kyriakiz's reviews
778 reviews

Λοιπόοοοον.....τώρα εγώ αυτό που διάβασα, δεν ξέρω αν μου άρεσε ή όχι.......μάλλον όμως ναι...

Το πέτυχα στη δανειστική βιβλιοθήκη και το πήρα από περιέργεια. Είχα διαβάσει κανα δυο καλές κριτικές εδώ μέσα και ουσιαστικά αυτό που αναρωτιόμουν ήταν τι ζωή μπορεί να έχει κάποιος, ώστε να αξίζει να γίνει βιβλίο. Και μάλιστα όχι ένα αλλά έξι!!

Το βιβλίο λοιπόν, το πρώτο από αυτά τα έξι, περιστρέφεται γύρω από το θάνατο του πατέρα του συγγραφέα και τη σχέση που είχαν όταν ήταν εν ζωή. Το πώς η παρουσία του (ή η απουσία του) επηρέασε τη ζωή του ως παιδί και στη συνέχεια ως εφήβου, αλλά και πιο μετά που μεγάλωσε, παντρεύτηκε κι έκανε δικά του παιδιά.

Καμιά φορά ξεχνούσα τι ήταν αυτό που διάβαζα και όταν ξαφνικά το θυμόμουν, ένιωθα λίγο άβολα....ένιωθα ότι ίσως να μην έπρεπε να τα γνωρίζω όλα αυτά....ότι ίσως παραήταν προσωπικά.....

Γραμμένο με έναν τρόπο λίγο κάπως σαν ημερολόγιο αλλά όχι με χρονική σειρά. Πιο πολύ σαν καταγραφή αναμνήσεων, σκέψεων και συναισθημάτων. Αυτή λοιπόν η χρονική ασυνέχεια καμιά φορά λίγο με μπέρδευε, αλλά νομίζω μου άρεσε, γιατί δημιουργούσε έτσι μια πιο νοσταλγική ατμόσφαιρα.

Εν τέλει δεν ξέρω αν ήταν το αριστούργημα που συγκλόνισε κάποιους ή χάσιμο χρόνου.
Αυτό που ξέρω είναι ότι ήταν...ενδιαφέρον....ναι νομίζω αυτή είναι η λέξη που το περιγράφει καλύτερα: ενδιαφέρον!
Και ότι κάποια στιγμή θα επιστρέψω και με το 2ο βιβλίο!

Τώρα για βαθμολογία.....δεν ξέρω αν μπορώ να βαθμολογήσω κάτι τέτοιο.....θα το αφήσω έτσι προς το παρόν.....


(Τέλος με κάτι σαν υποσημείωση θα ήθελα να αναφέρω πως το ότι δεν υπήρχαν κεφάλαια πίστευα ότι θα με κουράσει. Και η αλήθεια είναι ότι ναι μεν με εκνεύριζε γιατί αναγκαζόμουν να το αφήνω όπου να 'ναι αλλά δεν με κούραζε. Δεν με κούραζε καθόλου!)


B.R.A.CE. 2018: 4 βιβλία συγγραφέων διαφορετικής εθνικότητας(1/4)

“Αυτή: η πιο θλιβερή ιστορία που έχω ποτέ μου ακούσει -η πιο θλιβερή.”

Έτσι ξεκινάει ο Καλός Στρατιώτης του Ford Madox Ford, και είναι κάτι που ο αφηγητής Τζον Ντάουελ επαναλαμβάνει συχνά μέσα στην ιστορία του.

Ο Τζον Ντάουελ λοιπόν, μας αφηγείται την ιστορία μιας σχέσης και πώς αυτή έφτασε στο τέλος της. Της φιλικής σχέσης του ίδιου και της συζύγου του με το ζεύγος Άσμπερναμ. Ο Τζόν και η Φλόρενς Ντάουελ, Αμερικανοί Προτεστάντες, συναντούσαν κάθε καλοκαίρι επί 9 χρόνια τους Άγγλους Έντουαρντ και Λεονόρα Άσμπεναμ, Προτεστάντης και Ρωμαιοκαθολοκή αντίστοιχα, στα λουτρά της πόλης Ναουχάιμ. Η Φλόρενς και ο Έντουαρντ έπασχαν από την καρδιά τους και τα λουτρά ήταν μέρος της θεραπείας τους.
Εκεί τα 2 ζευγάρια ανέπτυξαν μια φιλική σχέση, μοιράζονταν κοινά ενδιαφέροντα, πήγαιναν σε δείπνα και έκαναν εκδρομές στην εξοχή.
Εννιά χρόνια όμως μετά την πρώτη τους συνάντηση όλα διαλύθηκαν και η αλήθεια χτύπησε την πόρτα του αφηγητή μας.

