kyriakiz's reviews
778 reviews

Γλυκούλι, χαριτωμένο, ανάλαφρο και ότι πρέπει για το καλοκαίρι! Τα κομμάτια με τα email του Simon και του Blue ήταν τα αγαπημένα μου, τόσο cute και fun! Νομίζω πως διάβαζα όλο το βιβλίο με ένα μόνιμο χαμόγελο στο πρόσωπό μου και σίγουρα μου άνοιξε την όρεξη για μπισκότα Oreo!

Να κάτι που ίσως θα έπρεπε να διδάσκεται στα σχολεία.

My own definition is a feminist is a man or a woman who says, yes, there’s a problem with gender as it is today and we must fix it, we must do better. All of us, women and men, must do better.

Το 1922 ο Αλεξάντρ Ίλιτς Ροστόφ, αποδέκτης της υψηλότερης τιμής του Τάγματος του Αγίου Ανδρέα, μέλος του Ιππικού Ομίλου, Αρχιιπποκόμος, συλλαμβάνεται με την κατηγορία της συγγραφής ενός ποιήματος και αντί να τον στήσουν στον τοίχο για αυτή του την πράξη τιμωρείται με ισόβιο εγκλεισμό στο πολυτελέστατο ξενοδοχείο Μετρπόλ της Μόσχας στο οποίο και διέμενε τα τελευταία τέσσερα περίπου χρόνια.

Πόσο ενδιαφέρον μπορεί να έχει ένα βιβλίο στο οποίο ο πρωταγωνιστής είναι κλεισμένος μέσα σε ένα ξενοδοχείο και δεν μπορεί να πάει πουθενά αλλού;
Πολύ περισσότερο από ότι μπορούσα να φανταστώ!
Και παρ' όλη την θετική προδιάθεση με την οποία ξεκίνησα το βιβλίο, αυτό κατάφερε και με εξέπληξε ευχάριστα καθ' ότι δεν περίμενα να μου αρέσει τόσο πολύ!

Γραμμένο με χιούμορ χωρίς όμως να γίνεται το βασικό χαρακτηριστικό του, με μια λεπτή ειρωνεία αραιά και που αλλά και την ανάλογη σοβαρότητα εκεί που χρειάζεται. Έξυπνο, ευχάριστα αισιόδοξο, με μια ρομαντική χροιά και μια ίσως φιλοσοφική διάθεση χωρίς ποτέ όμως να βαραίνει την ανάλαφρη ατμόσφαιρά του. Ζωντανές περιγραφές χωρίς να γίνεται κουραστικό, του ξενοδοχείου, του φαγητού, των ανθρώπων, των διάφορων περιστατικών, και γρήγορος ρυθμός ο οποίος όμως δεν με ώθησε σε γρήγορη ανάγνωση, αλλά αντίθετα με έκανε να πηγαίνω σιγά σιγά, χωρίς βιασύνη, για να το απολαμβάνω. (Κι αν αυτό δεν δείχνει το πόσο καλό είναι, τότε τι άλλο;!)

Έξυπνα αστείο, καθόλου βαρετό, γεμάτο εικόνες και συναισθήματα, ένας αξιαγάπητος πρωταγωνιστής, κλασσική (και όχι μόνο) μουσική, εκλεκτό φαγητό συνοδευμένο πάντα από το κατάλληλο κρασί, μικρές ή μεγαλύτερες περιπέτειες, ενδιαφέρουσες γνωριμίες και ένας κόσμος που αλλάζει, κι όλα αυτά εντός των τοίχων του ξενοδοχείου, που για τον Κόμη μας θα γίνει όλος του ο κόσμος.
Είχε και κανά δυο ανατροπούλες έτσι για την τσαχπινιά, που δεν τις περίμενα! Τι άλλο θέλω;

Για την υπόθεση και γενικότερα για το περιεχόμενο του βιβλίου δεν θέλω να πω κάτι άλλο γιατί είναι τόσο όμορφο να το ανακαλύψει κανείς από μόνος του, να επισκεφτεί το ξενοδοχείο και να γνωρίσει τους ανθρώπους του, περαστικούς ή μόνιμους, που είναι κρίμα να το χαλάσω!

