kyriakiz's reviews
778 reviews

Ανάμεικτα συναισθήματα....κάποιες φορές συμπόνια για τον πρωταγωνιστή και κάποιες φορές εκνευρισμό και κάποιες άλλες αδιαφορία......
Δεν ήταν το αριστούργημα που ήλπιζα αλλά ούτε και η απογοήτευση που φοβόμουν...

Κάπου μεταξύ 3 και 4.....αλλά λέω να βάλλω 3 γιατί νομίζω πώς μετά από λίγο θα το έχω ξεχάσει.....


B.R.A.CE. 2018: 4 βιβλία με όνομα στον τίτλο (1/4)

"Σ' εσένα θέλω να απευθυνθώ, σε' εσένα θα τα πω όλα. Για πρώτη φορά θα γνωρίσεις όλη μου τη ζωή, που ήταν πάντα δική σου, για την οποία δεν έμαθες ποτέ τίποτα."

Τόσο μικρό μα τόσο έντονο!


B.R.A.CE. 2018: 4 βιβλία συγγραφέων διαφορετικής εθνικότητας(3/4)

Το βιβλίο δεν αφορά τόσο την ομοφυλοφιλία όσο το τι συμβαίνει όταν είσαι τόσο φοβισμένος που δεν μπορείς να αγαπήσεις κανέναν.

Νομίζω ότι η παραπάνω πρόταση συνοψίζει όλο το νόημα και την ουσία αυτού του βιβλίου!

Για την υπόθεση δεν έχω να πω κάτι παραπάνω, τα γράφει πολύ ωραία στο οπισθόφυλλο.
Πολύ δυνατό, πολύ έντονο, με μια ρέουσα γραφή, άλλες φορές πιο μελαγχολική και άλλες φορές οργισμένη.
Ένα βιβλίο για τον φόβο του να αισθάνεσαι και του να το παραδέχεσαι πρώτα από όλα στον εαυτό σου, και του πώς αυτός ο φόβος είναι ικανός να σε καταστρέψει, εσένα και τους γύρω σου, να σε ρημάξει, μέχρι να μην νιώθεις τίποτε πια.


Ορισμένα μόνο από τα αγαπημένα μου κομμάτια:

Οι άνθρωποι, όμως δυστυχώς, δεν μπορούν να επινοήσουν τα αραξοβόλια τους, τους εραστές και τους φίλους τους, όπως δεν μπορούν να επινοήσουν και τους γονείς τους. Η ζωή τα δίνει όλα αυτά και η ζωή τα παίρνει, και η μεγάλη δυσκολία είναι να λες Ναι στη ζωή. (σελ. 16)

Οι άνθρωποι που θυμούνται τρελαίνονται από τον πόνο, τον πόνο να αναβιώνουν αιωνίως τον θάνατο της αθωότητάς τους. Οι άνθρωποι που ξεχνούν παθαίνουν μια άλλου είδους τρέλα, την τρέλα της άρνησης του πόνου και του μίσους της αθωότητας. Και ο κόσμος είναι κατά κανόνα χωρισμένος ανάμεσα σε τρελούς που θυμούνται και τρελούς που ξεχνούν. Οι ήρωες είναι σπάνιοι. (σελ.45)

“Κάποιος” έκανε ο Ζακ “ο πατέρας σου ή ο δικός μου πατέρας, θα 'πρεπε να μας έχει πει ότι δεν είναι και τόσο πολλοί οι άνθρωποι που πέθαναν από αγάπη. Άπειροι όμως έχουν χαθεί, και εξακολουθούν κάθε ώρα και στιγμή να χάνονται -και στα πιο απίθανα μέρη μάλιστα!- από την έλλειψή της”. (σελ. 89)

Πολλά έχουν γραφτεί για την αγάπη που μετατρέπεται σιγά σιγά σε μίσος, για την καρδιά που κρυώνει σιγά σιγά όταν πεθαίνει η αγάπη. Είναι εντυπωσιακή διαδικασία. Είναι πολύ πιο τρομερή απ' όσα έχω διαβάσει ποτέ σχετικά, πολύ πιο τρομερή απ' ό,τι θα μπορέσω ποτέ να διηγηθώ. (σελ. 224)