Στον μονόλογο του, ο Τζον Ντάουελ, προσπαθεί να διαλευκάνει το πώς ξεκίνησαν όλα και γιατί έληξαν έτσι άδοξα.
Με μια αφήγηση κάπως συνειρμική, πηδώντας χρονικά από κει κι από δω, αναλύει τα γεγονότα προσπαθώντας να καταλάβει.
Βλέπει την υπόθεση από διαφορετικές σκοπιές προσπαθώντας να αναλύσει τον χαρακτήρα του καθενός και το ρόλο που είχε στην ιστορία. Ενώ πολλές φορές ένιωθα πώς προσπαθούσε να δικαιολογήσει τις πράξεις τους. Πράξεις που, κατ' εμέ τουλάχιστον, δεν χωρούν καμιά δικαιολογία και γι' αυτόν τον λόγο ο αφηγητής νομίζω πως μου φαίνονταν, ίσως λιγάκι, αφελής.
Ταυτόχρονα με την αφήγησή του προς εμάς, ο Τζον Ντάουελ συνειδητοποιεί το μέγεθος της άγνοιάς του. Το μέγεθος της απάτης μέσα στην οποία, εσκεμμένα η μη, ζούσε, όπως νόμιζε, ευτυχισμένος.
Και παρότι, μετά από όλο αυτό, όλα όσα έμαθε, θα περίμενε κανείς να υπήρχε μια πικρία ίσως στη “φωνή” του πρωταγωνιστή, εγώ τουλάχιστον δεν την βρήκα. Ίσως μόνο μια θλίψη γι' αυτά που χάθηκαν και μια άρνηση. Άρνηση να νιώσει, να καταδικάσει, να κρίνει. Και κυρίως μια προσπάθεια να σώσει την μνήμη του γάμου του και της φιλίας του με τους Άσμπερναμ.

“Μια ιστορία πάθους” είναι ο υπότιτλος του βιβλίου και αυτό ακριβώς είναι που έλειπε από τον πρωταγωνιστή, το πάθος. Άτολμος και μέσα στην άγνοια, έζησε όλη του τη ζωή, συμπεριλαμβανομένου και των 12 χρόνων που διήρκεσε ο γάμος του.
Σε όλο το βιβλίο θαυμάζει και επαινεί τον Έντουαρντ Άσμπερναμ, το πόσο καλός άνθρωπος και στρατιώτης είναι, και ίσως μάλιστα να τον ζήλευε και λίγο. Να ζήλευε την τόλμη και το πάθος του για τη ζωή και να ήθελε να ήταν αυτός στη θέση του. Γιατί, όπως αναφέρει και το επίμετρο, ο Τζον Ντάουελ δεν ήταν τίποτε άλλο παρά ένας θεατής της ζωής.

Και μέσα σε όλα αυτά βλέπουμε και λίγο την κοινωνία της εποχής και πώς αυτή και οι συμβάσεις της καθοδήγησαν τις πράξεις των ηρώων μας. Το γεγονός ότι η Λεονόρα ήταν Ρωμαιοκαθολική σε αντίθεση με τους άλλους τρεις που ήταν Προτεστάντες. Το γεγονός ότι οι Ντάουελ ήταν Αμερικανοί, ενώ οι Άσμπερναμ Άγγλοι, αλλά και οι μεν και οι δε εύποροι, καλοί και καθωσπρέπει άνθρωποι που είχαν να διατηρήσουν ένα όνομα στην κοινωνία.