Και μια τελευταία παρατήρηση: το βιβλίο είναι ιστορικό μυθιστόρημα αλλά δεν ξέρω πόση ιστορική αλήθεια έχει μέσα του και πόσο ρεαλιστικά είναι αυτά που συμβαίνουν στις σελίδες του. Βέβαια εμένα αυτό δεν με ενόχλησε και προσωπικά πιστεύω πως στην προκειμένη περίπτωση μικρή σημασία έχει.
Μου άρεσε πολύ, το απόλαυσα, το καταδιασκέδασα, με συγκίνησε και λίγο και σίγουρα το προτείνω!


"Επειδή αυτό που έχει σημασία στη ζωή δεν είναι αν θα μας χειροκροτήσουν. Αυτό που έχει σημασία είναι αν έχουμε το κουράγιο να προχωρήσουμε μπροστά παρά την αβεβαιότητα της αναγνώρισης."


η άποψη μου και εδώ:
https://wordpress64426.wordpress.com/2018/09/06/%CE%AD%CE%BD%CE%B1%CF%82-%CF%84%CE%B6%CE%AD%CE%BD%CF%84%CE%BB%CE%B5%CE%BC%CE%B1%CE%BD-%CF%83%CF%84%CE%B7-%CE%BC%CF%8C%CF%83%CF%87%CE%B1-%CE%BC%CE%B9%CE%B1-%CF%81%CF%8E%CF%83%CE%B9%CE%BA%CE%B7-%CE%B9/

Εάν όχι το καλύτερο τότε σίγουρα από τα πιο καλά της σειράς!

Βρισκόμαστε έναν περίπου χρόνο μετά τα γεγονότα του προηγούμενου βιβλίου (Άμμος στα μάτια), ο Γιούνα Λίννα θεωρείται νεκρός, η Μάργκοτ Σίλβερμαν, αντικαταστάτρια του Γιούνα, πρέπει να βρει και να πιάσει έναν ψυχοπαθή δολοφόνο, ο οποίος αφού κινηματογραφεί τα ανυποψίαστα θύματά του, τα σκοτώνει με ιδιαίτερη αγριότητα και έχουμε και την επανεμφάνιση του Έρικ Μαρία Μπαρκ, του υπνωτιστή από το ομώνυμο πρώτο βιβλίο της σειράς.

Καταιγιστικός ρυθμός, συνεχής εξελίξεις, αγχωτικές καταστάσεις, κινηματογραφικές σκηνές και πολύ αγωνία! Και καθώς περνούν οι σελίδες και τα θύματα πληθαίνουν η αγωνία αυτή εντείνεται ακόμη πιο πολύ και δεν πρόκειται να ησυχάσεις μέχρι να βρεις το δολοφόνο! Σε αυτό βοηθά και η εναλλαγή των οπτικών γωνιών καθώς παρακολουθούμε (τουλάχιστον) τρεις διαφορετικές -του Γιούνα(προφανώς και είναι ζωντανός, σιγά το spoiler), του Έρικ και της Μάργκοτ- αλλά και τα (ως συνήθως) μικρά σε έκταση κεφάλαια. Όσα κεφαλαιάκια και να διαβάσεις πάντα θα θες ένα ακόμα, κι άλλο ένα, μέχρι να φτάσεις σ' αυτό που σου αποκαλύπτει αυτό το πολυπόθητο όνομα! Οι τελευταίες σελίδες δε, κυλούν χωρίς να το καταλάβεις, ενώ το τέλος μπορώ να πω πως με ικανοποίησε πλήρως. Και η αποκάλυψη του δολοφόνου (τον οποίο για κανένα λόγο δεν υποψιάστηκα!) αλλά και τα κίνητρά του!

Καιρό είχε να με κρατήσει ξύπνια ένα βιβλίο μέχρι να το τελειώσω και το χάρηκα πολύ!