B.R.A.CE. 2018: 4 βιβλία με όνομα στον τίτλο(3/4)

Ο Μπεν Τζέικς και η Λούση Μαχόνι είναι νεκροί. Η Μίτσι Κίτσον αγνοείται. Και η υπάρχει και η υπόθεση από το προηγούμενο βιβλίο, η οποία εκκρεμεί.
Με τον Μπεν Τζέικς ασχολούμαστε μόνο στην αρχή και νιώθω ότι μπήκε μόνο και μόνο για να μας ανακατέψει, η παλιά υπόθεση μια μπαίνει μια βγαίνει και την ιστορία με την αγνοούμενη Μίτσι Κίτσον την ψιλοβαριόμουν και με εκνεύριζε ο όλος -λάθος- χειρισμός της υπόθεσης. Η Λούση Μαχόνι, η βασική μας υπόθεση -αφού ξεμπερδέψαμε το ποιος φόνος είναι αυτοκτονία και ποια αυτοκτονία φόνος- είχε ένα κάποιο ενδιαφέρον.....αλλά δυστυχώς δεν με ικανοποίησε.....ούτε ο τρόπος με τον οποίο εξελίχτηκαν τα πράγματα, ούτε ιδιαίτερη αγωνία είχε, ούτε και η αποκάλυψη του δολοφόνου ή τα κίνητρα του (κυρίως αυτά!) με έπεισαν.....
Φυσικά και είχε κάποιες καλές στιγμές αλλά σε γενικές γραμμές χλιαρό...
Διαβάζονταν πολύ γρήγορα, η ώρα μου πέρασε ευχάριστα και νομίζω πως ήταν καλύτερο από το προηγούμενο! (αλλά σαφώς κατώτερο των δύο πρώτων!)


B.R.A.CE. 2018: Ένα βιβλίο με ένα μέρος του σώματος στον τίτλο (καρδιά, οστά, δόντια, δέρμα, αίμα, κτλ)

4,5* γιατί κάπου έκανε μια μικρή τόση δα κοιλίτσα!

Ιρλανδία 1825, η Νόρα Λίχι χάνει τον άντρα της ξαφνικά και μόνη της τώρα πλέον πρέπει να φροντίσει τον ανάπηρο γιο της επίσης νεκρής κόρης της. Για να τη βοηθήσει με τις δουλείες προσλαμβάνει ένα νεαρό κορίτσι, τη Μαίρη.

Τα πράγματα όμως δεν είναι καθόλου εύκολα για τη χήρα και την παραδουλεύτρα της. Μετά τον ξαφνικό θάνατο του άντρα της Νόρα τα πράγματα παίρνουν την κάτω βόλτα. Ατυχίες και ατυχήματα άρχισαν να συμβαίνουν παντού. Οι αγελάδες δεν βγάζουν αρκετό γάλα, οι κότες δεν γεννούν πολλά αυγά. Και παρά τις προσπάθειες της να κρύψει τον εγγονό της από τα μάτια του κόσμου, οι άνθρωποι της κοιλάδας ξέρουν και μιλούν. Ψιθυρίζουν μεταξύ τους πως αυτός είναι που φταίει για όλα τα κακά που τους βρήκαν. Λένε πως είναι αγγισμένος, νεραϊδοπαρμένος, τελώνιο, πως τον έχουν πάρει οι Καλοί.

Τέσσερα πουλιά που σημαίνουν το θάνατο, αλάτι ή κάρβουνο στην τσέπη για να ξορκίσουν το κακό και κάθε λογής χόρτα και βότανα που θεραπεύουν τις αρρώστιες.

Στην Ιρλανδία του 1825 οι άνθρωποι ζουν μέσα στη φτώχεια, τις προκαταλήψεις και τις δεισιδαιμονίες. Πιστεύουν στις νεράιδες και στα ξωτικά. Πως ζουν ανάμεσα τους, πως κάνουν ζημιές και φάρσες και προκαλούν αρρώστιες. Αυτή είναι η πραγματικότητα τους, η αλήθεια τους.