Γιατί λοιπόν η πιο θλιβερή ιστορία; Ίσως γιατί όπως λέει και ο ίδιος προς το τέλος, κανείς δεν πήρε αυτό που ήθελε και γιατί οι περισσότεροι εκεί μέσα κατάληξαν είτε νεκροί, είτε τρελοί, είτε δυστυχισμένοι, εγκλωβισμένοι σε μια ζωή που δεν ζήτησαν.


B.R.A.CE. 2018: Ένα βιβλίο από τις Εκδόσεις Gutenberg


Η άποψη μου και εδώ:
https://wordpress64426.wordpress.com/2018/04/10/%CE%BF-%CE%BA%CE%B1%CE%BB%CF%8C%CF%82-%CF%83%CF%84%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%B9%CF%8E%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B7-%CF%80%CE%B9%CE%BF-%CE%B8%CE%BB%CE%B9%CE%B2%CE%B5%CF%81%CE%AE-%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%81/

3,5*

Καταρχάς να πω ότι το βιβλίο το διάβασα μισό ελληνικά μισό αγγλικά. Κι αυτό γιατί βρήκα την ελληνική μετάφραση ανυπόφορα εκνευριστική!!

Πέραν αυτού όμως το ίδιο το βιβλίο δεν μου φάνηκε κάτι ιδιαίτερο.......δυστυχώς δεν με άγγιξε........τον πρωταγωνιστή μερικές φορές τον καταλάβαινα μερικές όχι, ενώ δεν ήταν λίγες οι φορές που με εκνεύριζε! Ίσως αν τον το είχα διαβάσει σε λίγο πιο μικρή ηλικία να είχα άλλη άποψη και να υπήρχε μεγαλύτερη ταύτιση με τον πρωταγωνιστή...

Το έξτρα μισό αστεράκι για τον τίτλο και για τις τελευταίες σελίδες που τις βρήκα πραγματικά πολύ καλές!



B.R.A.CE 2018: Ένα βιβλίο που είδες σε ανάρτηση του Bookception



“You know that song ‘If a body catch a body comin’ through the rye’? I’d like—”
“It’s ‘If a body meet a body coming through the rye’ !” old Phoebe said. “It’s a poem. By Robert Burns.”
“I know it’s a poem by Robert Burns.”
She was right, though. It is “If a body meet a body coming through the rye.” I didn’t know it then, though.
“I thought it was ‘If a body catch a body,’ ” I said. “Anyway, I keep picturing all these little kids playing some game in this big field of rye and all. Thousands of little kids, and nobody’s around—nobody big, I mean—except me. And I’m standing on the edge of some crazy cliff. What I have to do, I have to catch everybody if they start to go over the cliff—I mean if they’re running and they don’t look where they’re going I have to come out from somewhere and catch them. That’s all I’d do all day. I’d just be the catcher in the rye and all. I know it’s crazy, but that’s the only thing I’d really like to be. I know it’s crazy.”

3,5*

Αρκετά καλό και ευχάριστο θα έλεγα αλλά όχι κάτι παραπάνω....

Στο βιβλίο παρακολουθούμε 2 διαφορετικές χρονικές περιόδους:
Η μια το 1967 με πρωταγωνίστρια την Οντέλ Μπαστιέν μια κοπέλα από το Τρίνινταντ που πήγε να ζήσει στην Αγγλία για μια καλύτερη ζωή. Εκεί αρχικά πιάνει δουλεία σε ένα υποδηματοπωλείο, αλλά στην συνέχεια της δίνεται η ευκαιρία να εργαστεί ως δακτυλογράφος σε ένα ινστιτούτο τέχνης, κάτι που θα φέρει τα πάνω κάτω στη ζωή της.
Και μετά έχουμε και την Όλιβ Σλος από το 1936. Η Όλιβ μετακομίζει με την οικογένεια την σε ένα μικρό χωριό στην Ισπανία, όπου και γνωρίζουν την Τερέζα Ρόμπλες και τον αδερφό της Ισαάκ, έναν ανερχόμενο καλλιτέχνη. Και εκεί ξεκινάει η δική της περιπέτεια....