η άποψη μου και εδώ:
https://wordpress64426.wordpress.com/2018/09/10/%CE%BF-%CE%B4%CE%B9%CF%8E%CE%BA%CF%84%CE%B7%CF%82-%CF%80%CE%BF%CF%84%CE%AD-%CE%B4%CE%B5%CE%BD-%CE%BE%CE%AD%CF%81%CE%B5%CE%B9%CF%82-%CF%80%CF%8C%CF%84%CE%B5-%CF%83%CE%B5-%CF%80%CE%B1%CF%81%CE%B1/

Αντικειμενική με βιβλίο του Jo Nesbo δεν θα μπορούσα ποτέ να είμαι και αυτό το βιβλίο δεν αποτελεί εξαίρεση. Αν και για να πω την αλήθεια σε μια ακρούλα στο πίσω μέρος του μυαλού μου διατηρούσα μια μικρή αμφιβολία κυρίως γιατί ο Μάκβεθ ανήκει στο Hogarth Shakespeare Project.
Έχοντας διαβάσει άλλα δύο βιβλία από τα εν λόγω project και μη μένοντας ευχαριστημένη με κανένα από τα δύο για τους ίδιους σχεδόν λόγους είχα ορισμένες επιφυλάξεις. Γιατί ναι μεν Nesbo, Hogarth Shakespeare Project δε!

Ευτυχώς όμως ο Jo Nesbo για άλλη μια φορά επιβεβαίωσε τη φήμη του και διέλυσε τις αμφιβολίες μου από τις πρώτες κιόλας σελίδες!

Ο συγγραφέας πατώντας πάνω στο θεατρικό έργο γράφει μια αστυνομική ιστορία με όλα τα στοιχεία που τον χαρακτηρίζουν: σκοτεινή ατμόσφαιρα, κινηματογραφικές εικόνες, ψηλοκατεστραμένοι χαρακτήρες, αιματοβαμμένες σκηνές εγκλημάτων και φυσικά δεν λείπουν και τα κοινωνικά θέματα που τον έχουν απασχολήσει και σε άλλα του βιβλία, όπως το θέμα των ναρκωτικών, που ειδικά στο συγκεκριμένο βιβλίο παίζουν ιδιαίτερα σημαντικό ρόλο.

Ένα από τα μεγαλύτερα υπέρ του βιβλίου για μένα, ήταν ότι παρ' όλο που ήξερα τι θα συμβεί(έχω διαβάσει το πρωτότυπο) όχι μόνο δεν βαρέθηκα αλλά αντίθετα διάβαζα με αγωνία λες και υπήρχε έστω και μια μικρή πιθανότητα να αλλάξει κάτι. Παρ' όλο το μέγεθός του έχει γρήγορο ρυθμό και συνεχείς εξελίξεις (ειδικά για κάποιον που δεν γνωρίζει την υπόθεση) και ανατροπές (ειδικά μια δεν την περίμενα με τίποτα!!) που -όσο κλισέ κι αν ακούγεται- δεν σου επιτρέπουν να αφήσεις το βιβλίο από τα χέρια σου!

Κάτι άλλο που μου άρεσε πάρα πολύ ήταν οι χαρακτήρες. Πρώτον ο τρόπος που από μεσαιωνικούς βασιλιάδες και στρατιώτες μετατράπηκαν σε αστυνομικούς, αρχισυμμορίτες, εμπόρους ναρκωτικών κλπ. Και δεύτερον η εξέλιξη των εν λόγω χαρακτήρων. Το πώς από λογικοί και ηθικοί οδηγούνται σιγά σιγά στην παράνοια, εθισμένοι στην δύναμη, διψασμένοι για εξουσία χωρίς να σκέφτονται το κόστος, τις επιπτώσεις, τις ανθρώπινες ζωές και το αίμα που θα χυθεί. Και χύνεται άφθονο...Διεφθαρμένοι ή αδιάφθοροι, φίλοι ή εχθροί, εγκληματίες ή αθώοι δεν έχει σημασία ποιος ή τι είναι αρκεί να μπαίνει εμπόδιο στον δρόμο που οδηγεί στην κορυφή. Κι όλα αυτά στο όνομα της δικαιοσύνης και του λαού.