Και υπάρχει και η Νανς Ρόουντς, η γιάτρισσα. Αυτή που έχει τη Γνώση. Που της την έδωσαν οι Καλοί. Που έχει πάρε δώσε μαζί τους. Που ήξερε τις ιδιότητες του κάθε βοτάνου και δουλειά της είναι να συμμαζεύει τις αταξίες των Καλών και να θεραπεύει τις αρρώστιες που φέρνουν.
Η Νανς λοιπόν, παρά τις αντιρρήσεις του παπά, καλείται να θεραπεύσει το άρρωστο αγόρι, να διώξει το τελώνιο και να φέρει πίσω στη γιαγιά του το εγγόνι της.

Στο πρώτο και στο δεύτερο μέρος είμαστε εγκλωβισμένοι στην κοιλάδα. Η Kent με τη γραφή της καταφέρνει και σε βάζει μέσα στον κόσμο τους. Γιατί όντως ζούσαν σε έναν άλλο, δικό τους κόσμο. Έναν κόσμο που οι Καλοί σκορπούν τον φόβο. Ένιωθες την απελπισία της Νόρα Λίχι, την κούραση της Νανς Ρόουντς και την ανησυχία της Μαίρης. Έπαιρνες μέρος στον παραλογισμό τους, που γι’ αυτούς ήταν η λογική και η αλήθεια.
Στο τρίτο μέρος, για λόγους που δεν θα αναφέρω, φεύγουμε από την κοιλάδα, κι εκεί φαίνεται το μέγεθος της αμάθειας τους, αλλά και η επικινδυνότητα της. Τι πόσο κακό μπορεί να προκαλέσουν οι προκαταλήψεις οι οποίες είναι τόσο στενά συνυφασμένες με την καθημερινότητα τους που είναι σχεδόν τρομαχτικό!
Το πρώτο και το το δεύτερο μέρος θα μπορούσε κάλλιστα να αποτελεί τμήμα ενός βιβλίο μαγικού ρεαλισμού ίσως. Στο τρίτο μέρος προσγειωνόμαστε στην πραγματικότητα.

Υπέροχη γραφή, καταπληκτική σκοτεινή, ζοφερή, λίγο ψυχοπλακωτική ατμόσφαιρα, περιγραφές σχεδόν ποιητικές και πολύ καλοί και οι τρεις γυναικείοι χαρακτήρες. Στο όριο της συμπάθειας και της αντιπάθειας και οι τρεις, την μια τις μισούσα τόσο πολύ και την άλλη ένιωθα συμπόνια και τις καταλάβαινα. Πιο πολύ μου άρεσε η Νανς, ενώ νομίζω πως η Νόρα ήταν λιγάκι “παραμελημένη” σαν χαρακτήρας.

Το βιβλίο είναι βασισμένο σε ένα πραγματικό γεγονός (για το οποίο εγώ δεν ήξερα τίποτα και τελικά καλά έκανα και δεν έψαξα!), έχει γίνει τρομερή έρευνα και αυτό φαίνεται.

Η αληθοφάνεια και η πιστότητα με την οποία η Kent κατάφερε να αποδώσει την κοινωνία της Ιρλανδίας του 19ου αιώνα, τις λαϊκές δοξασίες και παραδόσεις, την ζωή των φτωχών ανθρώπων της εποχής. Οτιδήποτε είχε να κάνει με τα ξωτικά και τις θεραπείες με βότανα με περίεργα ονόματα με ενθουσίαζε! Είναι εντυπωσιακό το μέγεθος της πίστης των ανθρώπων, το ότι δεν είχαν γνωρίσει ποτέ τους κάτι διαφορετικό και το ότι δεν δέχονταν κανείς να αμφισβητήσει αυτή τους την πίστη.