Εντάααξει....κακό δεν ήταν σίγουρα, αλλά δεν ήταν και κάτι σπουδαίο. Να πω την αλήθεια, διαβάζοντας την περιγραφή περίμενα κάτι παραπάνω! Είχε λίγο μυστήριο, λίγο δράμα, λίγο αισθηματικό, λίγο τέχνη. Είχε και λίγο ισπανικό εμφύλιο, έθιγε και λίγο τη θέση των γυναικών εκείνη την εποχή και τις περιορισμένες ευκαιρίες που είχαν......αλλά εντάξει.....δεν με ικανοποίησε......Λίγο πιο κάτω από τη μέση και μετά νομίζω πώς κάπου το έχασε...ή έχασε εμένα.....ήταν και το τέλος λίγο προβλέψιμο...όχι αυτό ακριβώς που είχα υποθέσει βέβαια αλλά δεν μου προκάλεσε και ιδιαίτερη έκπληξη όπως θα ήθελα!

Τώρα όσο για τους χαρακτήρες δεν έχω να πω και πολλά...τους βρήκα λιγάκι αψυχολόγητους.....ενώ στην αρχή μου ήταν σχετικά συμπαθείς στο τέλος κατέληξαν από αδιάφοροι έως...όχι συμπαθείς. Ενώ υπήρχαν φορές που οι αποφάσεις που έπαιρναν ήταν λογικές και σωστές κάποιες άλλες φορές οι ίδιοι χαρακτήρες έπαιρναν αποφάσεις ανεξήγητες!

Τέλος θα ήθελα να πω πως δεν είμαι σίγουρη ότι κατάλαβα σε τι αναφέρεται ο τίτλος...γιατί μούσα;; προσωπικά πιο πολύ θα μου κόλλαγε να λέγεται Η Ζωγράφος....ή Η Καλλιτέχνης..........όχι δηλαδή ότι η μούσα είναι άσχετη....αλλά ντάξει.....τι να πω....

Συμπαθητικό αλλά όχι κάτι ιδιαίτερο.....ίσως κάποια στιγμή αργότερα επιχειρήσω και [b:Το κουκλόσπιτο|28454552|Το κουκλόσπιτο|Jessie Burton|https://images.gr-assets.com/books/1451994033s/28454552.jpg|25328659] της που λένε ότι είναι καλύτερο....


B.R.R.A.CE 2018: Ένα βιβλίο με όπλο στο εξώφυλλο ή στο τίτλο (περίστροφο, σχοινί, πριόνι, μαχαίρι, κτλ)

4,5*

Το όνομά μου είναι Άμπερ Ρένολντς.
Υπάρχουν τρία πράγματα που πρέπει να ξέρετε για μένα:
1. Βρίσκομαι σε κώμα.
2. Ο άντρας μου δεν μ' αγαπάει πια.
3. Μερικές φορές λέω ψέματα

Πολύ καλό! Και δεν το περίμενα!

Τα κεφάλαια του βιβλίου εναλλάσσονται μεταξύ του Τώρα, του Τότε και του Πριν.
Το Τώρα, όπου η Άμπερ βρίσκεται σε ένα νοσοκομείο σε κώμα και όπου παρόλα αυτά ακούει τα πάντα. Τον άντρα της, την αδερφή της, τους γιατρούς και τις νοσοκόμες, τους αστυνομικούς... Και από αυτά που λένε προσπαθεί να καταλάβει. Να θυμηθεί πώς βρέθηκε εκεί, σε αυτήν την κατάσταση. Ήταν ατύχημα ή όχι; Έφταιγε εκείνη ή κάποιος άλλος;
Το Τότε, όπου είμαστε μια εβδομάδα πριν το συμβάν. Εκεί βλέπουμε λίγο από την όχι και πολύ ευτυχισμένη ζωή της Άμπερ. Τη σχέση της με τους συναδέλφους της στη δουλειά, με τον άντρα της, με την αδερφή της. Κι όλα αυτά μας τα αφηγείται η ίδια.
Και υπάρχει και το Πριν όπου διαβάζουμε αποσπάσματα ενός ημερολόγιο, όταν η Άμπερ ήταν 10 ετών.