Το θέμα είναι ότι ακόμη κι εγώ έπιανα συχνά τον εαυτό μου να σκέφτεται όχι! Μη! Ας μην τον ανακαλύψουν ακόμη! Ας μην καταλάβουν ότι το έκανε αυτός! Ας μην προλάβει να μιλήσει αυτός που ξέρει! Ας προλάβουν να τον σκοτώσουν πριν πει το οτιδήποτε! Κι είναι περίεργο γιατί ενώ ξέρεις ότι όλο αυτό είναι λάθος εσύ ζητάς κι άλλο θάνατο! Κι ας ξέρεις ότι όλο αυτό μάλλον δεν θα έχει καλή κατάληξη...

Τέλος κάτι άλλο που με ικανοποίησε ιδιαιτέρως ήταν ο τρόπος που ο Nesbo χειρίστηκε την μαγεία που υπήρχε στον Shakespeare και μάλιστα βρήκα τον τρόπο ιδιαίτερα ευρηματικό! Δεν ήθελα να δω καθόλου κάποιο φανταστικό/μεταφυσικό στοιχείο και δεν είδα!

Εάν έπρεπε να βρω κάτι που δεν μου άρεσε ήταν ένας χαρακτήρας, ο Σέιτον, ο οποίος είχε κάποιες ικανότητες οι οποίες δεν κατάλαβα πού αποσκοπούσαν ή γιατί ο συγγραφέας επέλεξε να του τις “δώσει”. (μικρολεπτομέρειες δηλαδή!)

Εν τέλει ο Μάκβεθ αποδείχθηκε από τα πιο πετυχημένα retellings που έχω διαβάσει καθώς πατάει με πολύ έξυπνο τρόπο πάνω στο αρχικό έργο και ταυτόχρονα ο συγγραφέας καταφέρνει και διατηρεί το ύφος και τα στοιχεία που τον χαρακτηρίζουν χωρίς να φαίνεται στιγμή ότι περιορίζεται από το πρωτότυπο.


και λίγες spoiler σκέψεις μου:

Spoiler

- Τζακ ελεεινέ τιποτένιε προδότη δεν αξίζεις την συμπάθεια που σου έδειξα!!!!!!!
- Πραγματικά τι φάση με τον Σέιτον;; Εντάξει το θέμα με τις μυρωδιές το προσπέρασα αλλά το άλλο με το θαυματουργό άγγιγμα τι ήταν;;;; γιατί;;;;;;;;
- Επειδή ήξερα ότι στο τέλος ο Μάκβεθ πεθαίνει τον λυπόμουν απίστευτα πολύ σε όλο το βιβλίο! Εντάξει μπορεί να μην ήταν και ο καλύτερος άνθρωπος στον κόσμο αλλά κρίμα ήταν....δεν έφταιγε αυτός!! η άλλη η μην-πω-καλύτερα έφταιγε!! αυτή τον παρέσερνε!!!!!
- αυτά.

η άποψη μου και εδώ:
https://wordpress64426.wordpress.com/2018/09/08/%CE%BC%CE%AC%CE%BA%CE%B2%CE%B5%CE%B8-%CF%84%CE%BF-%CE%B1%CE%B9%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%BF%CE%B2%CE%B1%CE%BC%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%BF-%CE%B1%CF%83%CF%84%CF%85%CE%BD%CE%BF%CE%BC%CE%B9%CE%BA%CF%8C-%CE%B8/

3,5*

Χαζοβιόλικο και ανάλαφρο.
Ξεκινώντας το και διαβάζοντας τις πρώτες σελίδες περίμενα να μην μου αρέσει αλλά σιγά σιγά άρχιζε να με κερδίζει. Μπορεί να μην ήταν τόσο καλό όσο το Simon vs the Homo Sapiens Agenda της ίδιας και να ήταν λίγο παραπάνω cheesy απ' ότι είναι του γούστου μου αλλά καμιά φορά υπήρχε και μια κάποια ταύτιση και εν τέλει το βρήκα καλούλι.


“Because I have to admit: there’s something really badass about truly, honestly not caring what people think about you. A lot of people say they don’t care. Or they act like they don’t care. But I think most people care a lot. I know I do.”