Κάπως ψυχοπλακωτικό, κάπως στενάχωρο στο τέλος, υποβλητικό καθ’ όλη τη διάρκεια του, μου άρεσε πολύ!


ολόκληρη η άποψη μου και εδώ: https://wordpress64426.wordpress.com/2018/06/16/%CE%BF%CE%B9-%CF%83%CE%BA%CE%BF%CF%84%CE%B5%CE%B9%CE%BD%CE%BF%CE%AF-%CE%BA%CE%B1%CE%BB%CE%BF%CE%AF-%CF%84%CE%B7%CF%82-hannah-kent/

"...he said, "Call me by your name and I'll call you by mine," which I'd never done in my life before and which, as soon as I said my own name as though it were his, took me to a realm I never shared with anyone in my life before, or since. "

"How you live your life is your business. But remember, our hearts and our bodies are given to us only once."

"We had found the stars, you and I. And this is given once only."

4,5/5*



B.R.A.CE. 2018 : 4 βιβλία που έγιναν ταινίες (2/4)

Για κάποιο λόγο στα ελληνικά μου άρεσε ακόμα πιο πολύ!


"Αν υπάρχει πόνος φύλαξέ τον, κι αν υπάρχει φλόγα, μην την πνίξεις, μην είσαι βάναυσος μαζί της. Ξεριζώνουμε τόσα πολλά από απ' τους εαυτούς μας για να γιατρευτούμε γρηγορότερα απ' όσο πρέπει, που μέχρι τα τριάντα έχουμε ξοφλήσει, και έχουμε να δώσουμε όλο και λιγότερα σε κάθε νέα σχέση. Η απόσυρση είναι φριχτό πράγμα όταν σε κρατά ξάγρυπνο τη νύχτα, και το να μας ξεχνάνε πιο σύντομα απ' ό,τι θα θέλαμε είναι εξίσου σκληρό. Αλλά πόσο κρίμα να μην αφήνεσαι να νιώσεις, μόνο και μόνο για να μην νιώσεις τίποτα!"

"Το πώς θα ζήσεις τη ζωή σου είναι δική σου δουλειά. Αλλά να θυμάσαι, τα σώματα και οι καρδιές μας μας δίνονται μονάχα μια φορά. Οι περισσότεροι είμαστε καταδικασμένοι να ζούμε σαν να έχουμε δύο ζωές μπροστά μας, η μία το προσχέδιο, η άλλη η ολοκληρωμένη μορφή, και όλες οι επιπλέον εκδοχές ενδιάμεσα. Ωστόσο υπάρχει μονάχα μία, και προτού το καταλάβεις, η καρδιά σου έχει κουραστεί και όσο για το σώμα σου, έρχεται μια στιγμή που δεν το κοιτάζει κανένας, πόσο μάλλον να θελήσει να το πλησιάσει. Τώρα νιώθεις λύπη. Δεν σε ζηλεύω για τον πόνο. Αλλά σε ζηλεύω για τον πόνο."

Πολύ όμορφη η εικονογράφιση της Cassandra Jean, αν και κάποιους από τους χαρακτήρες εγώ τουλάχιστον τους φανταζόμουν λίγο διαφορετικούς! Ενώ μου άρεσε επίσης πολύ και το ότι συνδύαζε τον καθέναν από αυτούς και με ένα λουλούδι που να ταιριάζει στην προσωπικότητα τους!

Διάβαζα για την εξεταστική μέχρι που συνειδητοποίησα ότι το βλέμμα μου περνούσε πάνω από την ίδια σειρά ξανά και ξανά χωρίς καν να τη διαβάζω. Αποφάσισα να κάνω ένα διάλειμμα, βρήκα αυτό, σκέφτηκα ότι ήταν σχετικό και είπα γιατί όχι;
Και τελικά ήταν αυτό ακριβώς που χρειαζόμουν!

Αν και θα μπορούσα άνετα να quotαρω όλο τον λόγο θα καταλήξω σε αυτό:
"And now go, and make interesting, amazing, glorious, fantastic mistakes. Break rules. Leave the world more interesting for your being here. Make good art."