Έξυπνο; Σίγουρα!
Αγωνιώδες; Πολύ!
Ανατρεπτικό; Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία!!!

Το “Μερικές φορές λέω ψέματα” είναι ένα πολύ καλό, πολύ έξυπνα γραμμένο και σίγουρα πολύ ανατρεπτικό ψυχολογικό θρίλερ!
Είναι από αυτά τα βιβλία που δεν μπορείς να αφήσεις από τα χέρια σου αν δεν φτάσεις πρώτα στο τέλος! Ο τρόπος αφήγησης, συνδυασμένος με τα μικρά εναλλασσόμενα κεφάλαια το κάνουν τρομερά αγωνιώδες και σε ωθεί να διαβάσεις κι άλλο λίγο, κι ακόμα ένα κεφάλαιο!
Και φυσικά υπάρχουν και οι ανατροπές! Και πιστέψτε με είναι αδύνατο να τις προβλέψει κανείς και να μην πέσει στις παγίδες!!
Μέχρι την πρώτη μεγάλη ανατροπή εγώ είχα ξεχάσει την τρίτη πρόταση/προειδοποίηση! Μεγάλο λάθος!! Η Άμπερ μερικές φορές λέει ψέματα και αυτό είναι κάτι που δεν πρέπει να ξεχάσεις ποτέ!
Ποιος λέει αλήθεια και ποιος υποκρίνεται; Τι σχέση μπορεί να έχει με το συμβάν ο άντρας της; Πόσα ξέρει η αδερφή της; Κι εκείνος ο πρώην που εμφανίστηκε ξαφνικά τι ρόλο παίζει; Και φυσικά πώς σχετίζεται το παρόν με το παρελθόν;

Πολύ ωραία δομημένοι χαρακτήρες επίσης και όλοι τους αναξιόπιστοι! Και πρώτη από όλους η αφηγήτρια και πρωταγωνίστρια μας Άμπερ Ρένολντς, η οποία εξαιτίας αυτής της αναξιοπιστίας της, προσωπικά δεν είμαι σίγουρη αν μου έγινε συμπαθής. Κάτι που φυσικά δεν θεωρώ αρνητικό αλλά αντίθετα το βρίσκω πολύ ενδιαφέρον!

Αν υπάρχει κάτι που δεν μου άρεσε ή μάλλον καλύτερα κάτι που κάπως με ξένισε, τότε αυτό είναι η ανατροπή της τελευταίας σελίδας (ω ναι υπάρχει ακόμα κι εκεί μια!), η οποία αφήνει το βιβλίο λίγο στον αέρα...
Η δυσαρέσκεια μου βέβαια, ευτυχώς, δεν κράτησε πολύ γιατί έμαθα ότι θα κυκλοφορήσει και δεύτερο βιβλίο, γεγονός που έδωσε μια κάποια ουσία στο τέλος!

Ήταν πραγματικά πολύ καλό βιβλίο και σίγουρα αξίζει!


B.R.A.CE. 2018: Ένα βιβλίο που "όλοι" διάβασαν το 2017, αλλά όχι εσύ



η άποψη μου για το βιβλίο και εδώ:
https://wordpress64426.wordpress.com/2018/03/06/%CE%BC%CE%B5%CF%81%CE%B9%CE%BA%CE%AD%CF%82-%CF%86%CE%BF%CF%81%CE%AD%CF%82-%CE%BB%CE%AD%CF%89-%CF%88%CE%AD%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B1-%CF%84%CE%BF-%CF%88%CF%85%CF%87%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%B9%CE%BA/

Καλό...αλλά όχι κάτι ιδιαίτερο......
Διαβάζεται πολύ εύκολα κάτι στο οποίο βοηθάει και η πρωτοπρόσωπη αφήγηση αλλά και τα μικρά κεφάλαια αλλά παρόλα αυτά...ντάξει....δεν με ενθουσίασε.....ούτε κρύο, ούτε ζέστη.....

Προβληματίστηκα πολύ με αυτό το βιβλίο. Και όχι με την καλή έννοια. Το ξεκίνησα, η αλήθεια είναι, με υψηλές προσδοκίες, περιμένοντας να διαβάσω ένα πραγματικά πολύ καλό βιβλίο που θα θυμάμαι για καιρό. Δυστυχώς δεν έγινε έτσι ακριβώς.....