Ο τόπος των πιστών είναι ένα βιβλίο το οποίο δεν πίστευα ότι θα διάβαζα, κυρίως ίσως γιατί δεν με ενθουσίαζε ιδιαίτερα η υπόθεση ή λόγω όλων αυτών τον σχολίων τύπου “είναι φοβερό πρέπει να το διαβάσετε οπωσδήποτε” που μερικές φορές σε ό,τι αναφορά εμένα λειτουργούν λίγο αποτρεπτικά (κακώς βέβαια όπως έχει αποδειχθεί πάμπολλες φορές). Αλλα εν τέλει το διάβασα. Και ενθουσιάστηκα. Το βιβλίο ξεκινάει σχετικά ήπια με την εύρεση της χαμένης βαλίτσας και τίποτα δεν σε προετοιμάζει για τη συνέχεια. Σιγά σιγά αρχίζουν οι ανατροπές, και τα ερωτήματα του τι συνέβη τελικά εκείνο το βράδυ και γιατί, ψάχνουν απάντηση. Νέα στοιχεία εμφανίζονται στο φως, πιθανοί μάρτυρες εξετάζονται και ένας απρόσμενος θάνατος κάνουν τον ήρωά μας να πιέζει για απαντήσεις και εκτοξεύουν την αγωνία μας στα ύψη. Όσο για το τέλος και το τι τελικά συνέβη τη μοιραία εκείνη νύχτα, μπορώ να πω πως ήταν τουλάχιστον απρόσμενο. Ένα πραγματικά καλό αστυνομικό θρίλερ με μπόλικο οικογενειακό δράμα μέσα του.

Από την προηγούμενη εμπειρία μου μαζί της ήξερα ότι η Tana French γράφει ωραία, αλλά δεν περίμενα το πρώτο της βιβλίο να είναι τόσο καλό!

Τα βιβλία της Tana French δεν βασίζονται σε τρομερά plot-twist, ατελείωτη δράση, ανθρωποκυνηγητά και κινηματογραφικές καταδιώξεις. Αν ψάχνετε κάτι τέτοιο δεν θα το βρείτε εδώ. Είναι κάτι που βρίσκω σχεδόν ανακουφιστικό ειδικά όταν σκέφτομαι πως αρκετά του είδους το μόνο που καταφέρνουν να προσφέρουν είναι ευφάνταστες σκηνές εγκλήματος, φτηνά κόλπα εντυπωσιασμού και μέτριες εξηγήσεις.
Όχι. Τα βιβλία της Tana French βασίζονται στους χαρακτήρες. Στην σκιαγράφηση τους, στις σχέσεις τους, στην ψυχοσύνθεσή τους.
Μου άρεσαν πολύ ο Ρομπ και η Κάσι, η φιλία τους, η χημεία τους, οι ατάκες που πετούσαν ο ένας στον άλλον, μια χιουμοριστική και πιο ανάλαφρη νότα σε ένα σκοτεινό τοπίο γεμάτο αναπάντητα ερωτήματα και αδιέξοδα.

Παρ' όλο το μέγεθός το, όχι μόνο δεν με κούρασε αλλά κρατούσε αμείωτο το ενδιαφέρον και ούτε και κατάλαβα πότε τελείωσε! Να σημειώσω εδώ βέβαια πως όσοι ψάχνουν ένα καθαρόαιμο αστυνομικό ίιισως το βρουν λιγάκι φλύαρο. Είναι όμως τόσο ωραία γραμμένο που εμένα προσωπικά δεν με ενόχλησε καθόλου!

Τώρα, όσο αναφορά το τέλος, δεν μπορώ να πω ότι ξαφνιάστηκα (είπαμε δεν βασίζεται στις ανατροπές), αλλά μπορώ να πω ότι ικανοποιήθηκα! Καλοστημένο και καλοδουλεμένο και το πιο σημαντικό για εμένα είναι ότι με έπεισαν και η λύση και τα κίνητρα.

Πολύ καλογραμμένο, μου άρεσε πολύ!

