλο και βλέπουμε....
Μετά από εκείνο το memoir με το τρέξιμο αυτό είναι το δεύτερο του Murakami που διαβάζω άρα ουσιαστικά το πρώτο μυθιστόρημα.....και εντάαξει.....θα διαβάσω μάλλον και κάτι άλλο και βλέπουμε....