Δεν μπορώ να πω, καλό βιβλίο ήταν και άξιζε πιστεύω το χρόνο που του αφιέρωσα....αλλά είχε μερικά πολύ σημαντικά προβλήματα. Και το κυριότερο αυτών ο πρωταγωνιστής. Κατέβαλα τεράστιες προσπάθειες αλλά δυστυχώς δεν κατάφερα να τον συμπαθήσω.....

Αλλά ας τα πάρουμε από την αρχή.....

(**Τα σημαντικά spoiler είναι κρυμμένα αλλά ίσως υπάρχουν και άλλα μικρότερα που αφορούν την υπόθεση. Κάποιος λοιπόν που θέλει να διαβάσει το βιβλίο ανεπηρέαστος καλό θα ήταν να μη συνεχίσει. Εγώ καλού κακού προειδοποιώ.**)


Ο Θίο στα δεκατρία του επιζεί ως εκ θαύματος από μια έκρηξη στο Met. Ένα από τα θύματα ήταν και η μητέρα του, αλλά και ένας ηλικιωμένος συλλέκτης, ο οποίος λίγο πριν πεθάνει, του δίνει ένα δαχτυλίδι, μια διεύθυνση και τον προτρέπει να πάρει μαζί του φεύγοντας την Καρδερίνα, έναν ανεκτίμητο πίνακα του Φαμπρίτσιους. Συντετριμμένος ο Θίο από την απώλειά του και μην έχοντας πού αλλού να πάει, οι κοινωνικές υπηρεσίες τον στέλνουν να μείνει προσωρινά με την πλούσια οικογένεια του φίλου του, Άντι. Κατά τη διαμονή του εκεί βρίσκει την ευκαιρία και, ακολουθώντας τις οδηγίες του νεκρού συλλέκτη, επισκέπτεται τον Χόμπι, παλαιοπώλη και επισκευαστή επίπλων, αλλά και έναν από τους συμπαθέστερους και γλυκίτατους χαρακτήρες αυτού του βιβλίου.
Όλα αυτά όμως δεν κρατούν πολύ, καθώς εμφανίζεται ο εξαφανισμένος του πατέρας μαζί με τη φιλενάδα του για να τον πάρουν και να πάνε να ζήσουν μαζί στο Λας Βέγκας. Ο Θίο αν και απρόθυμος, εγκαταλείπει την Νέα Υόρκη και ακολουθεί με τα λιγοστά του υπάρχοντα και τον κλεμμένο πίνακα.

Και εκεί ξεκινούν τα προβλήματα....και του Θίο και τα δικά μου....

Στο Βέγκας γνωρίζει τον Μπόρις, με τον οποίο και γίνονται φίλοι (τον μοναδικό φίλο που απέκτησα όσο έζησα στο Βέγκας και -όπως αποδείχτηκε στην πορεία- έναν από τους πολυτιμότερους φίλους της ζωής μου) και μαζί ξεκινούν αλκοόλ, ναρκωτικά, κλοπές. Και εκεί άρχισα να εκνευρίζομαι μαζί του. Έπιανα τον εαυτό μου να κουνάω αποδοκιμαστικά το κεφάλι πάμπολλες φορές.
Αλλά και αργότερα όταν

Spoiler

πέθανε ο πατέρας του και ο Θίο αναγκάστηκε να γυρίσει στη Νέα Υόρκη, όπου έμενε με τον Χόμπι

, με νευρίαζε όλη αυτή η απάθειά του και η μιζέρια του και το ότι του έτυχαν χίλια μύρια κακά αλλά δεν θέλει και να τον λυπάται κανείς και δεν δείχνει το παραμικρό ενδιαφέρον ή προσπάθεια για το οτιδήποτε.