Και μερικές spoiler σκέψεις μου:

Spoiler

-Όταν αποδείχθηκε ότι οι δύο υποθέσεις τελικά δεν συνδέονται απογοητεύτηκα λίγο είναι η αλήθεια......Και δεν καταλαβαίνω γιατί επέλεξε να μην μας πει τι συνέβει τελικά με τα παιδάκια.....εκτός κι αν είναι υπόθεση επόμενου βιβλίου....
-Στεναχωρήθηκα λίγο (έως πολύ) για τον Ρομπ και την Κάσι. Γιατί να καταλήξουν έτσι;

η άποψη μου και εδώ:
https://wordpress64426.wordpress.com/2018/10/11/%CF%83%CF%84%CE%BF-%CE%B4%CE%AC%CF%83%CE%BF%CF%82-%CF%84%CE%B7%CF%82-tana-french-%CE%B4%CE%B5%CE%BD-%CE%BE%CE%AD%CF%81%CE%B5%CE%B9%CF%82-%CF%84%CE%B9-%CF%83%CE%B5-%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%B9%CE%BC%CE%AD/

4,5*

Μετά το ελαφρώς απογοητευτικό "Μάσκες" ήρθε η ώρα και των Αιρετικών!

Αβάνα 2007, τον Μάριο Κόντε συναντά ο Ελίας Καμίνσκι, ο οποίος αφού παρακαλεί τον πρώην αστυνομικό να ακούσει την ιστορία του νεκρού πια πατέρα του, του ζητάει να τον βοηθήσει να ξεδιαλύνει ένα μυστήριο που αφορά την οικογένεια του και εμπλέκει την φυγή των Εβραίων από τη ναζιστική Γερμανία, έναν αυθεντικό πίνακα του Ρέμπραντ και έναν Εβραίο του 17ου αιώνα που διακινδυνεύει τα πάντα έναντι σε όλους τους κανόνες και τους νόμους της θρησκείας του για να γίνει ζωγράφος.

Νιώθω ότι διάβαζα αυτό το βιβλίο αιώνες! Μου πήρε σχεδόν ένα μήνα. Διάβαζα κάθε φορά κι από λίγο και δεν έλεγε να τελειώσει. Αλλά ούτε εγώ πολυήθελα να τελειώσει! Ήταν ένα πολύ ωραίο ταξίδι στην Κούβα κατα τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και του σήμερα και στην Ολλανδία του 17ου αιώνα.

Πυκνογραμμένο βιβλίο, στο οποίο συμβαίνουν πολλά. Ιστορίες ανθρώπων που έζησαν σε διαφορετικές χρονικές περιόδους μπλέκονται η μια με την άλλη και επηρεάζουν τις επόμενες γενιές. Μια ατμόσφαιρα μυστηρίου διακατέχει όλο το βιβλίο. Ποια είναι η σύνδεση των διαφορετικών ιστοριών; Τι σχέση έχει η δολοφονία ενός αξιωματούχου με την φυγή του πατέρα του Ελίας Καμίνσκι από την Κούβα; Και πού ήταν κρυμμένος τόσα χρόνια ο πίνακας του Ρέμπραντ που απεικονίζει το κεφάλι του Χριστού; Ή μήπως τελικά είναι τελικά το πορτρέτο ενός απλού Εβραίου;
Ερωτήματα που ψάχνουν να βρουν απαντήσεις και ιστορίες που πρέπει να συμπληρώσουν τα κενά τους.