Σαφώς και υπήρχαν και άλλοι αντιπαθητικοί χαρακτήρες όπως για παράδειγμα η Κίτσι (άθλιο όνομα) για την οποία μόνο αυτό έχω να πω:

Spoiler

”Έλα τώρα”, είπε βαριεστημένα. “Γύρνα όσο θες με τα ύποπτα φιλαράκια σου, πάρε όσα ναρκωτικά θες. Δε με νοιάζει”. Κοπέλα μου, πας καλά?! Ετοιμάζεσαι να τον παντρευτείς και δεν σε νοιάζει αν είναι ναρκομανής ή όχι?!?!

Ή ο Μπόρις! Λοιπόν ο Μπόρις αν και επίσης απαράδεκτος κατέληξε να μου είναι πιο συμπαθής από τον πρωταγωνιστή. Σαν χαρακτήρας μου φαινόταν πιο ενδιαφέρον αλλά και πιο ειλικρινής με τον εαυτό του, κάτι που ο Θίο, για μένα τουλάχιστον, δεν ήταν.

Και μέσα σ' όλα αυτά υπάρχει και η Καρδερίνα, με την οποία ο Θίο έχει πάθει μια εμμονή και από τη μια θέλει να την ξεφορτωθεί και από την άλλη να την κρατήσει όλη δική του.

Φυσικά υπήρχαν και κάποιες καλές έως ίσως και διασκεδαστικές θα έλεγα στιγμές όπως

Spoiler

αυτή που ο Θίο ανέλαβε το μαγαζί του Χόμπι και πουλούσε δήθεν αντίκες σε ανυποψίαστους πλούσιους πελάτες

ή οι υπέροχες περιγραφές των πινάκων (έχω και μια ιδιαίτερη αδυναμία στους Ολλανδούς ζωγράφους!).

Δυστυχώς όμως ούτε και το τέλος με ικανοποίησε. Για το οποίο δεν ξέρω τι να σκεφτώ είναι η αλήθεια. Ένας μονόλογος του Θίο για το πόσο άθλια είναι η ζωή και το πως δεν υπάρχουν δεύτερες ευκαιρίες και ένα σωρό άλλα απαισιόδοξα πράγματα με τα περισσότερα από τα οποία εγώ διαφωνώ οριζοντίως και καθέτως. Και ούτε μάθαμε τι απέγιναν οι υπόλοιποι χαρακτήρες......και βασικά εδώ που τα λέμε ούτε ο Θίο κατάλαβα τι απέγινε...

Spoiler

Αυτοκτόνησε? Δεν μπόρεσα να βγάλω άκρη....

Παρ' όλη την γκρίνια μου όμως, όπως είπα και παραπάνω, δεν θεωρώ ότι ήταν κακό βιβλίο. Αν θα το θυμάμαι μετά από καιρό? Δεν νομίζω. Η φλυαρία της Tartt εμφανής από τις πρώτες κιόλας σελίδες, δεν με ενόχλησε....μπορώ να πω πως μου άρεσε κιόλας ο τρόπος γραφής της. Και παρά το μεγάλο του μέγεθος, σαν βιβλίο δεν με κούρασε και το διάβασα σχετικά εύκολα και γρήγορα. Και σίγουρα θα ξαναδιαβάσω στο μέλλον και κάποιο άλλο δικό της......


Είναι σαν ένα αστείο του Φαμπρίτσιους. Στον πυρήνα της δημιουργίας του υπάρχει ένα αστείο. Κι αυτό ακριβώς κάνουν όλοι οι Μεγάλοι Δάσκαλοι. Ο Ρέμπραντ. Ο Βελάσκεθ. Ο Τιτσιάνο της τελευταίας περιόδου. Αστειεύονται. Μας κλείνουν το μάτι. Διασκεδάζουν. Στήνουν περίτεχνα την ψευδαίσθηση, το τέχνασμα, αλλά μόλις πας ένα βήμα πιο κοντά... Τα πάντα καταρρέουν σε μεμονωμένες πινελιές. Αφηρημένες, απόκοσμες.

“Είπαν ότι πρέπει να πεθάνω. Είπαν ότι έκλεψα την ανάσα άλλων ανθρώπων και τώρα πρέπει κι αυτοί να κλέψουν τη δική μου.”