Τα δύο πρώτα μέρη ήταν τα αγαπημένα μου.
Εκεί που παρακολουθούσαμε τον Ντανιέλ Καμίνσκι (πατέρα του Ελίας), το πώς έφτασε στην Κούβα όταν ήταν μικρός και το πώς μεγαλώνοντας έκανε τη νέα χώρα πατρίδα του. Τη σχέση του με τους φίλους του, με τη θρησκεία και την καταγωγή του και τον θείο του, τον άνθρωπο με την μεγαλύτερη κατανόηση και ανοχή, αυτόν που του στάθηκε σαν πατέρας.
Και εκεί που παρακολουθούσαμε τον νεαρό Εβραίο του 17ου αιώνα στο Άμστερνταμ ο οποίος μάζεψε όλο του το θάρρος και αποφάσισε να μάθει ζωγραφική παρ' όλες τις απαγορεύσεις της θρησκείας του και τον κίνδυνο να τον ανακαλύψουν. Και μάλιστα να μαθητεύσει όχι οπουδήποτε αλλά δίπλα στον Ρέμπραντ, τον μεγάλο Δάσκαλο. Δεν θα με πείραζε αν μέναμε εκεί συνέχεια, να παρακολουθούμε τον Δάσκαλο και τους μαθητευόμενους του να δουλεύουν και να συζητούν στο εργαστήριο και περιδιαβαίνουν στους δρόμους του Άμστερνταμ. Κατα βάθος δεν ήθελα καθόλου να φύγω και να πάω παρακάτω.
Και το τρίτο και τέταρτο μέρος είναι εκεί που τα πάντα συνδέονται.....Ο Κόντε, ο οποίος κατα πως φαίνεται δεν θα μου γίνει ποτέ ιδιαίτερα συμπαθής, καλείται να ξεδιαλύνει μια υπόθεση εξαφάνισης, φαινομενικά άσχετης με τα προηγούμενα, και έρχεται αντιμέτωπος με άγνωστες προς αυτόν πτυχές της κοινωνίας της Αβάνας. Εκεί κατα τη γνώμη μου τα πράγματα περιπλέχτηκαν λίγο παραπάνω απ' ότι ήταν ανάγκη. Θα ήθελα μια πιο απλή διαδρομή προς τη λύση με λίγο λιγότερες συμπτώσεις. Και αυτό είναι ίσως το μόνο αρνητικό που μπόρεσα να βρω.

Μέσα από μια ιστορία μυστηρίου ο Παδούρα παρουσιάζει ιστορίες ανθρώπων που αναγκάστηκαν, με τον έναν τρόπο ή τον άλλον, να τα βάλουν με την ηθική τους, να αναζητήσουν τον εαυτό τους, να αντιμετωπίσουν την κοινωνία, να ψάξουν την πίστη τους, να την εγκαταλείψουν και ίσως να την ξαναβρούν. Για ανθρώπους που πρέπει να δείξουν θάρρος, που δεν τα παράτησαν, που έκαναν αυτό που πίστευαν σωστό. Για αιρετικούς. Γιατί όταν εσύ θέλεις να κάνεις αυτό στο οποίο όλοι οι άλλοι είναι αντίθετοι, όταν για να ξεχωρίσεις πρέπει να βρεις τρόπο να διαφέρεις χωρίς να σκέφτεσαι την κυρίαρχη γνώμη, όταν δεν θέλεις να συμβιβάζεσαι και επιλέγεις να ακολουθήσεις το δικό σου μονοπάτι, πρέπει να είσαι και λιγάκι αιρετικός.

Μου άρεσε πολύ αυτό το ταξίδι!


η άποψη μου και εδώ:
https://wordpress64426.wordpress.com/2018/10/29/%CE%B4%CE%B9%CE%B1%CE%B2%CE%AC%CF%83%CE%B1%CE%BC%CE%B5-%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%82-%CE%B1%CE%B9%CF%81%CE%B5%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CF%8D%CF%82-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%BB%CE%B5%CE%BF%CE%BD%CE%AC%CF%81/

Πφφφφφ.....δεν μου άρεσε! Και απογοητεύτηκα πάρα πολύ γιατί βασικά περίμενα να το βρω τουλάχιστον καλό.
Αντιπαθείς οι χαρακτήρες, πολύ θρησκεία, πολύ φιλοσοφία, πολύ μυστικισμός. Σε πολλά σημεία το έβρισκα μη ρεαλιστικό, από χαρακτήρες μέχρι καταστάσεις. Μερικές φορές αδιάφορο ή και κουραστικό. Το μεγαλύτερο μου πρόβλημα όμως ήταν ότι ήταν πολύ συμβολικό για τα γούστα μου!
Είχε κάποιες καλές στιγμές και η γραφή ήταν ωραία, δεν ήταν όμως αρκετά.
Αντιλαμβάνομαι γιατί μπορεί να άρεσε σε κάποιους αλλά δυστυχώς σε μένα δεν λειτούργησε.