Πολύ καλό! Πάρα πολύ καλό!
Πολύ δυνατό από την αρχή μέχρι το τέλος! Η ατμόσφαιρα ήταν κλειστοφοβική, σκοτεινή, παγωμένη, παρ' όλο που το μεγαλύτερο μέρος του βιβλίου διαδραματίζεται καλοκαίρι. Η γραφή της Hannah Kent ποιητική, σκληρή, σχεδόν ανελέητη, σε μαγνήτιζε, σε γράπωνε και σε έβαζε μέσα στην ιστορία. Ήταν περιγραφική, χωρίς όμως να γίνεται κουραστική. Ένιωθες ό,τι ένιωθαν οι άνθρωποι του βιβλίου, έβλεπες ό,τι έβλεπαν, μύριζες ό,τι μύριζαν.
Και η Άγκνες....αν και ξέρουμε από την αρχή του βιβλίου τι θα γίνει στο τέλος, δεν μπορούσα να νιώσω λύπηση για την Άγκνες. Δεν σε άφηνε να νιώσεις λύπηση. Συμπόνια ναι, λύπηση όχι.

Από τα πιο καλά βιβλία που διάβασα φέτος και ντροπή μου που δεν το είχα ανακαλύψει νωρίτερα!!


“Μετά κατάλαβα ότι δεν κοιτούσαν εμένα. Κατάλαβα ότι δεν έβλεπαν εμένα. Στα μάτια τους ήμουν ένα υποστατικό τυλιγμένο στις φλόγες. Ήμουν δυο σκοτωμένοι άντρες. Ήμουν ένα μαχαίρι. Ήμουν αίμα.”

“Πήραν ό,τι θυμόμουν από το Ιλουγκάσταντιρ, από τον Νάταν, και τ' ανακάτεψαν, τα 'στυψαν, έβγαλαν κάτι φριχτό, κάτι τρομαχτικό. Έκοψαν κι έραψαν την κατάθεση μου για εκείνη την νύχτα και με παρουσίασαν κακιά κι αποτρόπαιη. Ό,τι κι αν είπα, μου το πήραν και το άλλαξαν, ώσπου η ιστορία δεν ήταν πια δική μου.”

“Και με βάζει να κοιτάζω τις ώρες που περνούν. Δώρο φριχτό, όλες αυτές οι ώρες που μου δίνει για να αποχαιρετίσω τα πάντα. Γιατί δεν μου λένε πότε θα πεθάνω;”

Μπορεί να μην έμαθα να ληστεύω τράπεζα!
Μπορεί να μην έμαθα ούτε μια κλειδαριά της προκοπής να παραβιάζω!
Αλλά τουλάχιστον το βιβλίο αυτό το βρήκα διασκεδαστικότατο!
Έξυπνη πλοκή,απολαυστικοί διάλογοι, γρήγορη δράση και μια ομάδα απίθανων χαρακτήρων απαρτίζουν το αστυνομικό μυθιστόρημα του Chris Ewan, το οποίο διαβάζεται ταχύτατα.
Πραγματικά το απόλαυσα!

Το «Ντολόρες Κλέμπορν» είναι ένα αρκετά ευκολοδιάβαστο βιβλίο, αν και στην αρχή πίστεψα πως θα με κουράσει η δομή του, ένα μονοκόμματο κείμενο δηλαδή χωρίς κεφάλαια. Αλλά τελικά διαβάζονταν πολύ άνετα. Βοηθάει βέβαια και το γεγονός πως η αφήγηση είναι πρωτοπρόσωπη καθώς η Ντολόρες Κλέμπορν αφηγείται η ίδια την ιστορία της ζωής της σε δύο αστυνομικούς και μια στενογράφο, από τη στιγμή που γνώρισε και παντρεύτηκε τον άντρα της έως και τη μέρα θανάτου της εργοδότριά της, για τον οποίο άλλωστε και την κατηγορούν.
Σίγουρά όχι από τα αγαπημένα μου του King, αλλά αρκετά συμπαθητικό βιβλίο με μια πρωταγωνίστρια που άλλες φορές τη μισείς και άλλες τη λυπάσαι τόσο που καταλήγεις να τη συμπαθήσεις.